ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 298

บทที่ 298 อาจารย์อาฉิง

ฉิงเทียนด่าเขาในใจทันที ไป๋กงหยางเจ้าตัวร้าย ก่อนหน้านี้ก็ได้พูดกันแล้วว่าหากติดต่อกับหลี่ว์ตงปิน ได้ เขาจะไม่บังคับให้เราเป็นศิษย์ของเขาอีก แต่ดูจากที่เขาพูดเมื่อสักครู่แล้ว เขาได้ทำผิดข้อตกลงที่ให้ไว้เฉยเลย

ส่วนหลี่ว์ตงปิน ที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ได้เหงื่อแตกพลั่กๆ และคิดว่าลูกศิษย์ของเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ตัวตนของฉิงเทียนในโลกเซียนนั้นเป็นถึงน้องชายของซุนหงอคง เอ้อหลางเสิน ไท่ไป๋จินซิงและอื่นๆ ถ้าเกิดว่าเขารับฉิงเทียนเป็นศิษย์แล้ว ฉิงเทียนนั้นก็จะเป็นหลานศิษย์ของเขา

หากว่าซุนหงอคงและคนอื่นๆรู้เรื่องนี้เข้าเขาคงได้ถูกไล่ฆ่าแน่ เมื่อคิดเช่นนี้แล้วหลี่ว์ตงปิน จึงได้ทำเป็นยิ้มแล้วพูดขึ้น “หยางเอ๋อ สหายเต๋าฉิงเทียนคนนี้นั้น ถ้าหากว่ากันตามตรงเจ้าคงจะต้องเรียกเขาว่าอาจารย์อาฉิง!”

“อาจารย์อาฉิง เขาน่ะเหรอ?” ไป๋กงหยางกวาดสายตาหันไปมองฉิงเทียนด้วยสายตาที่เบิกกว้างและไม่อยากจะเชื่อ เจ้าเด็กคนนี้เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรในระดับหยวนยิงเท่านั้น แต่ท่านอาจารย์กลับให้เรียกเขาว่าอาจารย์อา มันเป็นไปได้อย่างไร?”

“ท่านผู้เฒ่า กำลังมองอะไรอยู่? อาจารย์ของท่านบอกให้คุณเรียกผมว่าอาจารย์อา คุณยังไม่เรียกอีกเหรอ?” หลังจากที่พูดจบฉิงเทียนก็ได้มองไปที่ไป๋กงหยางที่เงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

“ท่านอาจารย์ เขาอยู่แค่ในระดับหยวนยิงเองนะขอรับ” ไป๋กงหยางลังเลที่จะพูด

มองไปที่ศิษย์ของเขาที่มีสีหน้าลังเล หลี่ว์ตงปิน ก็ได้พูดด้วยสีหน้าที่ซื่อตรง “ไป๋กงหยาง สหายฉิงและข้าสามารถเรียกชื่อกันได้ แต่เจ้าจะเรียกเขาพล่อยๆไม่ได้!”

ไป๋กงหยางรู้สึกได้ว่าเสียงของอาจารย์ของเขานั้นเอาจริงและรู้ดีว่าเขาจะต้องเรียกฉิงเทียนว่าอาจารย์อาแล้ว จากนั้นจึงได้หันหน้าไปหาฉิงเทียนด้วยสีหน้าที่ขมขื่นราวกับว่ามีคนติดหนี้เขาเอาไว้ และลังเลที่จะคำนับฉิงเทียน “ข้าขอคารวะอาจารย์อาฉิง”

“ดีๆ หลานไป๋” ฉิงเทียนก็ได้ตบไหล่ร่างวิญญาณของไป๋กงหยางด้วยอารมณ์แบบผู้อาวุโสแล้วพูดขึ้น “เสี่ยวไป๋ต่อไปหากมีใครรังแกเจ้า บอกอาจารย์อาได้นะ แล้วอาจารย์อาฉิงของเจ้าจะช่วยเจ้าล้างแค้นให้!”

เมื่อไป๋กงหยางได้ยินที่ฉิงเทียนพูดเช่นนี้ เขาก็อยากที่จะกระอักเลือดออกจากปาก ตัวตนที่เป็นถึงระดับจินเซียนอย่างเขากำลังต้องมีเรียกคนในระดับหยวนยิงว่าอาจารย์อา พระเจ้าทำไมคุณถึงได้ล้อเล่นกับเราเช่นนี้ ในโลกเซียนนั้นผู้ที่อยู่ในระดับผู้บำเพ็ญเพียรต่างก็เรียกเขาว่าอาจารย์ทั้งนั้น

แน่นอนว่าอาการไม่เต็มใจของไป๋กงหยางนี้ฉิงเทียนเองก็เห็นเช่นกัน แต่ในความคิดของฉิงเทียนนั้นมันไม่ใช่สาระสำคัญอะไรสำหรับเขา การที่ให้คนในระดับจินเซียนมาเป็นหลานศิษย์ของเขานั้นก็รู้สึกดีแล้ว ฉิงเทียนแอบรู้สึกสดชื่นขึ้นมา

และในขณะที่ฉิงเทียนกำลังแอบสดชื่นอยู่นั้นเอง ริมฝีปากของหลี่ว์ตงปิน ก็ได้แอบยิ้มแบบมีเลศนัยขึ้นมา

“สหายฉิง ในเมื่อหยางเอ๋อเป็นหลานศิษย์ของเจ้าแล้ว ในฐานะที่เจ้าเป็นผู้อาวุโส เจ้ายินดีที่จะช่วยเหลือหยางเอ๋อใช่หรือไม่?” หลี่ว์ตงปิน ถาม

ในเวลานี้ฉิงเทียนกำลังชื่นมื่นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาไม่ได้ยินที่หลี่ว์ตงปิน พูดเลยและผงกหัวตอบ “ได้สิ ได้!”

เมื่อเห็นว่าฉิงเทียนตอบตกลงแล้ว ที่มุมปากของหลี่ว์ตงปิน ก็ได้ยกสูงขึ้นมาอีก รอคำพูดนี้อยู่แล้ว หลี่ว์ตงปิน แอบคิดเช่นนี้อย่างยินดี

“ถ้าอย่างนั้น หยางเอ๋อที่อยู่บนโลก ข้าวานสหายฉิงช่วยดูแลเขาให้หน่อยก็แล้วกัน” หลี่ว์ตงปิน พูดในทำนองไหว้วาน

“เรื่องเล็ก เรื่องเล็ก…….อะไรนะ คุณบอกให้ผมช่วยดูแลไป๋กงหยางเนี่ยนะ?” ฉิงเทียนที่เพิ่งรู้สึกตัว ก็พบว่าเขานั้นตกหลุมพรางของหลี่ว์ตงปินเรียบร้อยแล้ว

หลี่ว์ตงปิน ก็ได้พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นธรรมชาติ “หยางเอ๋อนั้นเป็นเหมือนรุ่นน้องของเจ้า สหายฉิงคงจะไม่ทอดทิ้งเขาใช่หรือไม่ อีกอย่างน้องฉิงเองก็เพิ่งตอบตกลง”

“ผมตอบตกลงตั้งแต่เมื่อไร?” ฉิงเทียนพูดตวาดใส่หลี่ว์ตงปิน จอมเจ้าเล่ห์ เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ยินอะไรเลย เขาตกหลุมพรางซะได้

“แต่เจ้าตกลงแล้ว หยางเอ๋อเจ้าก็ได้ยินใช่ไหม?” หลี่ว์ตงปิน ถาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน