ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 282

บทที่ 282 จับตัวเฉินหยาง (5)

ถึงแม้ฉิงหยูจะดูถูกเฉินหยางอย่างมาก แต่หลังจากการปะทะกัน 2 หน ฉิงหยูก็ไม่กล้าประมาทเฉินหยางอีก

ด้วยการปะทะกันทั้งสองครั้ง ทำให้ฉิงหยูไม่กล้าผลีผลามเหมือนเมื่อก่อนอีก กลับกันเขาค่อยๆก้าวเข้าไปทีละก้าวๆจนระยะของทั้งสองคนห่างกันแค่ 2 เมตร

มองไปที่ฉิงหยูที่มีทีท่าระมัดระวังมากขึ้น เฉินหยางก็ได้พูดว่าแย่แล้วในใจ เจ้าเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จักกลัวสองครั้งก่อนในเวลานี้เริ่มระมัดระวังตัวแล้ว แต่เฉินหยางก็ยังพูดยั่วโมโหและดูถูกเขา “ไอ้หนู กลัวข้าแล้วรึยังไง? ดูงุ่มง่ามอย่างกับหนูเดินแน่ะ”

แต่คราวนี้ฉิงหยูไม่หลงในคำยั่วยุของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกโมโหมากก็จริง แต่เขาก็ได้รับบทเรียนมาแล้วสองหน ฉิงหยูจึงได้ตอบอย่างเสียดสี “ขอแค่ฆ่าแกได้ จะสนไปทำไมว่าจะใช้วิธีไหนน่ะ” จากนั้นเขาก็ได้ฉวยโอกาสที่ไม่ทันตั้งตัวและเตะตัดขาของเขาอย่างรวดเร็วราวกับสายลม

มีแรงลมพัดออกมาอย่างรวดเร็วจากขาของฉิงหยูและเกิดเสียงดัง “ตึบ” ออกมา ส่วนเฉินหยางก็ได้จับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของฉิงหยูทุกฝีก้าว

ในเวลานี้เขาไม่รู้สึกตกใจกับท่าทางของฉิงหยูเลย ยืดขาไปข้างหลังแล้วตั้งแขนขึ้นมา แขนทั้งสองข้างของเขาเตรียมพร้อมที่จะตั้งรับการโจมตีจากขาทั้งสองข้างของฉิงหยู

ฉิงหยูเองก็ไม่ได้รู้สึกอารมณ์เสียที่เตะไม่โดนเป้าหมาย และอาศัยแรงสะท้อนเป็นตัวช่วยส่งแรง แล้วลอยตัวขึ้นเหนือหัวเฉินหยางแล้วอาศัยแรงเฉื่อยตอนตกลงมาโจมตีที่หัวของเฉินหยางราวกับฟ้าผ่า

ในชั่วขณะนั้นเองสีหน้าของเฉินหยางก็ได้เปลี่ยนไป เขาไม่คิดว่าฉิงหยูนั้นจะตอบสนองได้รวดเร็วเช่นนี้ ซึ่งไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้เลย เขาจึงไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวแขนของเขาช้าลงเลยแม้แต่น้อย แขนของเขาได้ตั้งรับอย่างเร่งรีบ

ฉิงเทียนที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ก็มองดูฉิงหยูที่ค่อยๆเริ่มจะเข้าที่เข้าทางอย่างช้าๆ สีหน้าของเขาก็ได้แสดงความพอใจออกมา เพราะนี่คือสิ่งที่เขาคิดเอาไว้อยู่แล้ว การฝึกวิชาของพวกนั้นเรียกได้ว่าเป็นการฝึกวิชาที่แท้จริง ในขณะที่ของที่เฉินหยางฝึกนั้นเป็นแค่วิทยายุทธโบราณเท่านั้น

คงจะเอาทั้งสองวิชามาเทียบกันไม่ได้ เปรียบได้กับวิชาหนึ่งเป็นดวงอาทิตย์ และอีกวิชาเป็นดั่งดวงดาว ถึงแม้ว่าระดับพลังของฉิงหยูนั้นจะเทียบเท่ากับเฉินหยาง แต่พลังวิญญาณที่อยู่ในร่างของฉิงหยูนั้นมีมากกว่าของเฉินหยางตั้งไม่รู้กี่สิบเท่า เมื่อก่อนหน้านี้เฉินหยางนั้นยังได้เปรียบเพราะประสบการณ์ที่มากกว่า ในขณะที่ฉิงหยูนั้นไม่เคยมีประสบการณ์ต่อสู้เลย จึงได้ทำให้เฉินหยางนั้นเอาชนะฉิงหยูในการต่อสู้ได้

แต่ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ฉิงหยูที่มีประสบการณ์มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ฉิงเทียนเชื่อว่าเขาน่าจะจับตัวเฉินหยางได้โดยใช้เวลาอีกไม่ถึงชั่วโมง

เซียะเกาเทียนที่นอนอยู่กับพื้นนั้น ก็ได้เหลือกตาขึ้นมามองและพบว่าไม่มีใครที่สนใจเขาแล้วก็ได้เขยิบเข้าไปใกล้ๆประตูอย่างช้าๆ เขานั้นอยากที่จะกลับบ้านมาก อยากที่จะไปหาแม่ของเขา! ในเวลานี้หัวใจของเซียะเกาเทียนนั้นได้พังทลายแล้ว

ถ้าตอนแรกเซียะเกาเทียนคิดว่าฉิงเทียนกับน้องชายนั้นแค่มีวิทยายุทธสูงนิดหน่อยเท่านั้น แต่ตอนนี้ทั้งฉิงหยูและเฉินหยางได้ต่อสู้กันราวกับแสงไฟ เขาเห็นแสงไฟที่มีสีต่างกันเข้าปะทะกันหลายต่อหลายครั้ง และแสงไฟทั้งสองลูกนั้นก็ได้ลอยอยู่ในกลางอากาศด้วย

นี่ยังเป็นวิทยายุทธอยู่จริงๆเหรอ? มันอยู่เหนือเกินความคิดของเซียะเกาเทียนไปไกลแล้ว เขานั้นอยากที่จะหนีไป เขาไม่อยากที่จะอยู่สถานที่อันตรายเช่นนี้แล้ว

เซียะเกาเทียนนั้นค่อยๆเขยิบไปที่ประตูด้วยความเร็วเยี่ยงเต่าคลาน แล้วเขาก็ได้ค่อยๆปีนขึ้นมาอย่างระมัดระวังแล้วเอามือจับไปที่ลูกบิดประตู แล้วทันใดนั้นเองเขาก็เห็นเงาคนปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้วจากนั้นก็กระแทกเข้ากับประตูด้วยเสียงที่ดังและโดนเข้ากับเซียะเกาเทียนเต็มๆ

ความคิดสุดท้ายในหัวของเขาตอนนั้นคือ ใครกันที่ทำร้ายเขาก่อนที่จะหมดสติไป

ชายที่ทับตัวเขาอยู่นั้นก็คือพี่เขยของเขาเฉินหยางนั่นเอง ในเวลานี้เฉินหยางดูน่าอายมาก เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่งและผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ตัวเขาตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากขอทานและมีสีหน้าที่ซีดเซียว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน