ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 37

บทที่ 37 ซื้อชุด

ด้วยการซึมซับพลังวิญญาณอย่างต่อเนื่อง ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงความสบายในร่างกายของเขา และเขาก็รู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานทุกเซลล์ในร่างกาย

มองดูน้ำวิญญาณในอ่างอาบน้ำที่กลายเป็นน้ำธรรมดาๆปราศจากซึ่งพลังวิญญาณ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “การฝึกวิชาเนี่ย มันช่างแพงจริงๆเลยนะ พลังวิญญาณของน้ำในอ่างอาบน้ำนั้นถูกซึมซับออกไปจนหมดด้วยเวลาไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำ แต่พลังวิญญาณในร่างกายของเรากลับยังไม่ได้รับการเติมเต็มเลย”

ว่าแล้วเขาก็เปิดขวดน้ำวิญญาณออกมา

“ซู่ๆ” เขาเทน้ำจากในขวดใส่ลงในอ่างอาบน้ำอีกครั้งฉิงเทียนก็เริ่มฝึกวิชาต่อ ในเมืองของโลกมนุษย์นั้นไม่มีพลังวิญญาณเหลืออยู่เลย มันน้อยเกินไปที่จะใช้ฝึกวิชาซึ่งนี่คงเป็นเหตุผลที่ทำไมคนธรรมดาถึงไม่รู้เรื่องของการฝึกวิชากัน เขามั่นใจว่าผู้ฝึกวิชาทั้งหมดนั้นคงจะต้องมองหาสถานที่ที่มีพลังวิญญาณเพื่อฝึกวิชาเป็นแน่! ฉิงเทียนคิด

คืนนั้น ฉิงเทียนใช้น้ำวิญญาณ 5 อ่างอาบน้ำถึงจะเติมพลังวิญญาณที่เขาจำเป็นต้องใช้ได้

ฉิงเทียนนั้นไม่ทราบว่าวิชาสวรรค์โลกาขั้นแรกนั้นเทียบเท่าได้กับชั้นเทียนเซียนเลยทีเดียว ซึ่งผู้อยู่ขั้นต้นทั่วไปนั้นสามารถเติมเต็มพลังวิญญาณด้วยน้ำวิญญาณแค่ครึ่งอ่างเท่านั้น ฉิงเทียนนั้นกลับจำเป็นต้องใช้น้ำอย่างมากในการฟื้นฟูพลังวิญญาณของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความต่างของวิชาสวรรค์โลกและวิชาอื่นๆ

“เอาล่ะไปหาเสวี่ยเอ๋อดีกว่า” เขาจึงออกจากบ้านไป และขับรถไปหาซูเสวี่ยที่บ้าน เพราะเหตุการณ์เมื่อวานนี้ซูเสวี่ยจึงได้ลาออกจากงานมาแล้ว!

ในฐานะที่เขาเป็นแฟนของซูเสวี่ย ฉิงเทียนจึงต้องการที่จะมาปลอบเธอ และแน่นอนว่าเขาจำเป็นต้องหาชุดให้ซุนหงอคงด้วย!

เมื่อคิดเรื่องนี้ฉิงเทียนจึงได้เหยียบคันเร่งมากขึ้นไปอีก แล้วรถก็ได้ควบทะยานไปตามถนนอย่างรวดเร็ว!

ณ บ้านของซูเสวี่ย

ซูเสวี่ยนั้นกำลังต้มซุปไก่อยู่ในครัว!

“ลูกรัก ลูกมีส่วนแบ่งซุปไก่ให้พ่อบ้างรึเปล่า?” ซูกังถามขึ้นมาอย่างสงสัย

ซูเสวี่ยส่ายหัวแล้วพูดขึ้น “พ่อคะ ไม่ใช่ว่าคุณพ่อกำลังจะไปที่ร้านขายยาหรอกเหรอคะ? รีบไปสิคะ!” เธอพูดพร้อมกับผลักซูกังออกจากห้องครัว!

“เฮ้อ ไม่มีทางที่ลูกสาวจะทำซุปไก่ให้พ่ออยู่แล้วสินะ!” ซูกังถอนหายใจและเดินออกจากห้องครัวไป

“แม่คะ ดูพ่อสิคะ” ซูเสวี่ยเขย่ามือแม่ของเธอ

แล้วแม่ของซูเสวี่ยก็ยิ้มและตอบกลับมา “พ่อเขากำลังอิจฉาน่ะ ลูกไม่ต้องไปสนใจเขามากก็ได้”

ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ จู่ๆโทรศัพท์ของซูเสวี่ยก็ดังขึ้นมา แล้วเมื่อมองดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของฉิงเทียน จึงได้รีบวิ่งออกไปอย่างไว

“นั่นลูกจะรีบไปไหนน่ะ?” มองดูลูกสาวที่รีบวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน แม่ของซูเสวี่ยจึงได้ถามด้วยความสงสัย

เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบฉิงเทียนจึงได้ถามออกไปด้วยสีหน้าที่กังวล “ทำไมคุณถึงมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าคุณบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

ฉิงเทียนมองดูสีหน้าที่เป็นกังวลของซูเสวี่ยแล้ว เขาก็ได้ลูบหัวของเธอแล้วพูดขึ้น “ผมไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คุณคิดหรอก?”

ขณะที่ฉิงเทียนคิดที่จะกอดซูเสวี่ยและมือของเขากำลังจะเอื้อมไปอยู่นั้น ทันใดนั้นเสียงของแม่ของซูเสวี่ยก็ได้ดังขึ้นมา “ที่แท้ก็เสี่ยวฉิงนี่เอง เขามานั่งคุยกันข้างในก่อนสิ”

ชายหนุ่มที่มือกำลังค้างอยู่นั้นก็ได้รีบชักมือกลับมาแล้วลูบหัวตัวเองอย่างเขินๆ “สวัสดีครับคุณป้า”

ซูเสวี่ยมองดูท่าทีที่เขินอายของฉิงเทียนแล้วก็หัวเราะออกมา!

“เสี่ยวฉิง แม่ได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้คุณได้ไปที่งานพบปะประจำปีของบริษัทเสวี่ยเอ๋อด้วยอย่างนั้นรึ?”

ซูเสวี่ยหันมองไปฉิงเทียน ฉิงเทียนก็เข้าใจได้ทันที “ใช่ครับ การแสดงของเสวี่ยเอ๋อเมื่อวานสุดยอดมากเลยครับ! น่าเสียดายนะครับที่คุณป้าไม่ได้ไปเนี่ย”

แม่ของซูเสวี่ยก็พูดอย่างเสียดาย “จ๊ะ ตอนแรกแม่ก็ตั้งใจจะไปกับพ่อเขานั่นแหละ แต่ใครจะไปรู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นที่บ้านเมื่อวานนี้จึงไปดูด้วยไม่ได้”

“เข้ามาสิ เข้ามาทานซุปก่อนเสวี่ยเอ๋อเขาทำไว้ให้คุณตั้งแต่เช้าเลยนะ แม้แต่พ่อของเธอก็ยังไม่ได้ทานเลยนะ!”

“แม่คะ แม่พูดอะไรอยู่น่ะ! ใครบอกล่ะคะว่าหนูจะไม่ให้พ่อทานน่ะ!” ซูเสวี่ยพูดอย่างเขินอาย

“สุดยอดไปเลยเสวี่ยเอ๋อ!” ฉิงเทียนยิ้มและมองดูซูเสวี่ย

ฉิงเทียนนั้นรู้สึกเหมือนกำลังขับรถอยู่บนทางด่วน

“ผมไม่คิดเลยว่าเสวี่ยเอ๋อนั้น จะสามารถขึ้นเรือนและลงห้องครัวได้ด้วย!” (หมายถึงคนที่รอบด้านทั้งงานบ้านงานเรือน)

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน