ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 32

บทที่ 32 โกรธ

ในห้องประชุมใหญ่ของบริษัทเทียนเสี่ยนั้นเต็มไปด้วยผู้ชม! ทุกๆคนต่างก็รอคอยการแสดงเริ่มขึ้น

สปอตไลท์สองตัวบนเวทีได้ฉายแสงขึ้นมา แล้วก็มีพิธีกร 2 คนเป็นคู่ชายหญิงขึ้นมาบนเวที

“ขอขอบพระคุณทุกท่านที่มาร่วมชมงานพบปะประจำปีของบริษัทเราในวันนี้! ซึ่งจะมี….”

มองดูพิธีกรบนเวทีที่พูดไม่หยุด พูดถึงรายการแสดงที่น่าสนใจต่างๆ แล้วเหล่าผู้ชมต่างก็พากันตบมือ!

ฉิงเทียนเริ่มเกิดอาการเบื่อขณะที่ดูการแสดงบนเวที “เมื่อไรจะถึงการแสดงของเสวี่ยเอ๋อนะ?” ฉิงเทียนนั้นไม่ได้สนใจการแสดงเหล่านี้เอาเสียเลย

เนื่องด้วยความเบื่อเขาจึงได้เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเข้าไปดูร้านค้าของเขาในถาวเป่าสวรรค์ เมื่อเข้าไปดูแล้วพบว่ายังมีแค่ตัวเลขหลักเดียวเท่านั้น “หมูเฒ่าเอ๊ย คุณยังไม่ได้เอาร้านของผมไปโฆษณาอีกรึไง? ผมฝากความหวังเอาไว้ที่คุณช่วยโฆษณาร้านของผมอยู่นะ!”

“หรือจะเป็นไปได้ว่าบุคลิกของตือโป๊ยก่ายนั้นจะไม่ตรงกับนิยายไซอิ๋วที่อู๋เฉิงเอินประพันธ์เอาไว้ เพราะด้วยนิสัยที่ขี้อวดของตือโป๊ยก่ายในนิยายแล้ว ลูกค้าในร้านของเราก็ไม่ควรที่จะมีน้อยเช่นนี้นะ!”

จริงๆแล้วฉิงเทียนคาดการณ์เรื่องตือโป๊ยก่ายผิดไปหน่อย

ตั้งแต่ตอนที่หมูเฒ่าได้ชุดสูทไปในวันนั้น เขาตั้งใจที่จะใส่ไปโชว์ฉางเอ๋อ

แต่ใครจะไปรู้ว่าราชาวานรซุนหงอคงจะมาหาตือโป๊ยก่ายเพื่อมาถามเขาว่าเขามีชุดดีๆที่จะใส่ไปในงานเลี้ยงลูกท้อแล้วหรือยัง

หมูเฒ่าคิดว่าถ้าเกิดว่าซุนหงอคงรู้เข้าล่ะ เขาจะต้องแย่งเอาชุดของเขาไปเป็นแน่แท้

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็รีบซ่อนชุดทันทีแต่เขาก็สายไปเสียแล้ว เพราะว่ามันถูกเห็นโดยซุนหงอคงเสียแล้ว

แล้วก็เป็นอย่างที่หมูเฒ่าได้คาดเอาไว้ ซุนหงอคงชอบชุดสูทตัวนี้มาก เขาจึงได้พยายามที่จะแย่งมันไปทันที ถึงแม้ว่าซุนหงอคงนั้นจะได้บรรลุพระโพธิสัตว์ไปแล้วก็ตาม แต่นิสัยขี้ขโมยของเขานั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

หมูเฒ่านั้นไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของซุนหงอคงได้เลย หลังจากถูกขโมยชุดไปแล้ว ก็พบว่าขนาดของชุดนั้นมันไม่พอดีตัวของเขา เมื่อมองไปที่ซุนหงอคงที่สวมชุดหลวมโพรก ตือโป๊ยก่ายก็ได้หัวเราะออกมา ซุนหงอคงจึงได้หันหน้าไปแล้ววิ่งไปหาตือโป๊ยก่ายแล้วพูดขึ้น “ศิษย์น้อง เจ้าไปซื้อชุดนี้มาจากไหน?”

มองไปที่ซุนหงอคงที่ขอร้องเขา ตือโป๊ยก่ายก็ได้เชิดหัวขึ้นมาและเท้ายาวๆอย่างภาคภูมิใจ แต่ทว่าเขากลับไม่ได้เอ่ยชื่อร้านของฉิงเทียนขึ้นมา

มันเลยกลายเป็นเรื่องเศร้าของฉิงเทียน ที่ในเวลานี้ร้านค้าของเขานั้นยังไม่มีลูกค้าเพิ่มขึ้นเลย

ฉิงเทียนจึงได้ส่ายหัวแล้วยิ้มแบบแห้งๆ เขาจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองดูการแสดงบนเวที

แล้วพิธีกรก็ได้ประกาศขึ้นมาว่า “รายการต่อไป จะเป็นการร้องเพลง”วาดใจ”ขับร้องโดยซูเสวี่ยครับ” [เพลง畫心(PaintHeart)จากภาพยนตร์เรื่อง畫皮(PaintSkin)ขับร้องโดยJane Zhang

“ถึงการแสดงของซูเสวี่ยแล้ว ต้องตั้งใจฟังหน่อยแล้ว!” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาอย่างฮึกเหิม

“แกควรจะสำนึกบุญคุณฉันนะ ไอ้บ้านนอก!” ฉิงเทียนได้ยินเสียงของหลิวไห่ที่หัวเราะอยู่ใกล้ๆ

ฉิงเทียนจึงทำเป็นไม่ได้ยินและหันไปมองที่เวที

แล้วผ่านม่านก็ค่อยๆถูกดึงขึ้นอย่างช้าๆ!

“สวยงามมาก ผู้จัดการซูใส่ชุดโบราณแล้วดูเหมือนเทพธิดาเลย!” หญิงสาวที่อยู่ใกล้ๆเขาพูดอย่างอิจฉา

เหล่าผู้ชายต่างก็มองไปที่เวทีแบบตาค้าง รวมถึงฉิงเทียนด้วย

“สมแล้วที่เป็นภรรยาของเรา!” ฉิงเทียนคิดอย่างภาคภูมิใจ

ซูเสวี่ยนั้นสวมชุดสีชมพู ผมที่รวบเอาไว้ทำเป็นทรงผมแบบโบราณ ในเวลานี้บนเวทีนั้นดูราวกับว่าเป็นเทพธิดากำลังลงมาบนโลก

“ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเสวี่ยเอ๋อนั้นใส่ชุดโบราณแล้วจะสวยงามมากขนาดนี้! ไว้คราวหลังเราหาชุดโบราณมาให้เสวี่ยเอ๋อใส่เยอะๆดีกว่า!” ฉิงเทียนคิดอย่างมีความสุข

ฉิงเทียนจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปของซูเสวี่ย แต่ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน