ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 264

บทที่ 264 จางชุ่ยฉิง

หลังจากที่ฉิงเทียนบ่นพึมพำจบ สาวชาวบ้านก็ได้ค่อยๆแอบกลับเข้ามาอย่างเงียบๆ แล้วมองดูรอบๆด้วยความกลัว และพบว่าไม่มีใครที่อยู่ในศาลเจ้าเล็กๆแห่งนี้เลย

“หรือว่าเราจะหูฝาดไปนะ?” สาวชาวบ้านพูดอย่างสงสัยแล้วจะนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้ารูปวาดนั้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นสาวชาวบ้านคนนั้นกลับมาอีกครั้ง ฉิงเทียนจึงได้มองดูอยู่เฉยๆ

ในทะเลความรู้ เพ่าฝูได้พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม “ฮิๆ นายท่านที่เป็นถึงเทพเจ้าที่แต่กลับถูกทำราวกับผีปีศาจเสียแล้ว”

“อะแฮ่ม” ฉิงเทียนจึงได้ทำเป็นกระแอม และลูบจมูกของเขาอย่างเขินๆ แล้วจัดเรียงคำพูดในใจเสียใหม่!

“ข้าคือเทพเจ้าที่ ใครกันที่มาคุกเข่าในศาลแห่งนี้?” ฉิงเทียนแนะนำตัวเองก่อน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะทำให้เธอกลัวแล้วหนีไปอีกก็ได้!

แต่ทว่าแม้แต่รอบนี้สาวชาวบ้านก็ยังคงกลัวอยู่ดี ร่างกายของเธอสั่นไม่หยุด ทำไมเธอถึงได้ยินเสียงอีกแล้วเนี่ย?

และในขณะที่เธอกำลังจะหนีไปนั้นเอง ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ว่าเขาต้องรีบพูดอะไรออกไป “เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอกข้าเป็นเทพเจ้าที่แห่งนี้ เพราะข้าได้ยินเสียงขอพรของเจ้า ข้าจึงมาเพื่อทำให้เป็นจริง”

เมื่อสาวชาวบ้านได้ยินคำพูดนี้ในหูของเธอ ซึ่งได้ยินว่าเขานั้นเป็นเทพเจ้าที่ สีหน้าของเธอที่หวาดกลัวก็ได้เปลี่ยนเป็นรู้สึกยินดีในทันที!

แล้วคุกเข่าลงต่อหน้ารูปภาพของเทพเจ้าที่อีกครั้ง แล้วตะโกนถามด้วยความสงสัย “ท่านเป็นเทพเจ้าที่จริงๆเหรอคะ?” เพราะในใจของเธอนั้น เธอยังคงสงสัยในเรื่องของพวกเทพยดาอยู่

แล้วก็ได้ยินเสียงของฉิงเทียนตอบกลับมา “ข้าคือเทพเจ้าที่จริงๆเจ้าฟังไม่ผิดหรอก ไม่เช่นนั้นเจ้าเห็นใครอื่นอยู่ที่นี่บ้างรึเปล่าล่ะ ถ้าไม่ใช่ข้าเทพเจ้าที่ที่คุยกับเจ้าอยู่”

สาวชาวบ้านจึงได้ลุกขึ้นมาและมองไปรอบๆ เมื่อมองดูรอบๆแล้วเธอก็ไม่พบว่ามีใครอยู่ที่นี่จริงๆด้วย เธอจึงได้คุกเข่าลงอีกครั้งแล้วตะโกน “ท่านเทพเจ้าที่ ได้โปรดช่วยลูกด้วยเถอะค่ะ ครอบครัวของลูกจำเป็นต้องพึ่งสามีของลูกในการหาเงินมาช่วยจุนเจือครอบครัว ลูกสองคนของลูกก็ยังเรียนอยู่ แล้วตอนนี้สามีของลูกมาขาหักไม่สามารถทำงานได้ พวกนั้นก็ไม่ยอมจ่ายค่าชดเชยอีก แล้วครอบครัวของลูกจะอยู่ได้เช่นไร?” จากนั้นเธอก็ได้ร้องไห้ออกมา และร้องดังในชนิดที่แม้แต่พื้นดินก็ยังสะเทือน

ฉิงเทียนจึงได้เอามือแปะหน้าผากของเขา เขานั้นกลัวน้ำตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขามากที่สุด “อย่าร้องเลย เจ้าเล่าเรื่องทั้งหมดของครอบครัวของเจ้ามาก่อน แล้วข้าจะตัดสินเอง”

“ได้ค่ะ ท่านเทพเจ้าที่” แล้วหญิงสาวก็ได้เล่าเรื่องของเธอให้ฉิงเทียนฟังพร้อมกับสะอื้นไปพลาง

ถึงแม้ว่าฉิงเทียนนั้นพอจะรู้เรื่องคร่าวๆมาบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องเต็มๆอยู่

ในเวลานี้จากเรื่องราวที่สาวชาวบ้านเล่ามา ฉิงเทียนก็ได้กำลังทำความเรื่องราวทั้งหมด

สาวชาวบ้านผู้นี้มีชื่อว่าจางชุ่ยฉิง และสามีของเธอชื่อว่าจ้าวเอี้ยงเป็นช่างก่ออิฐและมีชื่อเสียงในฐานะช่างก่อสร้างประจำท้องถิ่น แล้วในฤดูใบไม้ผลินี้เขาและเหล่าคนในหมู่บ้านก็ได้ไปทำงานให้กับบริษัทก่อสร้างชื่อเจียงหยู่ แต่ในตอนสิ้นปีที่ผ่านมา สามีของเธอได้ถูกหามมาโดยคนในหมู่บ้านและพบว่าเขามีอาการอัมพาตครึ่งซีก แล้วจางชุ่ยฉิงก็ได้ทราบว่าสามีของเธอนั้นได้พลัดตกมาจากชั้นที่ 4 ระหว่างทำการก่อสร้างจนกระดูกหักไปหมด แต่สามีของเธอกลับไม่ได้รับค่าชดเชยใดๆจากบริษัท และส่งกลับมาที่บ้านทันที”

ฉิงเทียนจึงได้คิ้วขมวดแล้วถาม “แล้วเจ้าได้ลองไปทางการปกครองส่วนท้องถิ่นช่วยแล้วหรือยัง?”

จางชุ่ยฉิงก็ได้เช็ดน้ำตาของเธอแล้วตอบ “ไปทำไมล่ะเจ้าคะท่านเทพเจ้าที่ ถึงแม้ลูกจะไม่รู้ตัวหนังสือสักตัว แต่ในทีวีก็บอกไว้แล้วว่าอุบัติเหตุจากการทำงานนั้นบริษัทจะต้องจ่ายค่าชดเชยให้ ซึ่งสำหรับเรื่องนี้ลูกก็ได้ไปถามทนายและใครต่อใครก็บอกว่าบริษัทจะต้องจ่าย แต่พอลูกไปที่บริษัทก่อสร้างเจียงหยู่แล้วตามแนะแล้ว ข้ากลับถูกไล่ตะเพิดออกมา พวกเขาบอกว่าทางบริษัทของพวกเขาจะไม่จ่ายค่าชดเชยให้ และบอกว่าสามีของลูกไม่ทำตามและละเมิดกฎของบริษัท สมควรที่จะต้องจ่ายค่าเสียหายให้บริษัท ยังจะมีหน้ามาทวงค่าชดเชยอีกเหรอ?”

ยิ่งจางชุ่ยฉิงพูดมากขึ้นเท่าไรเธอก็ยิ่งแสดงอารมณ์ออกมามากขึ้นเท่านั้น “ท่านเทพเจ้าที่คะ ท่านว่ามันไม่ยุติธรรมเลยใช่ไหมคะ สามีของลูกประสบอุบัติเหตุแล้วพวกเขาก็ไม่จ่ายค่าชดเชย แต่ยังจะให้ทางครอบครัวของเราจ่ายเงินให้พวกเขาอีกต่างหาก”

ยิ่งฉิงเทียนได้ฟังมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าบริษัทเจียงหยู่นั้นใช้วิธีข่มขู่ชัดๆ ถึงแม้ว่าคนงานจะทำผิดพลาดไป แต่ก็ประสบอุบัติเหตุในบริษัท จะไม่ให้เรียกว่าอุบัติเหตุจากการทำงานได้อย่างไร?

“แล้วได้ไปที่การปกครองส่วนท้องถิ่นรึยัง?” ฉิงเทียนคิดอยู่สักพักแล้วถาม “ในเวลานี้ทางการจีนนั้นเข้มงวดมากกับเรื่องแบบนี้ หากมีการตรวจสอบแล้วทางการจะต้องช่วยเหลือแน่ๆ

จางชุ่ยฉิงก็ได้ส่ายหัวแล้วตอบ “ท่านเทพเจ้าที่คะ ลูกกลัวมากกับสิ่งที่พวกเขาพูดในตอนนั้น ลูกจึงได้กลับมาและไม่กล้าไปแจ้งกับทางการ

ดูเหมือนบริษัทนั้นจะข่มขู่จางชุ่ยฉิงมากโดยอาศัยความเป็นชาวนาไม่รู้เรื่องกฏหมาย จึงได้พูดข่มขู่ให้กลัวไม่ไปที่บริษัทของพวกเขาอีก

ดูเหมือนเรามาเป็นเทพเจ้าที่ครั้งแรกก็เจอความไม่ยุติธรรมเข้าเสียแล้ว ฉิงเทียนจึงได้ตัดสินใจที่จะจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด

เขาจึงได้หยุดไปพักหนึ่งแล้วพูด “จางชุ่ยฉิง เจ้าอย่าได้กลัวคนจากบริษัทก่อสร้างเลย เจ้าไปที่การปกครองส่วนท้องถิ่นแล้วแจ้งเรื่องครอบครัวของเจ้าเสีย แล้วทางการจะต้องช่วยเหลือเจ้าอย่างแน่นอน!”

“จริงหรือคะท่านเทพเจ้าที่ ทางการจะช่วยเหลือลูกจริงๆหรือเจ้าคะ?” จางชุ่ยฉิงถามอย่างตื่นเต้น แต่ในใจคิดถ้าท่านเทพเป็นคนพูดออกมาก็ต้องจริงแน่ๆ

“อย่าได้กังวลไป ทางการจะต้องช่วยเจ้าแน่นอน” ฉิงเทียนพูดย้ำกลับไป

“ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะท่านเทพเจ้าที่ ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะท่านเทพเจ้าที่” จางชุ่ยฉิงก้มหัวขอบคุณที่พื้นอย่างตื่นเต้น

หลังจากที่จางชุ่ยฉิงก้มหัวให้ ก็ได้มีแสงสีขาวจากๆลอยขึ้นมา พร้อมกับควันที่ลอยออกมาจากธูปก็ได้ลอยเข้าหารูปภาพเทพเจ้าที่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน