ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 24

บทที่ 24 การประมูล

หลังจากที่คุยกับจ้าวก่างอยู่พักใหญ่ๆ ฉิงเทียนก็เดินทางกลับบ้าน

ทันทีที่เขากลับมาถึงที่บ้านซูเสวี่ยก็ได้โทรศัพท์มาหาเขา และทันทีที่ฉิงเทียนรับสายเขาก็ได้ยินแต่คำถามของซูเสวี่ยที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงตกใจ “ฉิงเทียน ทำไมคุณถึงยังมีเห็ดหลินจือศตวรรษเหลืออยู่อีก”

ฉิงเทียนคิดว่าตอนนี้ซูเสวี่ยนั้นคงอยู่ในอารมณ์ที่ตกใจจึงได้พูดออกไปพร้อมกับยิ้ม “ตกใจกับของขวัญของผมเหรอ?”

“คุณบอกมาเดี๋ยวนะ ว่าคุณไปได้เห็ดหลินจือนี้มาจากไหน!” ซูเสวี่ยถาม

“จริงๆแล้ว ผมได้เห็ดหลินจือ 100 ปีมา 3 ดอกน่ะ หนึ่งดอกผมขายให้ที่บ้านคุณไปแล้ว ส่วนอีกดอกก็อยู่กับคุณ ส่วนดอกสุดท้ายผมกำลังจะเอาไปประมูลขายครับ!” ฉิงเทียนอธิบาย

“ดังนั้นคุณไม่ต้องคิดมากก็ได้ ผมให้เห็ดหลินจือดอกนั้นกับคุณไป คุณจะเอาไปทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการเลย”

“ฉิงเทียน นี่มันแพงมากเกินไปนะ! ฉันรับเอาไว้ไม่ได้หรอก!” ซูเสวี่ยกล่าว

เมื่อฉิงเทียนได้ยินที่ซูเสวี่ยพูดเขาจึงตอบกลับไป “คุณน่ะเป็นของผมนะ ผมไม่คิดว่าสิ่งนี้มันจะมีค่าไปมากกว่าคุณหรอก”

“ใครเป็นของคุณกันยะ?” ซูเสวี่ยตอบอย่างเขินอาย

แล้วเขาจึงได้บอกกับเธอวันพรุ่งนี้เขาไม่สามารถไปรับเธอกลับที่บริษัทได้

คืนพรุ่งนี้คือวันที่มีการประมูลที่ตลาดมืด จ้าวก่างบอกกับฉิงเทียนว่าเขานั้นรออยู่ที่สุพรีมKTVตอนเวลาบ่าย 3 โมงเพื่อไปที่นั่นพร้อมกันกับเขา

ในตลาดมืดเช่นนี้ เขานั้นไม่สามารถที่จะเข้าไปได้เลยหากปราศจากการแนะนำจากคนในวงการ

ตระกูลของจ้าวก่างนั้นฉิงเทียนรู้ว่าตระกูลของเขานั้นเคยทำธุรกิจใต้ดินอยู่ในเมืองโม๋ตูมาก่อน มีในช่วงไม่กี่ปีมานี้ที่ทางรัฐได้เข้มงวดและทำการกวดขันอย่างหนักจึงได้ทำการซักฟอกธุรกิจตัวเองให้ขาวสะอาดขึ้นมา นั่นคือเหตุที่ทำไมฉิงเทียนถึงได้ถามเขาว่ารู้จักตลาดมืดในเมืองโม๋ตูไหม

วันต่อมา ฉิงเทียนได้ตื่นแต่เช้าตรู่ เพราะพลังวิญญาณของผืนดินและท้องฟ้านั้นจะมีหน้าแน่นมากที่สุดในตอนเช้า ถึงแม้ว่าจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม ไม่ว่ายุงจะตัวเล็กเพียงใดแต่มันก็ยังมีเนื้ออยู่ดี ฉิงเทียนพบว่าการฝึกวิชาในตอนเช้าตรู่นั้นให้ผลที่ดีมากสำหรับเขา

นั่งลงขัดสมาธิแล้วหันหน้าไปหาพระอาทิตย์ ฉิงเทียนนั่งอยู่ที่ตรงนี้เป็นเวลา 2 ชั่วโมง

ณ สุพรีมKTVในตอนบ่าย ฉิงเทียนกับจ้าวก่างกำลังอยู่ในห้องห้องหนึ่ง

จ้าวก่างนั้นกำลังแนะนำตลาดมืดให้ฉิงเทียน

การประมูลตลาดมืดนั้นจัดขึ้นโดยเหล่าผู้มีอิทธิพลในเมืองโม๋ตู ทุกๆสิ่งสามารถซื้อและขายได้ที่นี่! ไม่มีใครที่จะถามคุณว่าไปได้ของชิ้นนี้มาจากที่ไหน และทุกๆคนที่เข้ามาที่ตลาดมืดนี้จะต้องสวมเสื้อนอกสีดำตัวใหญ่และสวมหน้ากากด้วย จึงไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นใคร

ฉิงเทียนนั่งรถมากับจ้าวก่างและขับออกมาได้หัวมุมถนนหนึ่ง เมื่อมาถึงเขาก็พบคนหนึ่งที่อยู่ในห้องหนึ่งซึ่งเขาได้ส่งหน้ากากและเสื้อนอกให้กับเขา และยังมอบตราสัญลักษณ์บางอย่างให้ด้วย

จากนั้นพวกเขาก็ได้ถูกพามาที่ห้องโถงห้องหนึ่ง และพบว่ามีเก้าอี้มากมายอยู่ในห้องโถงใหญ่นี้ และยังมีเวทีขนาดใหญ่อยู่เหนือเก้าอี้ด้วย

ฉิงเทียนและจ้าวก่างนั้นได้ถูกพามาให้มานั่งที่ห้องโถงนี้ ฉิงเทียนนั้นสงสัยและถามจ้าวก่าง “ทำไมถึงไม่มีใครในตลาดมืดเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงเลยล่ะ และตราสัญลักษณ์นี้มีเอาไว้ใช้ทำอะไรเหรอ?”

“นายคิดว่าทำตลาดมืดถึงถูกเรียกว่าตลาดมืดล่ะ?” จ้าวก่างอธิบาย “ก็เพราะว่าสิ่งของมากมายที่อยู่ที่นี่มักเป็นของผิดกฎหมายและต้องซื้อขายเป็นความลับเท่านั้น แน่นอนว่าผู้ซื้อและผู้ขายนั้นต่างก็ไม่ต้องการที่จะให้รู้จักซึ่งกันและกันด้วย และก็เพื่อเป็นการป้องกันศัตรูที่จะมาฆ่ากันในงานด้วย”

“ส่วนตรานี้ก็เหมือนกับบัตรประชาชนนั่นแหละ ถ้าเกิดนายถูกพบว่าไม่มีตรานี้อยู่ในตลาดมืด นายก็จะถูกขับออกจากที่นี่โดยผู้ดูแลตลาดมืดทันที! และสิ่งนี้ก็จะเป็นสัญลักษณ์แทนตัวนายที่ใช้ในงานประมูลนี้ด้วย”

เมื่อได้ยินที่จ้าวก่างอธิบาย ฉิงเทียนก็ได้พูดในใจ: ตลาดมืดแห่งนี้ดูเหมือนจะเยี่ยมในเรื่องของการรักษาความลับจริงๆ แต่ทว่าต้องหักค่าธรรมเนียมการประมูลถึง 10% นี่สิ เมื่อคิดเช่นนี้แล้วฉิงเทียนแทบอย่างจะร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะถ้าหากเห็ดหลินจือของเขานั้นขายได้อย่างต่ำ 1 ล้านหยวน ก็จะต้องถูกหักออกไป 1 แสนหยวนเลยทีเดียว ช่างมืดมนเสียจริงๆ!

เวลาผ่านไปได้สักพักหนึ่ง เก้าอี้เหล่านี้ก็ได้มีผู้มานั่งจนเต็ม ห้องโถงแห่งนี้สามารถจุคนได้ถึง 500 คนเลยทีเดียว

แล้วก็มีคนหนึ่งสวมชุดกี่เพ้าสุดเซ็กซี่และหน้ากากเดินขึ้นมากลางเวที

“ขอยินดีต้อนรับท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทุกท่านเข้าสู่งานประมูลตลาดมืดแห่งนี้ค่ะ”

ทุกคนต่างก็ปรบมือ จ้าวก่างจึงได้หันหัวไปหาฉิงเทียนและพูดกระซิบกระซาบ “หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่าแมวเปอร์เซีย เธอเป็นผู้ดำเนินงานการประมูลตลาดมืดของที่นี่”

ฉิงเทียนผงกหัวและมองดูแมวเปอร์เซียนั้นเดินบนเวที และเดินแบบบิดตัวไปมา จนมาถึงกลางเวทีแล้วพูดขึ้น “กฎการประมูลของพวกเราคือของจะถูกขายให้กับผู้ที่ให้ราคามากที่สุดเท่านั้น! และในการเพิ่มราคาแต่ละครั้งนั้นราคาจะต้องที่เพิ่มจะต้องไม่ต่ำกว่า 10000 หยวน!”

“เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มการประมูลกันเถอะค่ะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับจานอะไรบางอย่าง

เมื่อแมวเปอร์เซียได้หยิบเอาผ้าที่คลุมอยู่ออกก็พบว่ามันคือชามหยก “นี่คือชามหยกที่อยู่ในสมัยของจักรพรรดิเฉียนหลง ซึ่งราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 200000 หยวนค่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน