ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 301

บทที่ 301 ศาสตร์ปรุงยา (2)

“อื้ม เจ้านี่มันใช้งานง่ายดีจริงๆ!” ฉิงเทียนหยิบเอาสมุนไพรสองชนิดที่อยู่บนดาบอัสนีสวรรค์ที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความพึงพอใจ แล้วก็เก็บดาบอัสนีสวรรค์เข้าไปในตัวของฉิงเทียนอีกครั้ง

เมื่อไป๋กงหยางเห็นเหตุการณ์นี้จะในกระถางกำยานแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดออกมา เมื่อสักครู่เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าฉิงเทียนนั้นใช้อาวุธเซียนแทนพลั่วแทนจอบเพื่อขุดเอาสมุนไพรออกมา คงมีเขาแค่คนเดียวที่ทำแบบนี้ในโลกใบนี้

ถึงแม้ว่าเขาจะบ่นออกมาในใจ แต่ไป๋กงหยางก็ได้ใจจดใจจ่อกับทุกการกระทำของฉิงเทียน “หรือว่าเขาคิดจะปรุงยา?” ไป๋กงหยางพูดอย่างสงสัย เขาเองก็เป็นนักปรุงยาในโลกเซียน และยังมีชื่อเสียงในโลกเซียนในด้านศาสตร์ปรุงยาด้วย ซึ่งเรียกได้ว่ารายได้หลักของสำนักหยางพิสุทธิ์นั้นมาจากการปรุงยาขายนี่เอง

ดังนั้นเมื่อเขาเห็นสมุนไพรที่วางอยู่ตรงหน้าฉิงเทียนแล้ว ไป๋กงหยางก็รู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะปรุงยารักษากระดูก

“ยารักษากระดูกนั้นเป็นยาระดับสอง หรือว่าเจ้าหนูก็เป็นนักปรุงยาระดับสองกัน?” ไป๋กงหยางพูดอย่างสงสัยในใจของเขา และในขณะที่ไป๋กงหยางกำลังตั้งใจมองดูการปรุงยาของฉิงเทียนอยู่นั้นเอง คำพูดต่อมาของฉิงเทียนก็ได้ทำให้ไป๋กงหยางนั้นอยากที่ออกมาแล้วจับกดฉิงเทียนลงไปกองกับพื้นอย่างบ้าคลั่ง

“เอ แล้วจะทำให้สมุนไพรเหล่านี้กลายเป็นยาได้ยังไงนะ?” ฉิงเทียนลูบจมูกอย่างเขินๆและพูดอย่างช่วยไม่ได้ อาจารย์ของเขานั้นแย่มากเขาให้ม้วนหยกที่มีชื่อและวิธีการปรุงยาต่างๆมากมายมาให้ก็จริงอยู่

แต่ฉิงเทียนก็พบว่าวิธีการปรุงยาเหล่านี้นั้นล้วนเป็นยาในระดับ 8 ขึ้นไป และเขานั้นไม่รู้ถึงเทคนิคและวิธีการควบคุมอุณหภูมิเลย

เหมือนกับเป็นเด็กประถมที่ไม่รู้แม้แต่ ABCD แต่กลับให้มาอ่านทำความเข้าใจของระดับชั้นป. 4 แล้วจะทำได้อย่างไร?

“หรือว่าเจ้าหนูนี่ จะไม่รู้แม้แต่ว่าจำเป็นต้องมีเตาในการปรุงยา!” ไป๋กงหยางพูดด้วยน้ำเสียงราวกับเห็นผี

“นายท่านเจ้าคะ นายท่านจำเป็นต้องใช้เตาปรุงยาเจ้าคะ!” ในเวลานี้เพ่าฝูก็ได้พูดเตือนเขาขึ้นมา

“อา ใช่ๆ เตาปรุงยา เราจำเป็นต้องใช้เตาปรุงยาสินะ!” ฉิงเทียนพูดอย่างเขินๆและลูบจมูกของเขา

ไป๋กงหยางถึงกับเหงื่อแตกพลั่กๆอยู่ในกระถางกำยานวิญญาณ เจ้าหนูนี้ไม่รู้อะไรเลย แต่กลับคิดที่จะปรุงยางั้นเรอะ? “สวรรค์ ศาสตร์ปรุงยามันง่ายอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อใด?”

ไป๋กงหยางนั้นทนดูไม่ไหวอีกต่อไปและได้ลอยออกมาจากกระถางกำยานวิญญาณ ถึงแม้ว่าเขานั้นจะโมโหแบบสุดๆอยู่ในใจ แต่เขาก็ยังรักษาหน้าให้ความเคารพเอาไว้แล้วถามฉิงเทียน “อาจารย์อาฉิงขอรับ ท่านไม่เคยปรุงยามาก่อนเลยเหรอขอรับ?”

“ไม่เลย นี่เป็นครั้งแรก!” ฉิงเทียนตอบอย่างตรงไปตรงมา

ถึงแม้ว่าในใจของเขานั้นจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่พอได้ยินคำตอบของฉิงเทียนที่ตอบกลับมาอย่างตรงๆแล้ว ถ้าไป๋กงหยางไม่จำคำพูดของอาจารย์ของเขาได้ว่าเขาจะต้องไม่ล่วงเกินฉิงเทียนแล้ว แล้วยิ่งเป็นมนุษย์ที่มีอุปกรณ์วิเศษที่สามารถติดต่อกับโลกเซียนได้ เขาจะสามารถกลับไปยังโลกเซียนได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะสองเรื่องนี้ ไป๋กงหยางคงคิดที่จะเตะฉิงเทียน แล้วชี้ไปที่หน้าของเขาและดุด่า “เจ้าคิดว่าศาสตร์ปรุงยามันง่ายมาก ที่ใครๆก็ทำได้รึยังไง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน