ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 244

บทที่ 244 เป็นเขาจริงๆด้วย

แล้วสาวน้อยก็ได้แจ้นลงบันไดมา แล้วก็จ้องมองมาที่ฉิงเทียนด้วยดวงตากลมโตของเธอ เอามือทั้งสองข้างจับที่เอวของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉิงเทียนอย่างเย่อหยิ่ง “ชื่อของหนูคือจางอวิ๋น เป็นลูกคนที่เก้า พวกพี่ๆจึงเรียกหนูว่าน้องเก้า”

หลังจากนั้นเธอก็ได้มองไปที่ฉิงเทียนด้วยใบหน้าที่เหมือนอยากจะพูดอะไรแล้วถาม “นี่พี่ฉิงเทียน พี่มีความสัมพันธ์อะไรกับพี่ใหญ่เหรอ? นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่พี่ใหญ่พาผู้ชายมาที่บ้านเช่นนี้ หลังจากที่หนีออกจากบ้านไปตั้งหลายปี หรือว่าคุณจะเป็นแฟนของพี่ใหญ่กันคะ?” สาวน้อยจ้องมาที่ฉิงเทียนอย่างสงสัย

“พี่ของคุณยังไม่ได้บอกงั้นเหรอ?” ฉิงเทียนยังไม่คิดที่จะรีบตอบแต่ถามกลับไปแกล้งสาวน้อยคนนี้ก่อน

“ไม่ พี่ใหญ่ไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าพาคนมาด้วย ถ้าหนูไม่ได้แอบออกมาและได้ยินที่ลุงไท่ไป๋คุยกับคุณเมื่อสักครู่ หนูก็ไม่รู้หรอก” สาวน้อยคนนี้มองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ชาญฉลาด และคิดว่าคำถามแบบนี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก “บอกหน่อย คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับพี่ใหญ่กันแน่” สาวน้อยมองไปที่ฉิงเทียนแล้วทำมืออย่างออดอ้อน

ฉิงเทียนนั้นไม่สามารถที่จะต้านทานการออดอ้อนของสาวน้อยคนนี้ได้เลย รู้สึกเหมือนกำลังถูกปืนจี้จนต้องยอมแพ้ เขาจึงได้คิดที่จะบอกความสัมพันธ์ของเขากับเฉียงเวยไป “ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ของหนูคือ…..”

“น้องเก้า น้องลงมาที่นี่ได้ยังไง?” เสียงของเฉียงเวยดังมาจากชั้นบน

สาวน้อยก็ได้บ่นพึมพำๆด้วยสีหน้าที่หมองคล้ำ “หนูเกือบจะรู้อยู่แล้วเชียว พี่ใหญ่ดันมาขัดซะได้” จากนั้นเธอก็ได้รีบวิ่งหนีไป ซึ่งพอวิ่งไปได้ครึ่งทางเธอก็หยุดแล้วหันหน้ามาหาฉิงเทียนแล้วพูดขึ้น “คุณจะต้องบอกหนูทีหลังนะ ตอนนี้หนูขอตัวก่อนล่ะ” ก่อนที่ฉิงเทียนจะได้พูดอะไร สาวน้อยคนนั้นก็ได้รีบวิ่งหนีไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงา!

และในเวลานี้เฉียงเวยก็ได้ลงมาจากชั้นบน มองไปที่น้องสาวของเธอที่วิ่งหนีไปไกลแล้ว “เมื่อสักครู่น้องสาวของฉันได้พูดอะไรกับคุณรึเปล่า?” เธอถามฉิงเทียนอย่างสงสัย

ฉิงเทียนก็ได้มองไปที่สีหน้าที่สงสัยของเฉียงเวยก็ได้ยิ้มและตอบกลับไป “น้องสาวของคุณถามผมว่าพวกเรามีความสัมพันธ์อะไรกัน เป็นแฟนกันรึเปล่า?”

“แล้วคุณได้บอกเธอรึเปล่า?” เฉียงเวยถามด้วยหน้าแดงๆ

ฉิงเทียนก็ยักไหล่แล้วพูดขึ้น “ผมกำลังจะบอกเธอว่า ผมเป็นสามีแล้วคุณเป็นภรรยาของผม แต่ขณะที่กำลังจะพูดเธอก็ได้ยินเสียงของคุณแล้วรีบหนีไปก่อนที่ผมจะได้พูดออกไป”

เฉียงเวยได้ยินที่ฉิงเทียนพูดก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา แต่ปากของเธอยังไม่ยอมรับและได้พูดออกไปด้วยใบหน้าที่แดง “ใครที่เป็นภรรยาของคุณกัน? ไร้ยางอาย”

“ไร้ยางอายเหรอ? แต่พวกเราก็จดทะเบียนกันเรียบร้อยแล้วนะ” ฉิงเทียนรู้สึกตัวว่าเขาชักชอบการหยอกล้อเฉียงเวยขึ้นมาแล้ว

แล้วเฉียงเวยก็ได้จ้องตาของฉิงเทียนแล้วนั่งลงที่โซฟา แล้วไม่ได้คุยอะไรกับฉิงเทียนเรื่องนี้อีก เพราะเธอพบว่าไม่ว่ายังไงฉิงเทียนก็ยังจะชนะเธออยู่ดี และคนที่จะแพ้ก็จะเป็นเธอเอง

ดังนั้นเธอจึงได้เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดขึ้น “ฉิงเทียนตอนที่คุณพบท่านพ่อ คุณจะต้องถ่อมตัวให้มากนะ ท่านพ่อไม่ชอบคนที่หยิ่งยโส” เธอได้จ้องไปที่ฉิงเทียนอย่างต่อเนื่อง ด้วยความกลัวว่าฉิงเทียนเผลอทำให้พ่อของเธอโมโหแล้วจะมองฉิงเทียนในแง่ลบได้

หลังจากนั้นสักพัก พ่อบ้านไท่ไป๋ก็ปรากฏตัวเข้ามาในห้องแล้วมาหาฉิงเทียนกับเฉียงเวยแล้วพูดขึ้น “คุณฉิงครับ ขอเชิญทางนี้ครับ”

“โอ้” แล้วฉิงเทียนก็ลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่เฉียงเวย ซึ่งเฉียงเวยก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมที่จะเดินไปกับฉิงเทียน

ในเวลานี้เองที่พ่อบ้านก็ได้หยุดเฉียงเวยเอาไว้ “คุณหนูครับ นายท่านเรียกคุณฉิงแค่คนเดียวเท่านั้นครับ”

“ทำไมถึงไม่เรียกหนูล่ะ แต่เรียกแค่ฉิงเทียนล่ะคะ?” เฉียงเวยทำสีหน้าตกใจและคิดในใจ: ท่านพ่อต้องการอะไรกันแน่?

แล้วเฉียงเวยก็ได้เดินจูงมือพ่อบ้านไท่ไป๋ออกไป แล้วแอบพูดกับเขา “ลุงไท่ไป๋ ทำไมท่านพ่อถึงได้เรียกเขาไปพบตัวต่อตัวล่ะ ทำไมถึงไม่ให้หนูเข้าไปด้วยล่ะคะ บอกมาซะดีๆว่าท่านพ่อต้องการอะไรกันแน่ หรือว่าคิดร้ายกับเขา?”

“พูดอะไรตลกๆน่าคุณหนู” พ่อบ้านไท่ไป๋ดันหน้าผากของเฉียงเวยออกไปด้วยความรักแล้วก็พูดด้วยเสียงค่อยๆ “ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ กระผมไม่คิดว่านายท่านจะทำอะไรเขาหรอกครับ พอกระผมบอกไปว่าคุณหนูกลับมาพร้อมกับชายที่ชื่อว่าฉิงเทียนแล้ว นายท่านก็ดูจะตื่นเต้นขึ้นมา กระผมไม่คิดว่านายท่านจะโกรธอะไรเขาหรอกครับ”

“อะไรนะ? ท่านพ่อตื่นเต้นเมื่อเขาได้ยินชื่อของฉิงเทียนงั้นเหรอคะ? ลุงไท่ไป๋ดูผิดไปรึเปล่าคะ? คุณพ่อควรที่จะตกใจที่หนูกลับมาแล้วมากกว่าสิ” เฉียงเวยมองไปที่ฉิงเทียนด้วยสีหน้าไม่พอใจ ลูกสาวควรที่จะสำคัญกว่าคนนอกสิ

ไท่ไป๋เองที่พบว่าเธอนั้นกำลังรู้สึกอิจฉาก็ได้ยิ้มแล้วพูด “ใช่แล้วครับ บางทีข้าอาจจะมองผิดไปก็ได้ นายท่านคงจะตื่นเต้นตอนที่เขาได้ยินว่าคุณหนูกลับมาแล้วจริงๆนั่นแหละครับ”

“ฮึ มันก็เกือบจะเหมือนเดิมนั่นแหละ” แล้วเฉียงเวยก็หันหน้าไป และขึ้นชั้นบนไปตามลำพัง

มองดูท่าทีของเฉียงเวยที่ทำเหมือนกับเป็นสาวน้อยแล้ว ก็ให้ความรู้สึกต่างจากปกติไป ทำให้ฉิงเทียนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ บางทีคงจะมีเพียงเวลาอยู่ต่อหน้าที่บ้านของเธอที่จะทำให้เฉียงเวยวางหน้ากากนั้นลงแล้วเผยใบหน้าที่แท้จริงของตัวเธอเองออกมา!

“ไปกันเถอะครับ คุณฉิง พวกของนายท่านกำลังรอท่านอยู่ครับ” แล้วพ่อบ้านก็บอกกับเขาด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิ” ฉิงเทียนตอบ และในขณะเดียวกันก็ได้เขาก็ได้นึกถึงที่พ่อบ้านไท่ไป๋พูดกับเขาเมื่อสักครู่ ไม่ใช่ว่าพ่อของเฉียงเวยจะคุยกับเขาตามลำพังหรอกเหรอ?

ขณะที่กำลังสงสัย ฉิงเทียนก็ได้เดินตามหลังพ่อบ้านไท่ไป๋ไป จนพบกำแพงโลหะขวางอยู่ แล้วพ่อบ้านไท่ไป๋ก็ได้ยื่นมือของเขาไปแนบกับเครื่องอ่านรอยนิ้วมือที่ติดอยู่ที่กำแพงโลหะ

แล้วกำแพงโลหะก็ได้แยกออกจากกันด้วยเสียงอันดัง และเผยให้เห็นช่องว่างด้านใน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน