ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 320

บทที่ 320 ช่วยเหลือ (2)

“ใครบอกว่าฉันกลัวกัน? อย่างจ้าวก่างมีหรือจะกลัวพวกเขา น้องสี่ไปกันเถอะ!” จ้าวก่างก็ได้พูดกับฉิงเทียนอย่างยืดอก

แล้วทั้งสองคนก็ได้เดินไปที่ประตู การ์ดในเครื่องแบบเต็มยศสองคนได้ออกมาหยุดฉิงเทียนกับจ้าวก่างเอาไว้แล้วถาม “พวกคุณเป็นใคร?”

“พวกเราเป็นแขกของผู้นำตระกูลของคุณ ข้ามีชื่อว่าจ้าวก่าง” จ้าวก่างตอบอย่างอารมณ์เสีย

“รอเดี๋ยวนะ” แล้วการ์ดคนหนึ่งก็ได้วิ่งเข้าไปในห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

“แม่งเอ๊ย พวกตระกูลเฉินนี่ไม่เห็นพวกเราในสายตาจริงๆ พวกเรามาติดต่อธุระกับพวกเขาแท้ๆ แต่พวกเขากลับปล่อยให้พวกเราต้องมารออยู่ข้างนอกซะอย่างนั้น” จ้าวก่างกล่าวอย่างไม่พอใจ

ณ ห้องหนึ่งในคฤหาสน์สกุลเฉิน มีหานซี่จากสำนักอัคคีและเหล่าคนในตระกูลเฉินอยู่ในห้องนั้น

ผู้นำตระกูลเฉินนั้นกำลังพูดอย่างประจบประแจงกับหานซี่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขา “ผู้อาวุโสหาน ใกล้ได้เวลาพวกเขามาถึงที่นี่แล้ว”

“ดี เจ้าออกไปตบตาพวกเขาก่อน ข้าจะให้พวกศิษย์ของสำนักอัคคีเตรียมวางอาคมพร้อมกับข้า” หานซี่พูดและทำไม้ทำมือสั่งการ

“ได้ครับ ผู้อาวุโสหานพวกเราจะตบตาพวกเขาเอง” เฉินถิงทุบอกตัวเองพูดอย่างมั่นใจ

“ทำให้ดีล่ะ แล้วข้าจะลองคิดดูเรื่องที่จะให้คนในตระกูลเฉินของเจ้ามาเข้าสำนักอัคคี แต่ถ้าพวกเจ้าทำออกมาไม่ดี พวกเจ้าคงจะรู้ว่าผลที่ตามมานะ” หานซี่พูดเตือนผู้นำตระกูลเฉิน ไม่เพียงแต่พวกเขาจะอดทานขนมหวานแล้วแต่ยังจะโดนอัดอีกด้วย

เมื่อทั้งสี่คนที่ได้ยินว่าจะให้คนสามารถเข้าสำนักอัคคีได้ สายตาของพวกเขาก็ได้ส่องแสงออกมาพร้อมกัน แล้วพากันคุกเข่าแล้วรีบตอบทันที “ครับ พวกเราจะทำให้ดีที่สุดครับ”

อีกทางด้านหนึ่ง ณ สถานที่แห่งหนึ่งเหนือคฤหาสน์ตระกูลเฉิน มีเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรกำลังลอยอยู่เหนือน่านฟ้า

มีชายชราผู้หนึ่งที่สวมชุดแบบนักพรตเต๋าถือพู่อยู่ในมือของเขา เขานั้นไม่มีอุปกรณ์วิเศษอะไรอยู่ใต้เท้าของเขาเลย และยังมีชายอีกสองคนและหญิงอีก 2 คนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ซึ่งพวกเขาล้วนแต่สวมชุดโบราณ

แล้วชายคนหนึ่งที่มีหน้าออกเหลี่ยมๆในชุดคลุมสีดำได้ก้มหัวให้กับคนในชุดนักพรตเต๋าแล้วพูดอย่างให้ความเคารพ “ท่านอาจารย์อาครับ คนของสำนักอัคคีได้เตรียมพร้อมจะลงมือแล้ว พวกเราเองก็เริ่มลงมือบ้างไหมครับ?”

“ไม่ต้องรีบร้อน, ไม่ต้องรีบร้อน!” ชายชราผู้นั้นลูบหนวดของเขา และพูดอย่างสบายๆ

“ครับ!”

เมื่อเห็นผู้อาวุโสที่ดูท่าทางไม่เร่งรีบแล้ว ทั้งสี่คนจึงได้คอยเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของข้างล่างต่อไป

แต่ทว่าสายตาของผู้อาวุโสนั้นกลับจับจ้องไปที่ฉิงเทียนที่อยู่เบื้องล่าง “พลังวัตรระดับเฟิงเฉินเลยเหรอเนี่ย? ดูเหมือนว่าสำนักอัคคีคงจะเสียหายหนักแล้ว” นักพรตเฒ่าพูดอย่างมีลับลมคมในและลูบหนวดของเขา

แล้วการ์ดคนนั้นก็ได้วางหูโทรศัพท์แล้วเดินออกมาหาพวกฉิงเทียนแล้วกล่าว “ทั้งสองท่านก็เชิญตามพวกเรามาครับ”

“ดี!”

ฉิงเทียนเดินตามการ์ดเข้ามายังด้านใน ถึงแม้ว่าการ์ดจะเดินนำหน้าพวกเขาอยู่ แต่ความสนใจของพวกเขายังคงพุ่งเป้าไปที่ฉิงเทียนและจ้าวก่าง

“นี่ ท่านอาจารย์อาฉิง ที่นี่มีการวางอาคมเอาไว้ แล้วยังมีผู้บำเพ็ญเพียรระดับหยวนยิงอย่างน้อยๆ 5 คนอยู่ที่นี่ด้วย และยังมีระดับเฟิงเฉินชั้นกลางที่แอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ด้วย” ไป๋กงหยางที่ไม่ได้พูดอะไรนานมากแล้วจู่ๆก็พูดขึ้นมาผ่านทางโทรจิต

ไม่สิ เหมือนยังมีระดับเฟิงเฉินชั้นปลาย อยู่กับระดับหยวนยิงอีก 4 คน

“พวกเขาดักซุ่มรอผมอยู่จริงๆด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่ส่งคนออกมาเยอะขนาดนี้” ฉิงเทียนพูดอย่างดูถูกในใจ

“แล้วคุณพบน้องชายของผมกับเสวี่ยเอ๋อรึยัง?” ฉิงเทียนถามอย่างรีบร้อน เข้าได้ปล่อยจิตศักดิ์สิทธิ์ออกไปทั่วทั้งคฤหาสน์นี้หลายหนแล้ว แต่ก็กลับไม่พบอะไร ในเวลานี้เขาจึงจำเป็นต้องพึ่งพาไป๋กงหยาง!

“ไม่ ข้าไม่พบร่องรอยอะไรเลย หรือว่าเจ้าพวกสำนักอัคคี จะสามารถหลบเลี่ยงจะสามารถหลบจิตศักดิ์สิทธิ์ของข้าได้กันนะ” ไป๋กงหยางพูดอย่างสงสัย ซึ่งหากว่ากันด้วยเหตุผลแล้ว มันไม่น่าจะมีอะไรในโลกนี้ที่สามารถหยุดจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน