ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 297

บทที่ 297 เหล่าเซียนที่เหมือนน้ำหลาก

หลี่ว์ตงปิน ที่กำลังตื่นเต้นก็ได้รีบส่งข้อความผ่านม่านแสงหน้าจอที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที: ข้ามีลูกศิษย์อยู่คนหนึ่งที่ชื่อว่าไป๋กงหยาง ซึ่งได้หายตัวไปนานกว่าพันปีแล้ว ไม่ทราบว่าน้องฉิงทราบว่าเขาอยู่ที่ไหนอย่างนั้นเหรอ?

“ดังนั้นท่านก็คือลูกศิษย์ของหลี่ว์ตงปิน จริงๆสินะ!” ฉิงเทียนมองไปที่ข้อความส่งมาโดยหลี่ว์ตงปิน ที่ปรากฏบนหน้าจอ แล้วหันไปพูดกับไป๋กงหยางที่กระวนกระวายอยู่ข้างๆเขา

ไป๋กงหยางก็ได้ถามอย่างกระวนกระวาย “เจ้าหนู เจ้าติดต่อกับอาจารย์ข้าได้แล้วรึ?” เขานั้นอยู่บนโลกมนุษย์มานานกว่าพันปีแล้วและคิดว่าตัวเขานั้นคงจะหมดโอกาสที่จะติดต่อกับสำนักแล้ว เขาไม่นึกเลยว่าสวรรค์นั้นจะยังไม่ทอดทิ้งเขา

ฉิงเทียนที่เห็นว่าไป๋กงหยางนั้นตื่นเต้นมาก และคิดที่จะให้ศิษย์-อาจารย์ได้พูดคุยกัน

ว่าแล้วเขาก็ได้พิมพ์กลับไปที่หันหน้าจอกลุ่มแลกเปลี่ยนสุขาวดีอย่างรวดเร็ว: ท่านหลี่ว์ตงปิน ขอเวลาให้ผมสักพักนักเดี๋ยวผมจะให้ลูกศิษย์ของท่านได้คุยกับท่าน

หลังจากที่ส่งข้อความออกไป ฉิงเทียนก็ได้พูดกับเพ่าฝู “เพ่าฝู คุณช่วยย้ายถาวเป่าสวรรค์ไปที่โทรศัพท์มือถือเป็นการชั่วคราวก่อนได้ไหม?” ว่าแล้วเขาก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“ได้เจ้าค่ะ!” เพ่าฝูตอบกลับไป แล้วสองมือน้อยๆของเธอก็ได้ชี้ไปที่โทรศัพท์และพบหน้าจอปรากฏขึ้นมาที่โทรศัพท์ของฉิงเทียนแทน

ไป๋กงหยางก็ได้มองไปที่ฉิงเทียนอย่างสงสัย เจ้าเด็กนี่บอกว่าเขาจะใช้สิ่งนี้ในการติดต่อกับโลกเซียน และคิดว่าฉิงเทียนคงจะไม่หลอกเขาหรอกนะ! ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกถึงไอพลังงานเลยสักนิด เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นของเซียนหรือของวิเศษแต่อย่างใด

“ตาเฒ่า ถ้าเจ้าไม่เชื่อนายท่านล่ะก็ ข้าจะไม่ติดต่อให้เจ้าหรอกนะ” เมื่อเห็นสีหน้าที่สงสัยของไป๋กงหยางแล้ว เพ่าฝูก็ได้พูดออกมาทันที ขณะที่พูดสองมือน้อยๆของเธอก็ได้กุมหมัดอยู่ตรงหน้าเธอ

ไป๋กงหยางรู้สึกตกใจในทันทีและรีบเอามือป้องกันหนวดที่เพิ่งงอกขึ้นมาใหม่ของเขา แล้วเขาก็ถอยหลังออกมา และมองไปที่เพ่าฝูด้วยความหวาดกลัวและพูดกับเธอ “ข้าจะไปกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไร? ก็แค่สงสัยน่ะ สงสัย”

“หึ นับว่าเจ้ายังตัดสินใจได้ดี!” เพ่าฝูพูดตอบกลับมาและไม่สนใจเขา

ในเวลานี้หลี่ว์ตงปิน ได้พูดตอบกลับฉิงเทียนที่หน้าจอ: ขอบใจเจ้ามาก เจ้าที่ฉิง

ฉิงเทียนก็ได้เงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่ไป๋กงหยางที่อยู่ไกลจากเขา 10 เมตร และถามอย่างสงสัย “ท่านผู้เฒ่า ท่านจะยืนไกลอะไรขนาดนั้น! ไม่ใช่ว่าท่านมีอะไรจะพูดกับอาจารย์ของท่านไม่ใช่รึ?”

“นี่เจ้าติดต่อกับอาจารย์ของข้าได้จริงๆเหรอ?” ไป๋กงหยางก็ได้เดินเข้ามาหาฉิงเทียน

“คิดว่าผมหลอกคุณอยู่รึยังไง? เอ้าเอาไปดู!” ฉิงเทียนพูดจบเขาก็ได้ยื่นหน้าจอโทรศัพท์ของเขาให้ไป๋กงหยางที่กำลังสงสัย

ไป๋กงหยางก็ได้จ้องไปที่จอด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าของวิเศษนี้คืออะไร และเขาก็ยังสงสัยอย่างมากอยู่ว่าจะสามารถติดต่อโลกเซียนจากบนโลกมนุษย์ได้จริงๆหรือ ดังนั้นเขาจึงมองดูที่หน้าจอด้วยความกล้าๆกลัวๆ

“นี่มันอะไรกัน?” ไป๋กงหยางที่รู้สึกไม่พอใจก็ได้ตะโกนออกมา “เจ้าหนู เจ้ากล้าหลอกข้าอย่างนั้นรึ?”

มองไปที่ไป๋กงหยางที่จู่ๆก็โกรธขึ้นมา ฉิงเทียนจึงคิดว่าเขาก็เอาที่อาจารย์ของเขาตอบกลับมาให้ดูแล้วเฉยๆนี่นา แล้วอะไรที่ทำให้เขาโกรธกัน? ฉิงเทียนจึงหันกลับไปดูที่โทรศัพท์มือถืออีกครั้ง

“แม่เจ้าโว้ย เซียนพวกนี้ส่งข้อความกันเก่งไปแล้วโว้ย!” ฉิงเทียนพูดอย่างตกใจ เขาไม่ได้อ่านเพียงพักเดียว ก็ปรากฏข้อความยังไม่ได้อ่านถึง 99+ ฉิงเทียนจึงได้เลื่อนหน้าไปดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่านนั้น

ไท่ไป๋จินซิง: ยินดีด้วยกับสหายหลี่ว์ที่เจอตัวลูกศิษย์ของเจ้าแล้ว

เอ้อหลางเสิน: ชื่อไป๋กงหยางเหรอ ข้าจำเขาได้แค่นิดเดียว 😐

เฉียนหลี่เหยิน: ข้ารู้จักเขานะ เราเคยดื่มเหล้าด้วยกันมาก่อน!

ซุนเฝิงเอ้อ: ใช่ๆ ข้าก็จำเขาได้เหมือนกัน

………….

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน