ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 216

บทที่ 216 งานเลี้ยงลูกท้อ (3)

“น้องฉิง เจ้าอยู่ที่นี่นี่เอง!” ไท่ไป๋จินซิงที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน ก็ได้มาจูงมือของฉิงเทียนไปและพูดอย่างกระวนกระวาย “น้องฉิงมาที่นี่เร็วเข้า!”

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็มีเมฆสีขาวมาปรากฏอยู่ใต้เท้าของเขาและประคองทั้งสองคนลอยเหนือพื้น แล้วฉิงเทียนก็ได้จ้องไปที่ฉางเอ๋ออย่างขอโทษแล้วพูดในใจ: เมื่อสักครู่เราอุตส่าห์สร้างความสัมพันธ์กับเธอได้แล้ว ว่าจะถามเธอเรื่องของการแก้ไขร่างกายจิ่วยินเสวียนยินเลย ไท่ไป๋จินซิงคุณช่างโผล่มาได้เวลาที่ผิดเหลือเกิน!

แต่ฉิงเทียนเองก็รู้ดีว่าจะต้องมีเรื่องอะไรที่สำคัญมากถึงได้มาตามหาเขาก็ได้ ไม่อย่างนั้นเขาถึงไม่กระวนกระวายขนาดนั้น “พี่ไท่ไป๋มีอะไรเร่งด่วยเหรอครับ?”

“เจ้ามากับข้าก่อน” ไท่ไป๋จินซิงตอบ แต่ไม่ได้ตอบคำถามของฉิงเทียนตรงๆ

เมฆบินได้ที่อยู่ใต้เท้าของเขาก็ได้พาฉิงเทียนกับไท่ไป๋บินมายังเมฆก้อนใหญ่ตรงลานกว้าง

จู่ๆฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงกระแสไฟฟ้าตอนที่เขาบินผ่านเมฆก้อนนั้น เขารู้สึกราวกับว่าตัวเขากำลังถูกตรวจสอบอะไรบางอย่างอยู่

ฉิงเทียนไม่อยากคิดอะไรมากนัก แล้วเขาก็ตกใจกับการจัดแต่งกลางอากาศนี้

เมฆขนาดมหึมาถูกตกแต่งด้วยดอกไม้แปลกๆและเต็มไปด้วยสีสันมากมาย แล้วก็มีเสียงน้ำไหลออกมาเป็นครั้งคราว แล้วฉิงเทียนก็ได้หันหน้ามาและพบแม่น้ำเล็กๆไหลผ่านแต่ละที่นั่ง

“นี่มันเหมือนกันภาพวาดศาลากล้วยไม้เลยไม่ใช่รึไง?” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาอย่างตกใจ

แล้วฉิงเทียนก็ได้มาอยู่ที่ตรงกลางเวที ซึ่งที่ตรงข้ามเวทีจะมีที่นั่งประธานขององค์เง็กเซียนกับเจ้าแม่หวังหมู่ ซึ่งจะมีโต๊ะเก้าอี้มังกรกับหงส์ไฟอยู่ที่นั่นถูกจัดวางเอาไว้เอาไว้ดูน่าเกรงขาม

และยังมีอีก 4 ที่นั่งที่อยู่ในความสูงระดับเท่ากันกับที่นั่งขององค์เง็กเซียนและเจ้าแม่ และมีที่นั่งอีกหลาย 100 ที่นั่งที่อยู่ถัดออกมาจากทั้งสองด้านของที่นั่งมังกรและหงส์ไฟ

ในหลายร้อยที่นั่งนั้นได้ถูกแบ่งออกเป็น 9 ส่วน ซึ่งเวทีนั้นจะอยู่ระหว่างโซนแรกกับโซนที่สอง

และทุกๆที่นั่งต่างก็เต็มไปด้วยผลไม้และอาหาร! ยิ่งไปกว่านั้น ใน 3 โซนแรกจะมีนางฟ้าคนหนึ่งประจำอยู่แต่ละที่นั่ง ในขณะที่นั่งที่อยู่ถัดออกไปนั้นดูเหมือนจะไม่ได้รับการบริการมากนัก

“สามโซนแรกนี่น่าจะเป็นของเจ้าหน้าที่สวรรค์ และผู้มีอิทธิพลในโลกเซียนเป็นแน่!” ฉิงเทียนพูดกับตัวเอง

ก่อนที่ฉิงเทียนจะมองดูสถานการณ์รอบๆเสร็จ ไท่ไป๋จินซิงก็ได้ลากเขาไปอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเขาก็ได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง

จากที่เคยมีกลุ่มคนวุ่นวายได้หายไปแล้วเหลือแต่เพียงก้อนเมฆ และมีแต่ฉากที่สวยงามอยู่บนก้อนเมฆก้อนนั้น

“พี่ไท่ไป๋ครับ ที่นี่ก็ดูดีแล้วไม่ใช่รึไงครับ?” ฉิงเทียนถามอย่างสงสัย

“ดีที่ไหนล่ะ? ข้าเปิดเจ้าคอมพิวเตอร์นี่ไม่ได้น่ะสิ พวกเรายังมีหลายอย่างต้องทำที่นี่ และก็ต้องเตรียมที่จะจัดแสดงแล้วด้วย!” ไท่ไป๋จินซิงได้ลากฉิงเทียนมาที่ส่วนของควบคุมเครื่องเสียงอย่างกระวนกระวาย

“อ้อ, ที่แท้ก็เพราะไม่มีไฟฟ้านี่เอง!” ฉิงเทียนพูดบ่นพึมพำและพบว่าโน้ตบุคไม่ได้ชาร์จไฟอยู่มันเลยเปิดไม่ติด

“อะไรนะไม่มีไฟ, หรือว่าต้องการสายฟ้า? ถ้าใช่ข้าจะได้ให้เจ้าแม่เตียนบ๊อส่งสายฟ้ามาให้เพิ่ม” ไท่ไป๋จินซิงพูดขึ้นมาทันที ในขณะที่พูดเช่นนั้นเขาก็ได้เตรียมที่จะหาใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆให้ไปตามเจ้าแม่เตียนบ๊อมา!

ฉิงเทียนถึงกับพูดอะไรไม่ออกแล้วพูดกลับไป “ไม่ใช่ครับ, ไม่ได้ต้องการไฟฟ้าเยอะขนาดนั้น เอาไฟฟ้าแบบที่เครื่องเสียงใช้ก็ได้ครับ แล้วเชื่อมต่อเข้ากับปลั๊กนี้ คอมพิวเตอร์ก็เท่านั้นครับ” แล้วเขาก็ได้หยิบเอาปลั๊กจากหลังคอมพิวเตอร์ออกมา

“ง่ายแค่นั้นเองรึ?” ด้วยการขยับนิ้วของไท่ไป๋จินซิง ก็ได้มีลูกบอลไฟฟ้าแบบเดียวกันกับของเครื่องเสียงออกมา แล้วทันใดนั้นสายฟ้าสีขาวที่เหมือนกับงูตัวบางๆได้พุ่งผ่านไปในอากาศเข้าหาปลั๊กในมือของฉิงเทียนทันที

“อื้ม น่าจะใช้การได้แล้ว” ฉิงเทียนพูดขึ้นมา แล้วกดปุ่มเปิดโน้ตบุคแล้วจอก็ปรากฏภาพขึ้นมาทันที

“ในที่สุดก็เปิดติดเสียที” ไท่ไป๋จินซิงถอนหายใจออกมา

“พวกเจ้า แบกเอาอุปกรณ์พวกนี้ไปไว้ด้านหน้า” ไท่ไป๋จินซิงพูดกับทหารสวรรค์ที่อยู่ใกล้ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน