ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 249

บทที่ 249 เฉียงเวยล่วงรู้แผนการ

ณ ห้องแห่งหนึ่งในร้านบาร์ ม่านสีชมพู และเบาะนอนที่ใหญ่และนุ่ม ลูกไม้สีชมพูและหมีขาวตัวใหญ่ที่อยู่บนเตียง

ฉิงเทียนนั่งลงที่ขอบเตียงและมองไปที่เฉียงเวยที่น้ำตาพรั่งพรูออกมาจากตาของเธอเป็นเวลานานตั้งแต่ที่ออกมา และไหลอาบแก้มข้าวๆของเฉียงเวย ขณะที่หัวของเธอยังคงซุกอยู่ใต้หมอนนั้น ได้ยินแต่เสียงสะอื้นร้องไห้ออกมา

ฉิงเทียนรู้สึกปวดใจเมื่อมองดูเฉียงเวยที่กำลังเศร้าโศก ฉิงเทียนจึงได้คิดจะบอกความจริงกับเฉียงเวย

“เฉียงเวย อย่าเสียใจไปเลย!” ฉิงเทียนลูบหลังของเธอและปลอบเธอ “นั่นไม่ใช่ความตั้งใจจริงของพ่อของเธอหรอกนะ”

“คุณจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ต้องลูกสาวคนนี้อีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยพูดแบบนั้นกับฉันมาก่อนเลยนะ แต่ตอนนี้เขากลับตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับฉันทิ้ง” ยิ่งเฉียงเวยพูดมากยิ่งขึ้นเท่า เธอก็ยิ่งเป็นเศร้าโศกมากยิ่งขึ้นเท่านั้น แล้วน้ำตาเม็ดใหญ่ๆก็ได้พรั่งพรูออกมาจากดวงตาของเธออีก!

ฉิงเทียนที่เห็นเฉียงเวยร้องจนตาแดงก็ได้กระซิบกับเธอ “จริงๆแล้ว นี่เป็นแค่การเล่นละครน่ะ เป็นการเล่นละครที่ผมแสดงร่วมกับพ่อของคุณ”

ทันทีที่เฉียงเวยได้ยินที่ฉิงเทียนพูดเธอก็ได้ลุกขึ้นมาพร้อมกับเช็ดน้ำตาของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นก็ผลักฉิงเทียนลงไปที่เตียง แล้วขึ้นคร่อมฉิงเทียนเอาไว้โดยใช้มือทั้งสองข้างดันเตียง และตาทั้งสองข้างของเธอก็ได้จับจ้องไปที่ฉิงเทียนและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ฉิงเทียน ถ้าวันนี้คุณไม่ยอมบอกความจริงออกมา ฉันจะไม่คุยกับคุณไปตลอดชีวิต!”

ฉิงเทียนที่ถูกเฉียงเวยขึ้นคร่อมอยู่บนเตียงนั้นก็ได้ลูบจมูกของเขาด้วยรอยยิ้มฝืนๆ เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าบอกความจริงไปจะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ

“เอิ่ม ช่วยปล่อยผมไปก่อนได้ไหม?” ฉิงเทียนพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้

สีหน้าของเฉียงเวยนั้นยังคงเย็นชาและตอบกลับมา “ไม่ได้! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะฉิงเทียน”

“ก็ได้ๆ ผมยอมพูดแล้ว” ฉิงเทียนจึงได้ยอมแพ้แล้วอธิบาย “เป้าหมายที่สำนักงานจัดสรรเวลาต้องการกำจัดนั้นไม่ได้มีแค่สมาพันธ์เวลาที่ตระกูลจางของคุณเข้าร่วมเท่านั้น แต่สำนักงานจัดสรรเวลานั้นต้องการที่จะจับตัวผมด้วย ดังนั้นพวกเราเลยมีศัตรูร่วมกัน ผมจึงได้หารือกับพ่อของคุณและผู้นำตระกูลคนอื่นๆให้วางแผนจัดการกับสำนักงานนี้”

ฉิงเทียนรู้สึกได้ว่าสีหน้าของเฉียงเวยนั้นแย่มากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเธอนั้นกำลังแปรปรวนมากขึ้นเรื่อยๆด้วยความโกรธ

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน?” เฉียงเวยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ก็เพราะว่าถ้าผมบอกคุณไป การแสดงก็จะดูไม่สมจริงน่ะสิ!” ฉิงเทียนพูดด้วยเสียงอ่อยๆ และมองไปที่เฉียงเวยที่กำลังโกรธจัด

“คุณทำกับฉันแบบนี้ได้อย่างไร?” เฉียงเวยที่คร่อมตัวฉิงเทียนอยู่นั้นก็ได้โกรธจนควันออกหูแล้วขย่มตัวขึ้นลงอย่างรุนแรง ในเวลานี้ฉิงเทียนเริ่มรู้สึกได้ว่าเลือดกำเดาของเขากำลังจะไหลออก และปีศาจร้ายในจิตใจของเขาก็กำลังจะโผล่ออกมา

เฉียงเวยที่กำลังนั่งขึ้นคร่อมฉิงเทียนอยู่บนเตียงนั้น เธอนั่งอยู่บนตักของฉิงเทียนโดยไม่มีตะขิดตะขวงใจอะไร แล้วก็ใช้กำปั้นน้อยๆทั้งสองข้างของเธอทุบเข้าที่อกของฉิงเทียนรัวๆ

ในเวลานี้ฉิงเทียนนั้นไม่ได้รู้สึกถึงแรงของกำปั้นน้อยๆของเฉียงเวยเลย รู้สึกได้แต่ความนุ่มนวลและแน่นของต้นขาของเฉียงเวย และอดไม่ได้ที่จะคิดลามกขึ้นมา

“คุณบอกกับฉันว่าจะดูแลฉันอย่างดี แต่กลับทำฉันเสียใจอย่างนี้เนี่ยนะ” เฉียงเวยพูดอย่างเสียใจ

แต่ฉิงเทียนนั้นจะไปได้ยินที่เฉียงเวยพูดได้อย่างไร ในตอนนี้เขาต้องอาศัยความอดทนแบบสุดๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงอดทนไม่ไหวแน่ๆ และพูดออกไปด้วยเสียงอ่อยๆ “เฉียงเวย คุณช่วยลงไปก่อนได้ไหม?”

ในเวลานี้เองที่เฉียงเวยก็รู้สึกตัวว่าท่าของเธอนั้นมันช่างสองแง่สองง่ามมาก แล้วเธอก็ได้หน้าแดงขึ้นมา แล้วรีบลงจากต้นขาของฉิงเทียนอย่างรวดเร็ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน