ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 295

บทที่ 295 ไป๋กงหยางโดนรังแก

“นายท่านเจ้าคะ จิตของนายท่านไปไหนมาหรือเจ้าคะ?” เพ่าฝูถามอย่างกระวนกระวาย เมื่อคิดว่าจิตของนายท่านของเธอนั้นจู่ๆก็ขาดการติดต่อกับเธอไป การที่เธอไม่สามารถติดต่อกับจิตของนายท่านได้นั้นทำให้เพ่าฝูกระวนกระวายใจจนต้องร้องไห้ออกมา

เมื่อมองไปที่ตาที่แดงก่ำของเพ่าฝูแล้ว ฉิงเทียนก็ได้พูดปลอบเธอ จากนั้นก็ได้เล่าให้เพ่าฝูฟังทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

“ดังนั้นตาเฒ่าชั่วร้ายคนนั้นก็ดึงเอาจิตของนายท่านไปสินะเจ้าคะ!” เพ่าฝูกุมมือของเธอแน่นและพูดอย่างเกรี้ยวกราด “คอยดูนะ ข้าจึงหนวดของตาเฒ่านั่นออกทีละเส้นเลยทีเดียว”

เพ่าฝูที่อยู่ในทะเลความรู้ก็ได้ใช้มือเล็กๆของเธอทำท่าดึงหนวดของไป๋กงหยางในอากาศ

ในตอนนั้นเอง ไป๋กงหยางก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาในกระต๊อบนั้น แล้วเสียงของเขาก็ได้พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “เจ้าหนู ไหนว่าเจ้าบอกจะติดต่อท่านอาจารย์ของข้าให้ยังไง? ถ้าเจ้าไม่สามารถติดต่อได้ ก็อย่ามาทำให้ข้าเสียเวลาจะดีกว่า!”

เมื่อเห็นหน้าของไป๋กงหยาง เพ่าฝูที่อยู่ในทะเลความรู้ก็ได้พูดขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด “นายท่านเจ้าคะ นั่นคือเขาใช่ไหม? ดีล่ะข้าจะไปดึงหนวดของตาเฒ่านั่นเอง” โดยที่ฉิงเทียนไม่ทันได้ตั้งตัว

เพ่าฝูได้หายไปจากในทะเลความรู้ทันทีแล้วมุ่งหน้าไปหาไป๋กงหยาง “หน็อย เจ้าตาเฒ่าชั่วช้า บังอาจมารังแกนายท่านของข้างั้นเหรอ?”

ไป๋กงหยางก็ได้ตกใจเมื่อเห็นเพ่าฝูที่จู่ๆก็โผล่ออกมา นี่คือร่างจิตที่อาศัยอยู่ในทะเลความรู้ของฉิงเทียน ซึ่งเขานั้นไม่สามารถที่จะรู้ถึงระดับบำเพ็ญเพียรของเธอได้เลย

ในขณะที่ไป๋กงหยางกำลังคิดอยู่นั้น เขาก็ได้รู้สึกเจ็บที่หนวดของเขาจึงได้มองไปที่หนวด และพบเด็กสาวตัวน้อยที่กำลังโกรธและดึงหนวดของเขาอยู่

เจ้าตาเฒ่าชั่วช้า บังอาจมารังแกนายท่านของข้า เจ้าตาเฒ่าเหม็นโฉ่, เจ้าตาเฒ่าเหม็นโฉ่…..” ทุกครั้งที่เพ่าฝูพูดว่าตาเฒ่าเหม็นโฉ่ ไป๋กงหยางก็รู้สึกเสียใจที่ถูกถอนหนวดออกมา

“หนวดข้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” ไป๋กงหยางตะโกนออกมาโดยไม่สนภาพลักษณ์ของเขา ไป๋กงหยางนั้นเป็นห่วงหนวดของตัวเองมาก สิ่งไปที่ให้เขาภูมิใจมากที่สุดกับภาพลักษณ์ของเขาก็คือหนวดที่ยาวและสีขาวของเขานั่นเอง ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เศษเสี้ยวของวิญญาณ แต่เขาก็ได้ใช้จิตของวิญญาณงอกหนวดออกมาให้เป็นสีขาวยาว

แต่ในเวลานี้หนวดของเขากลับถูกถอนโดยเจ้าตัวน้อยนี้เสียแล้ว “ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ไป๋กงหยางตะโกนด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง และปล่อยพลังของจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาออกมา

ในเวลานั้นเองก็ได้มีลมที่แรงมหาศาลพัดจากข้างในกระต๊อบ ฉิงเทียนจึงได้รีบคุกเข่าลงและสร้างกำแพงวิญญาณขึ้นมาตรงหน้าเขา

“ไป๋กงหยาง ท่านยังอยากที่จะติดต่อกับอาจารย์ของท่านอยู่ไหม? ถ้าท่านกล้าทำอะไรกับเพ่าฝู ข้าจะไม่ติดต่ออาจารย์ของท่านจนกว่าท่านจะตาย!” ฉิงเทียนพยายามฝืนทรงตัวก็ได้พูดขู่เขาเสียงดัง

แต่หลังจากที่ฉิงเทียนพูดจบ เพ่าฝูก็ได้พูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูไร้พิษภัย “นายท่านข้าไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ อีกเดี๋ยวข้าก็กลับไปแล้วทันทีที่ข้าดึงหนวดตาเฒ่าเหม็นโฉ่นี่เสร็จ ขอข้าดึงอีกสักกระจุกก่อน!”

ทันทีที่เพ่าฝูพูดจบ แรงลมที่รุนแรงก็ได้หยุดลง และไป๋กงหยางก็ได้กรีดร้องอีกครั้งและขอความเมตตา “หนวดข้า หนวดข้า อาเจ๊ตัวน้อยได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย คราวหน้าข้ากล้าที่จะทำอีกแล้ว!”

“เจ้ายังคิดจะมีครั้งหน้าอีกเรอะ!”

“ไม่จ๊ะ ไม่ ไม่มีครั้งหน้าแน่นอนจ๊ะ!” ไป๋กงหยางพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว อาเจ๊คนนี้เป็นอะไรกันแน่? จิตศักดิ์สิทธิ์ของเธอนั้นน่าจะอยู่ในระดับเซียนแล้ว เพราะถ้าเป็นร่างจิตธรรมดาๆทั่วไป อย่างน้อยๆก็คงจะถูกเป่าจนปลิวไปแล้ว หรืออย่างมากก็ร่างจิตแหลกสลายไปเลย แต่กลับเจ้าเด็กน้อยคนนี้กลับไม่เป็นอะไรเลย และยังดึงหนวดของเขาออกทีละเส้นอย่างไม่สนใจด้วย

ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของฉิงเทียน เพ่าฝูก็ได้เชิดหน้าของเธอและพูดอย่างภูมิใจ “ตาเฒ่าเหม็นโฉ่ ในเมื่อนายท่านของข้ายกโทษให้เจ้าแล้ว ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป” ขณะที่พูดอยู่นั้น แต่มือของเธอกลับยังไม่หยุดเลย และจ้องไปที่หนวดของไป๋กงหยางและดึงหนวดของไป๋กงหยางด้วยมือน้อยๆของเธอด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน