ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 27

บทที่ 27 การสนทนา

สามารถพูดได้เต็มปากว่าอาหารมื้อนี้เป็นการทานอาหารที่อึดอัดที่สุดของฉิงเทียนเท่าที่เคยทานมา ถึงแม้ว่าอาหารนั้นจะอร่อยก็ตาม แต่ฉิงเทียนนั้นไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอร่อยไปกับมันเลย

ในขณะเดียวกันก็มองไปที่สายตาของพ่อของซูเสวี่ย เขาก็พอจะนึกภาพออกได้เลย! มันจะต้องเป็นชีวิตยากลำบากแน่ๆในการเป็นสามีของบ้านนี้! ฉิงเทียนบ่นในใจของเขา

“เสี่ยวฉิง นายตามฉันมาที่ห้องทำงาน!” พ่อของซูเสวี่ยที่กำลังถือแก้วช้าก็พูดกับฉิงเทียน เมื่อพูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทำงานทันทีโดยที่ไม่รอให้ฉิงเทียนตอบกลับมา!

“ได้ครับคุณลุง ผมจะรีบตามไปเดี๋ยวนี้” เมื่อพูดจบฉิงเทียนมองหาความช่วยเหลือไปที่ซูเสวี่ย

ซูเสวี่ยนั้นเมินเฉยสายตาของฉิงเทียนและพูดไปทางห้องครัว “แม่คะ ให้หนูช่วยล้างจานนะคะ!” จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีหายไปราวกับควัน

ฉิงเทียนมองดูซูเสวี่ยที่หายก็ได้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วพูดขึ้น “ยัยนี่คราวหน้าจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู”

เขาเดินไปที่ห้องทำงานอย่างๆช้า ราวกับว่าที่นั่นมีขุนพลจากนรกรอเขาอยู่!

มีโต๊ะที่ดูเรียบง่ายสำหรับใช้อ่านหนังสือ ด้านหลังของโต๊ะนั้นมีชั้นหนังสือที่สูงถึง 2 เมตร ซึ่งเต็มไปด้วยหนังสือ!

ในเวลานี้สายตาของฉิงเทียนจับจ้องไปที่หนังสือเหล่านั้น และพบว่ามันคือหนังสือยาจีนมากมาย!

“ทำไม นายสนใจหนังสือพวกนั้นรึยังไง!” พ่อของซูเสวี่ยนั้นถามขึ้นมาเมื่อเขามองเห็นสายตาของฉิงเทียนจับจ้องอยู่ที่ตู้หนังสือ

“คุณลุงครับอย่าล้อผมเล่นสิครับ ผมจะไปเข้าใจหนังสือพวกนี้ได้ยังไงล่ะครับ ผมแค่อ่านชื่อหนังสือที่อยู่ในตู้หนังสือของคุณลุงเท่านั้นเอง พอดีพวกมันเตะตาผมเฉยๆน่ะครับ”

“มองแค่ปราดเดียวผมก็รู้ได้เลยว่าคุณลุงนั้นต้องเป็นพวกคงแก่เรียนแน่ๆ ผมมันไม่ใช่พวกคนที่ทำอะไรสง่างามแบบนี้ได้หรอกครับ” ฉิงเทียนพูดยกยอ

พ่อของซูเสวี่ยฟังที่ฉิงเทียนพูด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ดูแล้วน่าได้ผลอยู่ แล้วเขาก็ได้มองไปที่ฉิงเทียนแล้วพูดขึ้น “ทำไมไม่นั่งลงก่อนล่ะ?”

ฉิงเทียนบ่นในใจของเขา: ก็ถ้าไม่บอกให้นั่ง ใครจะไปกล้านั่งกันเล่า! แล้วเขาก็ได้พูดขานรับอย่างเคารพ “ได้ครับคุณลุง!”

“วันนี้ไม่ใช่วันครั้งแรกที่เราได้เจอกันสินะ”

ฉิงเทียนก็ได้พูดตอบอย่างรวดเร็ว “นี่เป็นครั้งที่สองแล้วครับ ครั้งแรกคือตอนที่ผมได้พบกับลุงซูในร้านของคุณลุงครับ!”

“อืม ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะได้ซื้อเห็ดหลินจือศตวรรษและขายลูกสาวในวันเดียวกัน” พ่อของซูเสวี่ยนั้นพูดแบบขมขื่นขึ้นมา

ฉิงเทียนพูดพร้อมกับยิ้ม “คุณลุงครับ อย่าพูดเล่นแบบนี้สิครับ ยังไงเสียเสวี่ยเอ๋อก็ยังเป็นลูกสาวของคุณลุงตลอดไปนะครับ”

“ฉันเองก็แค่อยากจะถอนหายใจ ลูกสาวของตัวเองนั้นโตขึ้นมาโดยที่ไม่ทันรู้ตัวเลย”

ฉิงเทียนนั้นไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีในเวลานี้ เขาทำได้แค่รอให้พ่อของซูเสวี่ยพูดประโยคต่อไปออกมาจากปากเขาเท่านั้น

หลังจากที่ผ่านไปพักใหญ่ เขาก็พูดขึ้น “แล้วความสัมพันธ์ของนายกับเสวี่ยเอ๋อนั้นพัฒนาขึ้นมาได้อย่างไรล่ะ? ส่วนใหญ่ฉันได้ยินแต่จากปากของเสวี่ยเอ๋อเท่านั้น ฉันอยากได้ยินจากปากของนายบ้าง” เขาพูดพร้อมกับจ้องมาที่ฉิงเทียน!

ฉิงเทียนก็ได้เล่าทุกเรื่องให้เขาฟังไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของเขาและเขานั้นกำลังทำอะไรอยู่ ยกเว้นแค่เรื่องที่เขามีถาวเป่าสวรรค์

“แล้วคุณไปได้เห็ดหลินจือศตวรรษนั้นมาจากไหน?” พ่อของซูเสวี่ยมองไปที่ดวงตาของฉิงเทียน

“คุณลุงครับ จริงๆแล้วผมพบเห็นหลินจือศตวรรษโดยบังเอิญ 4 ดอกครับ ดอกแรกก็อย่างที่คุณทราบ” เขาผงกหัวอย่างเข้าใจและให้ฉิงเทียนเล่าต่อ

ฉิงเทียนจึงได้เล่าต่อ “ส่วน 3 ดอกที่เหลือนนั้น ดอกหนึ่งผมให้กับเสวี่ยเอ๋อ ดอกหนึ่งนั้นผมนำมาด้วยวันนี้ และดอกอีกดอกนั้นผมขายในตลาดมืดไปแล้วครับ!”

ด้วยเหตุนั้น พ่อของซูเสวี่ยนั้นก็มองมาที่ฉิงเทียนแล้วพูดขึ้น “ในตอนแรกที่นายมาที่นี่ ฉันก็รู้อยู่แล้วว่านายไม่ได้พูดความจริง เห็ดหลินจือนั้นมักจะต้องมีอย่างน้อย 3 ดอกอยู่ร่วมกันเสมอ ตอนที่นายเอามาแค่ดอกเดียวนั้น ฉันก็รู้แล้วว่านายไม่ได้พูดความจริง!”

ฉิงเทียนรู้สึกโล่งอก เขานั้นช่างเหมือนกับแมวตาบอดที่ไล่จับหนูที่ตายแล้ว เมื่อสักครู่เขาสั่นกลัวเพราะกลัวที่จะรู้ความจริงขึ้นมา!

แล้วเมื่อถามว่าหลังจากเขาขายเห็ดหลินจือไปแล้วทำอะไรต่อ ก็ได้ทราบว่าฉิงเทียนนั้นได้ทำไร่ผลไม้อยู่ด้วย และทราบด้วยว่าฉิงเทียนนั้นสามารถทำรายได้เป็นล้านจากการขายผลไม้

“นายบอกว่านายขายผลไม้ได้เงินเป็นล้านเลยอย่างนั้นรึ!” พ่อของซูเสวี่ยมองมาที่ฉิงเทียนอย่างสงสัย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน