ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 232

บทที่ 232 โลกความฝัน (6)

“มันก็จริงอยู่ว่าใครจะเข้ามาที่นี่ก็ได้ แต่ปล่อยให้พวกยาจกแบบนี้เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” ชายอ้วนพูดออกมาอย่างเหน็บแนม วันนี้เขาโชคยิ่งไม่ดีอยู่ เพราะเพิ่งจะเสียไป 5,000 ชั่วโมง

เขาเลยว่าจะลองมาดูซื้อหินเองเพื่อดูว่าเขายังพอจะมีโชคอยู่บ้างไหม แต่ไม่คิดว่าจะมีคนจนๆสองคนมาทำเสียบรรยากาศเช่นนี้ และหันไปมองดูหินหยกที่พวกเขาเลือกและคิดว่าหินพวกนั้นมันจะไปได้เงินได้อย่างไร

เมื่อเจ้าของร้านได้ยินที่ชายอ้วนพูด เขาจึงมองไปที่ฉิงเทียนอย่างขยะแขยงและพูดอย่างดูถูก “50 ชั่วโมงก็ได้ แต่ไม่น้อยไปกว่านี้แล้วจะเอาหรือไม่เอา?”

เจ้าดำนั้นอยากที่จะโต้เถียงเขาคืน แต่ฉิงเทียนได้ห้ามเขาเอาไว้ ซึ่งในบรรดาหินทั้ง 15 ก้อนนั้น มีอยู่ 5 ก้อนที่เป็นหินหยกชั้นเลิศ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ซื้อ

ฉิงเทียนจึงได้แกล้งทำเป็นเจ็บใจแล้วพูดขึ้น “ก็ได้ 50 ชั่วโมงก็ 50 ชั่วโมง!”

จากนั้นเขาก็ได้ยื่นแขนออกไปและเผยให้เห็นเวลาของเขา ชายอ้วนก็ได้มองดูท่าทีของฉิงเทียนและพูดอย่างดูถูก “ไอ้หนู หวังว่าแกจะไม่เอาชีวิตของแกไปทิ้งกับเศษหินพวกนั้นนะ!”

ฉิงเทียนไม่ได้สนใจเขาและหันไปพูดกับเจ้าของร้าน “คุณจะคิดเงินหรือไม่คิดเงิน?”

เจ้าของร้านก็ได้หันไปมองที่ฉิงเทียนอย่างรังเกียจแล้วก็วาดอุปกรณ์เก็บเงินขนาดเท่าโทรศัพท์มือถือเอาเวลาของฉิงเทียนไปก้อนละ 50 ชั่วโมง

ฉิงเทียนก็ได้หอบหินเหล่านั้นไปและพูดกับเจ้าดำ “ไปกันเถอะ เอาหินพวกนี้ไปเขาตัดกัน”

เจ้าดำก็ได้ช่วยหอบหินแล้วเดินตามฉิงเทียนไป ชายอ้วนก็ได้มองไปที่ฉิงเทียนและพูดอย่างดูถูก “ฉันไม่คิดหรอกว่าเจ้าพวกยาจกแบบนั้นจะกล้าที่จะเอาชีวิตมาเสี่ยงเพื่อให้รวยน่ะ”

“ใช่แล้วครับคุณลูกค้า หินพวกนั้นไม่ทำให้พวกเขารวยหรอก เลือกดูหินที่คุณชอบทางนี้ดีกว่าครับ หินเหล่านี้น่าสนใจทั้งนั้นเลย ดูหินที่น่าหลงใหลพวกนี้ดีๆสิครับ แล้วบางทีคุณลูกค้าอาจจะได้หยกก็ได้ครับ” เจ้าของร้านอธิบายอย่างน้ำไหลไฟดับ

ฉิงเทียนไม่ได้สนใจพวกเขาแต่ก็พูดอย่างถากถางในใจ “หึ แต่คุณน่ะได้เสียจนหมดตูดแน่”

เมื่อเขาเดินมาจนถึงเขตตัดหินแล้ว ก็พบว่าคนตัดหินทุกคนงานยุ่งมาก เมื่อฉิงเทียนกวาดสายตาไป เขาก็พบว่าไม่มีคนตัดหินคนไหนพักอยู่เลย แต่แล้วเขาก็เห็นเฉียงเวยกำลังยืนอยู่ข้างๆคนตัดหิน และมองดูหินในมือของเขาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ไปทางนั้นกัน!” ฉิงเทียนบอกกับเจ้าดำที่อยู่ข้างหลังเขา จากนั้นเขาเดินไปยังคนตัดหินที่ที่เฉียงเวยอยู่

ทันทีที่เขามาถึง เขาก็ได้ยินผู้คนพูดกัน

“นี่เป็นหินก้อนสุดท้ายของเธอแล้ว แต่ก็ยังไม่พบหยกเลย”

“ใช่ๆ หินหยกทั้งสามก้อนของเธอดูดีมากนะจากด้านนอก แต่ไม่มีก้อนไหนมีหยกอยู่เลย และก้อนสุดท้ายนี่ก็ยังไม่มีหยกอีก เป็นข้านะจะทุบก้อนหินนี่ให้แหลกคามือเลย”

“เธอเสียไปไม่ต่ำกว่า 5,000 ชั่วโมงแล้วสำหรับหิน 4 ก้อนของเธอแล้วผลก็ออกมาแบบนี้ ช่างน่าสงสารเธอจริงๆ”

ฉิงเทียนมองดูสีหน้าจริงจังของเฉียงเวยที่อยู่ตรงหน้าเขา และพบว่าตัวของเธอนั้นกำลังสั่นอยู่ ฉิงเทียนจึงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้ว่าฉิงเทียนจะรู้ว่านี่เป็นแค่ภาพลวงตา แต่เขาก็อดคิ้วขมวดไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าของซูเสวี่ยแฟนของเขาเป็นแบบนี้แล้ว เขาก็รู้สึกสงสารเธอขึ้นมา

“รอสักเดี๋ยวนะ เดี๋ยวจะแบ่งหยกของผมครึ่งหนึ่งให้!” ฉิงเทียนแอบพูดในใจ

ในเวลานี้เจ้าดำเองก็พบว่าหญิงสาวในชุดกี่เพ้าที่อยู่ตรงหน้าเขานี้คือเฉียงเวย เจ้าของร้านเหล้ากุหลาบนั่นเอง

เขาจึงได้สะกิดฉิงเทียนอย่างตื่นเต้น “ฉิงเทียนๆ แกรู้รึเปล่าว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเราคือใครน่ะ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน