ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 28

บทที่ 28 นักฆ่า

“ฮ่าๆ ป้าครับ เสวี่ยเอ๋อซนขนาดนั้นตอนเธอยังเป็นเด็กงั้นเหรอครับ!” ฉิงเทียนเอามือกุมท้องแล้วหัวเราะ

“แม่คะ นี่มันปีอะไรแล้ว? ทำไมถึงยังเอาเรื่องนั้นมาเล่าอีก?” ซูเสวี่ยพูดขึ้นมาด้วยความอายและแง่งอน

“ท่าทางคุณป้าจะลำบากมากเลยนะครับ ถ้าตอนซูเสวี่ยยังเด็กจะซุกซนมากขนาดนี้!” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า หลังจากพูดจบเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะต่อ

“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ หยุดหัวเราะ ใครๆก็ซุกซนทั้งนั้นแหละตอนที่ยังเด็กน่ะ?” ซูเสวี่ยมองดูฉิงเทียนด้วยความโกรธ “แน่ะยังจะหัวเราะอยู่อีก” เธอพูดแล้วจึงใช้มือของเธอปิดปากของฉิงเทียน “ยังจะกล้าหัวเราะอีกไหม!” ซูเสวี่ยพูดขึ้นมาอย่างมีชัย

ฉิงเทียนก็รีบส่ายหัวของเขาทันทีและทำให้ดูว่าเขาหยุดหัวเราะแล้ว ทันใดนั้นฉิงเทียนก็รู้สึกแปลกๆ ซึ่งปรากฏว่าฉิงเทียนนั้นที่เดิมที่นั่งอยู่บนโซฟาเมื่อสักครู่ แล้วซูเสวี่ยก็ได้นอนทับบนตัวของฉิงเทียนเพื่อปิดปากของฉิงเทียน ทั้งตัวของเธอจึงได้นั่งทับตักของเขาอยู่ และใบหน้าของเธอกับฉิงเทียนก็ได้เข้าใกล้กันมาก เป็นท่าทางที่ทำให้อดไม่ได้ที่จะโจมตีเธอ

“อะแฮ่ม!” แม่ของซูเสวี่ยที่ไม่อาจอยู่เฉยได้ก็ได้แกล้งทำเป็นไอ

ซูเสวี่ยเมื่อรู้สึกตัวถึงท่าทางของเธอกับฉิงเทียนใบหน้าของเธอก็ได้แดงขึ้นมาทันที และรีบผลักตัวออกจากฉิงเทียนในทันที “ไม่ใช่ว่าคุณยังมีงานอื่นต้องทำอย่างนั้นเหรอ รีบกลับไปได้แล้วไป!”

“เสวี่ยเอ๋อ ทำไมลูกถึงไล่แขกกลับอย่างนั้นล่ะจ๊ะ!” แม่ของซูเสวี่ยยิ้มขึ้นมา

“แม่คะ ไม่ต้องไปสนเขาหรอกค่ะ เขาเป็นคนยุ่งมากน่ะค่ะ แล้วไม่ใช่ว่าแม่จะงีบพักผ่อนไม่ใช่เหรอคะ?” เธอพูดพร้อมกับผลักฉิงเทียนออกไปโดยที่เขาก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร

ฉิงเทียนนั้นถูกผลักจนไปถึงประตู แล้วก็หันหน้ากลับเข้ามาด้านในที่มีพ่อกับแม่ของซูเสวี่ยอยู่แล้วพูดขึ้น “คุณลุงครับ พรุ่งนี้ผมจะเอาผลไม้มาให้นะครับ”

“คุณป้าครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ!” ขณะที่เขายังพูดกับแม่ของซูเสวี่ยไม่ทันจบ

“ปัง!” เสียงของประตูที่ถูกปิดอย่างแรงโดยซูเสวี่ย

ฉิงเทียนลูบจมูกของเขาและหัวเราะอย่างมีความสุข

วันนี้ถือว่าเขาประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ ไม่เพียงแต่เขาจะเอาชนะใจพ่อแม่ของซูเสวี่ยได้ แต่ยังได้รู้เรื่องน่าอายมากมายของซูเสวี่ยอีกด้วย

เมื่อคิดเช่นนี้ฉิงเทียนก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็ยิ้มพร้อมกับส่งข้อความไปหาซูเสวี่ย “สาวน้อยขี้แย” หลังจากที่ส่งไปเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกน “ฮู่ล่า”

“หน็อยแน่ ฉิงเทียนฉันจะฆ่าคุณ!” เสียงของซูเสวี่ยดังขึ้นมาจากในห้องของเธอ

ในเวลานี้ ฉิงเทียนกำลังฮัมเพลงขณะที่ขับรถกลับบ้านอย่างมีความสุข

คฤหาสน์แห่งหนึ่้งในเมืองโม๋ตู หลิวไห่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาหนังสีดำซึ่งอยู่ตรงกลางของห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

มือของเขาก็กำลังเขย่าแก้วไวน์อย่างต่อเนื่อง ขณะที่นั่งเต๊ะท่าจิบไวน์

แล้วก็มีชายคนหนึ่งรีบเดินมาที่ข้างๆหลิวไห่และกระซิบกระซาบกับเขา “นายน้อยหลิวครับ คนของเราได้ไปถึงที่บ้านของเขาแล้วครับ ฉิงเทียนนั้นคงไม่อาจมีชีวิตรอดคืนนี้ไปได้แน่ครับ”

“ฉิงเทียน ใครบอกให้แกกล้ามาแย่งผู้หญิงของฉันแล้วยังทำให้ฉันเสียหน้าอีก! ดังนั้นความตายจะเป็นตัวเลือกอย่างเดียวที่แกมี!” หลิวไห่เขย่าไวน์ในแก้วของเขาแล้วทำสีหน้าที่ชั่วร้ายออกมา

แต่ลูกน้องที่อยู่ข้างๆเขานั้นกลับพูดด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “แต่นักฆ่าระดับDแค่คนเดียวขององค์กรยังต้องใช้เงินตั้ง 20 ล้านหยวนเลยนะครับ”

“20ล้านหยวนก็20ล้านหยวน ถ้ามันกล้ามาแย่งผู้หญิงไปจากฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยให้มันตายสบายหรอก!” หลิวไห่พูดอย่างไม่สนใจ

“ใช่ครับ ไม่ว่าใครก็ตามก็ไม่สามารถแย่งผู้หญิงที่นายน้อยหมายปองไปได้ครับ!”

อย่างไรก็ตาม ฉิงเทียนนั้นไม่ได้รู้เลยว่ามีนักฆ่าขององค์กรกำลังรอเขาอยู่ที่บ้านของเขา

เมื่อฉิงเทียนเปิดประตูเข้าไป และกำลังก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเองฉิงเทียนก็ได้ยินเสียง “วิ้ว” ซึ่งเป็นเสียงของสิ่งของกำลังเสียดสีกับอากาศ!

ในตอนนั้นเองฉิงเทียนก็ได้ก้มตัวหลบแล้วกระสุนก็ได้พุ่งผ่านเลยหัวของเขาไปและโดนเข้ากับกำแพง

“ใครน่ะ?” ฉิงเทียนรีบหันหน้าไปมองคนที่อยู่ในห้องและถามคนที่ใบหน้าอยู่ภายใต้เงาที่กำลังเอนตัวอยู่บนโซฟา

ขณะที่หัวของฉิงเทียนได้ทำการวิเคราะห์ตำแหน่งของศัตรูอย่างต่อเนื่องอยู่นั้น ทันใดนั้นก็ได้มีมีดญี่ปุ่นพุ่งตรงมาจากโซฟาที่อยู่ตรงหน้าของฉิงเทียนและพุ่งมายังทิศทางของฉิงเทียน

ใบมีดที่ส่องประกายแสดงถึงความคมของมีดเล่มนั้น มองดูวิถีของใบมีดที่พุ่งมา ฉิงเทียนก็ได้โยกเอวหลบแล้วปัดมีดที่หมายจะเอาชีวิตเขาทิ้งไป แล้วฉิงเทียนก็พบว่าชายคนโพกหัวด้วยผ้าสีดำและถือมีดเล่มหนึ่งเอาไว้ในมือ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน