ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 38

บทที่ 38 ถูกลอบสังหารอีกครั้ง

ณ ลานบ้านตระกูลเหมย

ฉิงเทียนและซูเสวี่ยเดินตามพวกเด็กๆมาเรื่อยๆ จนพบกับลานบ้านสไตล์จีน! ซึ่งจะเห็นชุดต่างๆที่สีสันสดใสอยู่บริเวณลานบ้าน

มีบางคนที่อยู่ในลานบ้านกำลังเย็บเสื้อผ้าอยู่ และบางคนที่กำลังตัดชุด ซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ดูวุ่นวาย

“ว้าว มีชุดมากมายเลยแฮะ!” ฉิงเทียนมองดูชุดต่างๆเหล่านี้อย่างตกตะลึงและตาค้าง ซูเสวี่ยจึงได้พูด “มีอะไรน่าแปลกของตระกูลเหมยงั้นเหรอ? ร้านของเขาน่ะเป็นทำชุดที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองโม๋ตูเลยนะ จะมาตกใจอะไรกับชุดพวกนี้”

“จะว่าไป คุณจะซื้อชุดแบบไหนเหรอ?”

“ชุดแบบที่ซุนหงอคงได้มาจากราชามังกร 4 คาบสมุทรในเรื่องไซอิ๋วน่ะ!” ฉิงเทียนคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา

ซูเสวี่ยจึงพูดอย่างสงสัย “เพื่อนของคุณนี้แปลกดีนะที่อยากได้ชุดแบบนี้ ฉันเหมือนจำได้ว่าไม่เคยเห็นชุดแบบนั้นในการแสดงงิ้วมาก่อนเลยนะ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะอยากได้ไปทำไม!” ฉิงเทียนพูดอย่างเขินๆ

ขณะที่ซูเสวี่ยและฉิงเทียนกำลังคุยกันอยู่นั้นเอง ก็ได้มีชายวัยกลางคนอายุราวๆ 40 ปีเดินเข้ามาหาแล้วถาม “คุณลูกค้าทั้งสองท่าน เชิญเข้ามาที่ด้านในก่อน”

ฉิงเทียนจึงได้ตอบกลับ “ได้ครับ!”

ฉิงเทียนและเจ้าของร้านนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องรับแขกและดื่มชา แล้วเจ้าของร้านก็พูดขึ้นมา “ผมชื่อว่าเหมยจุน ไม่ทราบว่าพวกคุณอยากได้ชุดแบบไหนเหรอครับ!”

ซูเสวี่ยจึงได้ตอบ “ชื่อของหนูคือซูเสวี่ย” แล้วก็ชี้ไปที่ฉิงเทียนแล้วพูด “ส่วนเขาชื่อว่าฉิงเทียนค่ะ”

“พวกเราอยากจะได้ชุดของซุนหงอคงน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่พอจะมีบ้างไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหมยจุนก็ยิ้มและพูดออกมา “ที่นี่มีชุดของซุนหงอคงมากมายเลยล่ะ! แต่ผมไม่รู้ว่ะพวกคุณอยากได้ราคาเท่าไหร่?”

เมื่อเห็นเหม่ยจุนพูดอย่างมั่นใจ ซูเสวี่ยจึงได้รู้ว่าเขาจะต้องเข้าใจผิดแน่ๆจึงได้อธิบายออกไป “เถ้าแก่คะ ที่พวกเราต้องการไม่ใช่ชุดแสดงงิ้วหรอกค่ะ! แต่เป็นชุดของราชามังกร 4 คาบสมุทรที่ได้ให้กับซุนหงอคงในเรื่องไซอิ๋วต่างหากล่ะคะ”

เมื่อได้ยินคำตอบแปลกๆจากซูเสวี่ย แก้วชาในมือของเหม่ยจุนก็สั่นทันทีและพูดอย่างตกใจ “ว่าไงนะ?”

“ผมจำไม่เห็นได้เลยว่ามีชุดแบบนั้นในการแสดงงิ้วอยู่ด้วย! ผมว่าพวกคุณมาผิดที่ซะแล้วล่ะ?” เหมยจุนจ้องไปที่ตาของซูเสวี่ยอย่างไม่พอใจ

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเหมยจุน ฉิงเทียนก็ได้พร้อมที่จะอธิบายแต่ซูเสวี่ยกลับดึงฉิงเทียนเอาไว้และจ้องตามาที่ฉิงเทียนเพื่อหยุดฉิงเทียนเอาไว้! ก่อนที่เธอจะยิ้มและพูดขึ้นมา “เถ้าแก่เหมย ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ!”

ซูเสวี่ยจึงได้ถามอย่างมั่นใจ “ต่อให้เป็นละครทีวีก็ถือว่าเป็นละครไม่ใช่เหรอคะ แล้วตระกูลของคุณก็ไม่ใช่ว่าทำชุดละครอยู่แล้วเหรอคะ!”

“ตระกูลของผมทำชุดแสดงงิ้วต่างหาก ซึ่งถือได้ว่าเป็นมรดกของชาติไม่ใช่ชุดทั่วๆไป!” เหมยจุนพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ใช่แล้วค่ะ และในเมืองโม๋ตูนี้ไม่ว่าใครต่อใครต่างก็บอกว่าชุดของตระกูลเหมยนั้นล้วนแล้วแต่งานออกมาดีเลิศมากค่ะ” ซูเสวี่ยพยายามพูดชมออกมาเท่าที่เธอจะสามารถทำได้

เมื่อถูกชมโดยซูเสวี่ย สีหน้าเหมยจุนก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม! สุดท้ายภายใต้คำชมของซูเสวี่ย เถ้าแก่เหมยก็ได้ยอมตกลงแต่พวกเขาจำเป็นต้องจ่ายล่วงหน้า 10000 หยวนเสียก่อน ซึ่งสำหรับฉิงเทียนทุกวันนี้แล้ว 10000 หยวนนี่คือจิ๊บจ๊อยและสามารถจ่ายให้ได้ทันที

ขณะที่เดินกลับไปที่รถ ฉิงเทียนก็ได้พูดชม “เสวี่ยเอ๋อ คุณนี่ช่างสุดยอดจริงๆ! ถ้าผมไม่ได้คุณในวันนี้ บางทีผมอาจจะทำไม่สำเร็จก็ได้”

“คุณไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร!” ซูเสวี่ยพูดอย่างมั่นใจ

เธอจับมือของฉิงเทียนเอาไว้ แล้วซูเสวี่ยกับฉิงเทียนก็พากันเดินไปที่ตรงที่จอดรถขณะที่หยอกล้อกัน

“ฉิงเทียน ดูนั่นสิเห็นภูเขาสูงนั่นไหม! ทำไมต้นไม้บนภูเขาถึงยังได้เขียวอยู่นะ อยากเข้าไปดูใกล้ๆจัง!” ซูเสวี่ยชี้ไปที่ตรงหน้าของเธอ

ฉิงเทียนมองดูภูเขาสูงมากที่อยู่ตรงหน้าเขา เพราะว่ารอบๆนั้นมีแต่ที่ราบจึงมีภูเขาเพียงลูกเดียวที่อยู่แถวนั้น ซึ่งมันน่าทึ่งมากทั้งๆที่อยู่ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้วแท้ๆ ซึ่งควรจะมีแต่ต้นไม้ที่เหลือแต่กิ่งก้านแต่ต้นไม้บนภูเขาลูกนั้นกลับยังคงเขียวชอุ่มอยู่ จึงทำให้ฉิงเทียนสงสัยอย่างมากจึงได้พูดกับซูเสวี่ย “ทำไมพวกเราไม่ลองไปดูที่นั่นกันสักหน่อยล่ะ ยังไงก็กลับเมื่อไรก็ได้อยู่แล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน