ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 349

บทที่ 349 บริษัทซูกรุ๊ป

ยืนอยู่ตรงหน้าประตูของบริษัทซูกรุ๊ป แล้วฉิงเทียนก็มองดูตัวเองที่แต่งชุดธรรมดาๆมา

“เฮ้อ เราโดนลากให้มาทำงานเป็นลูกจ้างจนได้สิน้า” ในตอนแรกที่ผู้เฒ่าซูได้พูดถึงเรื่องนี้เมื่อคืน ฉิงเทียนนั้นคิดที่จะปฏิเสธไป แต่พอมองไปที่สายตาที่คาดหวังของเสวี่ยเอ๋อแล้ว ทำให้เขาต้องกัดฟันยอมตกลงไป

เขาสามารถพูดได้ว่านับตั้งแต่ตอนที่เขาลาออกจากงานมา เขาก็ไม่ได้ทำงานอะไรเลยมานานเป็นปีแล้ว แล้วก็ถูกลากให้ต้องกลับมาทำงานอีกครั้ง แล้วไม่รู้เลยว่าตำแหน่งไหนที่ซูเสวี่ยได้เตรียมไว้ให้เขา

“ช่างมันเถอะ เลิกมัวคิดมากดีกว่า ถ้าไม่เข้าไปแล้วเมื่อไรจะรู้” ว่าแล้วฉิงเทียนก็ได้ก้าวข้าเดินไปที่ประตู

ในขณะที่เขาจะเข้าไปในประตูนั้นเอง รปภ.ก็ได้ออกมาห้ามฉิงเทียนเอาไว้

“ไม่ทราบว่ามาติดต่อหาใครเหรอครับ?”

ฉิงเทียนมองไปที่รปภ.ที่รับผิดชอบและตั้งใจทำงาน เขาจึงได้พูดพร้อมกับยิ้ม “วันนี้ผมมาทำงานครับ”

“มาทำงานอย่างนั้นเหรอครับ แต่ช่วงนี้ผมไม่ได้ยินเรื่องที่บริษัทเปิดรับพนักงานใหม่เลยนะครับ? ไม่ทราบว่าคุณมีเอกสารสมัครงานมารึเปล่าครับ?” รปภ.คนนั้นได้มองดูฉิงเทียนอย่างสงสัย สายตาของเขานั้นดูท่าทางระวังตัวมาก

เอกสารสมัครงาน ต้องมีเอกสารสมัครงานด้วยเหรอ? ฉิงเทียนจึงได้ส่ายหัวแล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่มีครับ แต่ผมถูกจ้างให้มาทำงานที่บริษัทนี้จริงๆนะ”

“ถ้าเช่นนั้นผมก็ไม่สามารถปล่อยให้คุณเข้าไปด้านในได้จริงๆครับ” รปภ.ปฏิเสธทันที

ด้วยความหมดหนทาง เขาจึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาซูเสวี่ย แต่ก็ไม่ได้รับสาย ฉิงเทียนจึงได้ยืนอยู่ที่หน้าบริษัทอย่างช่วยไม่ได้

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉิงเทียนที่จะเข้าไปด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา แต่ฉิงเทียนก็ไม่ได้คิดที่จะใช้กำลังฝ่าเข้าไป เพราะที่นี่ก็ถือเป็นบริษัทของเขา แล้วเขาจะใช้กำลังฝ่าเข้าไปทำไม?

“คุณรปภ.ครับ ผมทำงานที่บริษัทนี้จริงๆครับ ไม่อย่างนั้นผมจะเอาเบอร์โทรศัพท์ของท่านประธานบริษัทคุณให้ดูก็ได้” ฉิงเทียนก็ได้หยิบเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโชว์ให้รปภ.ดู

รปภ.ก็ได้ส่ายหัวของเขาแล้วพูดตอบออกมา “ผมไม่รู้จักเบอร์โทรศัพท์ของท่านประธานหรอกครับ”

ในเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่คนเริ่มมาเข้าทำงานแล้ว และพากันมองมาที่ฉิงเทียนอย่างสงสัย

ไม่นานนักก็ได้มีชายวัย 30 รูปร่างอ้วนสวมชุดสูท ที่คิ้วขมวดและพูดตวาดใส่ฉิงเทียน “แกเป็นใครแล้วมาทำอะไรที่หน้าบริษัทของเรา?”

เมื่อรปภ.เห็นเขาก็ได้พูดด้วยความเคารพ “คุณเจียงครับ ผู้ชายคนนี้เขาบอกว่าเขาเป็นพนักงานใหม่ของบริษัทเราครับ”

“อะไรนะพนักงานใหม่? บริษัทเรารับคนเข้าทำงานใหม่ตั้งแต่เมื่อไร?” แล้วชายคนนั้นก็ได้กวาดสายตามายังฉิงเทียนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่อว่า “ไอ้หนู ช่วงนี้บริษัทของเราไม่ได้รับสมัครพนักงานใหม่ แต่แกกลับบอกว่าเป็นพนักงานเข้าใหม่ของเรางั้นเหรอ? คิดว่าพวกเราโง่มากนักรึยังไงหะ?”

แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะพร้อมกันเมื่อพวกเขาได้ยินที่ชายคนนี้พูด สายตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยการดูถูก ในสายตาของพวกเขานั้นคิดว่าฉิงเทียนนั้นคงจะโกหกจริงๆ

ในสถานการณ์เช่นนี้ ฉิงเทียนไม่อาจโต้เถียงอะไรได้จริงๆ นี่มันวันซวยอะไรของเขาเนี่ย? มาทำงานวันแรกก็โดนหาว่าเป็นคนโกหกแล้ว!

“จะว่าไป ชายคนนี้บอกว่าเขานั้นมีเบอร์โทรศัพท์ของท่านประธานซูด้วยนะครับ?” รปภ.คนนั้นหลังจากที่นึกอะไรบางอย่างออกก็ได้พูดขึ้นมา

เมื่อได้ยินที่รปภ.พูด ชายคนนั้นก็หัวเราะแล้วมองไปที่ฉิงเทียนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความขำขัน “ไอ้หนู ข้าไม่รู้หรอกนะว่าแกไปได้เบอร์โทรศัพท์ของท่านประธานซูมาได้อย่างไร แต่ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะเรียกตำรวจ”

ฉิงเทียนมองดูชายคนนี้ทำเป็นโชว์ออฟต่อหน้าเขา แล้วทำตัวเป็นผู้อาวุโสไม่ฟังเสียงเด็ก

ฉิงเทียนก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดกับชายอ้วน “เบอร์ประธานซูใช่เบอร์ 1…..” ฉิงเทียนก็ได้บอกเบอร์ของซูเสวี่ยอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อฉิงเทียนได้บอกเบอร์โทรศัพท์ของซูเสวี่ยไปแล้ว กลับไม่มีใครที่ตอบสนองเลย

“ฮ่าๆ ไอ้หนูแกคิดว่าแค่บอกเบอร์โทรศัพท์แล้วพวกเราจะเชื่อเหรอ คิดว่าพวกเราเป็นใครกัน? ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ บริษัทของพวกเราจะได้เริ่มงานกัน” ชายอ้วนแซ่เจียงก็ได้พูดอย่างหมดความอดทน

ฉิงเทียนจึงฉุกคิดได้ว่าคนเหล่านี้คงเป็นแค่พนักงานในระดับกลางๆของบริษัท และพวกเขาคงจะไม่รู้จักเบอร์ของเสวี่ยเอ๋อก็ได้ แต่ชายคนนี้ดูจองหองมากแล้วยังด่าว่าเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก!

“แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่านี่ไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของประธานซู? คุณมีเบอร์โทรศัพท์ของประธานซูอย่างนั้นเหรอ” ฉิงเทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ดีและแกล้งทำเป็นไม่รู้

สีหน้าของชายอ้วนก็ได้เปลี่ยนทันทีเมื่อเขาได้ยินที่ฉิงเทียนพูด แต่เขาก็ได้รีบเปลี่ยนสีหน้ากลับอย่างรวดเร็ว เขานั้นไม่มีโทรศัพท์ของท่านประธานซูจริงๆ แต่เขาจะปล่อยให้คนชั้นต่ำอย่างชายคนนี้รู้ไม่ได้ จึงได้ทำหน้าเชิดขึ้นมาแล้วพูด “แน่นอนข้าย่อมมีเบอร์โทรศัพท์ของประธานซูอยู่แล้ว ด้วยความสัมพันธ์ของข้ากับท่านประธานแล้ว อย่าว่าแต่จะมีเบอร์โทรศัพท์เลย ข้าเคยไปที่บ้านของท่านประธานซูมาแล้วด้วยซ้ำ” ชายอ้วนก็ได้เริ่มพูดโอ้อวดตัวเองว่าเขานั้นสนิทกับท่านประธานซูมากเพียงไหน

ที่เขากล้าพูดออกมาเช่นนั้นก็เพราะว่าเขานั้นรู้ว่าพนักงานชั้นรากหญ้าส่วนใหญ่ที่นี่ย่อมไม่มีโอกาสที่จะได้พบกับประธานซูอยู่แล้ว

เมื่อผู้คนได้ยินที่ชายอ้วนพูดแล้ว พวกเขาต่างก็พากันเชื่อแล้วพูดขึ้น “ว้าว ผู้จัดการเจียงไม่คิดว่าคุณจะสนิทกับท่านประธานซูถึงขนาดนี้”

“ผู้จัดการเจียง คุณนี่แอบซุ่มเงียบจังเลยนะครับ!”

เมื่อได้ยินเสียงอิจฉาจากรอบๆตัวเขาแล้ว เจียงถิงก็รู้สึกเหมือนกับตัวลอยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ทันทีที่ข้าได้ยินเบอร์โทรศัพท์ที่แกบอกมา ข้าก็รู้ทันทีว่ามันไม่ใช่!” เจียงถิงพูดด้วยสีหน้าที่ภูมิใจ ไขมันบนใบหน้าของเขาก็ได้กระเพื่อมด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน