ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 419

บทที่ 419 กระบี่ผ่าสวรรค์

ผู้คนต่างก็ประหลาดใจที่เห็นเขาวิ่งไปข้างหน้า แล้วในตอนนั้นเองที่ผู้คนก็พบว่าที่ปลายทางความมืดมิดด้านหน้า มีของวิเศษที่ห่อหุ้มอยู่ในฟองน้ำที่ค่อยๆลอยขึ้นมาช้าๆ ซึ่งในฟองน้ำนั้นได้ห่อหุ้มกระบี่เอาไว้

“นั่นมันกระบี่ผ่าสวรรค์ อาวุธวิญญาณชั้นเลิศ กระบี่ที่เจ้าสำนักซูซานรุ่นที่ 10 ใช้” ฉิงอวี้เอ๋อกล่าวอย่างตกใจ ในขณะที่เจี้ยนอ้าวที่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้กลายเป็นเหมือนกับลำแสงพุ่งไปยังฟองน้ำนั้น

หลินฝานเจ้าสำนักซูซานรุ่นที่ 10 เป็นผู้มีพรสวรรค์คนหนึ่งในโลกผู้บำเพ็ญเพียรและเป็นเซียนกระบี่! และเมื่อกระบี่ผ่าสวรรค์อยู่ในมือของเขาแล้วก็ยากที่จะหาคู่ต่อสู้ได้ในโลกผู้บำเพ็ญเพียร

มีตำนานหนึ่งที่เกี่ยวกับเขาในสำนักซูซานว่ากันว่าเขานั้นได้เก็บกระบี่ผ่าสวรรค์ของเขาไว้ในสุสานกระบี่ก่อนที่เขาจะทะยานขึ้นไปบนโลกเซียนเพื่อรอผู้รับช่วงต่อไป ถึงแม้ว่าตำนานนี้จะเป็นความจริงแต่ก็ไม่เคยมีใครพบเห็นกระบี่ผ่าสวรรค์มาก่อนเลย ดังนั้นเจี้ยนอ้าวและคนอื่นๆต่างก็คิดว่ามันเป็นเพียงแค่ตำนาน อย่างไรเสียเรื่องของหลินฝานนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้วด้วย

แต่พอพวกเขาได้เห็นกระบี่ผ่าสวรรค์ที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว พวกเขาจึงต่างก็รู้สึกตัวว่ามันไม่ได้เป็นแค่ตำนานแต่มันเป็นเรื่องจริง!

แล้วคุณภาพของกระบี่ผ่าสวรรค์ที่สามารถอยู่ในฟองน้ำได้นั้นก็เห็นได้ชัดว่าต้องไม่ใช่ระดับต่ำๆแน่ ลองนึกดูว่าเป็นกระบี่ที่เจ้าสำนักของสำนักซูซานเป็นคนใช้แล้วจะเป็นของระดับต่ำได้อย่างไร อย่างน้อยๆก็ต้องระดับวิญญาณ! ยิ่งไปกว่านั้นกระบี่เล่มนี้ยังเป็นของอดีตเจ้าสำนักซูซาน จึงมีความหมายอย่างมากกับสำนักซูซาน ถ้าเกิดว่ามีใครมาเอาไปสำนักซูซานก็คงจะไม่รู้เอาหน้าไปไว้ไหนแน่

หลังจากที่ฉิงอวี้เอ๋อบอกไปว่าเป็นกระบี่ผ่าสวรรค์ เหล่าลูกศิษย์ของสำนักซูซานต่างก็ไม่ใจเย็นแล้ว

“เหยนหลิงหยุดนะ! นั่นมันของสำนักซูซานของพวกเรานะ!” เซียนหยวนหูตะโกน แล้วกระบี่บินได้ก็ได้เร่งความเร็วและพุ่งเข้าหาเหยนหลิง แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรอ้วนเองก็ไม่ได้พูดอะไร และพุ่งตัวเข้าไปหากระบี่ผ่าสวรรค์ด้วยเช่นกัน

“หึ สำนักซูซานของพวกคุณก็เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่า ถ้ามีโอกาสได้ของวิเศษอะไรไปก็เอาของสิ่งนั้นไปได้เลยนี่” เหยนหลิงไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบเร่งไปยังกระบี่ผ่าสวรรค์

กระบี่วิญญาณระดับสูงเช่นนี้ เป็นเรื่องยากที่จะหาได้ในโลกผู้บำเพ็ญเพียร

ในขณะที่คนอื่นๆกำลังมองดูสำนักซูซานพากันมุ่งหน้าไปยังกระบี่สวรรค์แล้ว เมื่อสักครู่พวกเขาเองต่างรู้สึกไฟลุกอยากที่จะไปบ้าง แต่ก็ปล่อยให้พวกเขาไปจะดีกว่า อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องของสำนักคนอื่น และมีคนมากมายที่ส่งมาโดยสำนักซูซานด้วย! พวกเขาย่อมไม่มีโอกาสอย่างแน่นอน

“พี่ครับ พวกเราควรจะไปร่วมวงด้วยไหม? มันเป็นอาวุธระดับวิญญาณแถมยังชั้นเลิศด้วย” ฉิงหยูมองไปที่ผู้คนที่พากันรุมล้อมกระบี่ผ่าสวรรค์ด้วยความรู้สึกตงิดๆ

“ไม่ล่ะ มันเป็นของวิเศษชั้นเลิศก็จริง แต่พี่ชายของนายก็ไม่ได้ขาดแคลนอะไรขนาดนั้น อย่าทำให้เสียการใหญ่ด้วยเรื่องเล็กน้อยเลย” สายตาของฉิงเทียนก็ได้กวาดสายตาไปที่ใบหน้านิ่งเฉยของหยูชูซินที่อยู่ไกลจากเขา

“จริงด้วย! พี่ครับหรือเราจะลงมือเลยดีครับ?” ฉิงหยูเองก็ได้จ้องไปที่หยูชูซิน ในเวลานี้สำนักซูซานได้ส่งคนไปสามคนเพื่อไปแย่งชิงกระบี่ผ่าสวรรค์แล้ว ในเวลานี้จึงเป็นโอกาสดีที่จะช่วยหยูชูซิน

“ไม่ต้องรีบร้อน เรายังพอมีเวลาอีกนาน แล้วเราก็ยังไม่ได้เห็นฝีมือของผู้บำเพ็ญเพียรอ้วนคนนั้นแสดงฝีมืออย่างเต็มที่เลย และเขาก็ยังจ้องมาที่เราตลอดเวลาด้วย

ผู้บำเพ็ญเพียรอ้วนได้หยุดทิ้งระยะห่าง และไม่ได้เข้าไปร่วมศึกแย่งชิงนี้ เพราะใจหนึ่งเขาต้องคอยป้องกันทางหนีของเหยนหลิง และอีกใจหนึ่งเขาต้องคอยจับตาดูฉิงเทียนและพรรคพวกเอาไว้

“หึ”

“เมื่อเหยนหลิงได้บินเข้ามาใกล้ ฟองน้ำก็ได้แตกออก แล้วสะเก็ดน้ำจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้กระเซ็นไปทั่ว และหยดน้ำทุกหยดนั้นก็มีพลังในระดับเฟิงเฉิน มันจึงยิ่งน่ากลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อมาเป็นจำนวนมากเช่นนี้

“กระบี่ผ่าสวรรค์นั้น จะต้องกลับคืนสู่เจ้าของที่ถูกต้องของมัน!” เจี้ยนอ้าวในขณะที่กำลังบินอยู่ เขาก็ได้ยื่นมือของเขาออกมา แล้วใช้มือของเขาฟันเป็นพลังปราณกระบี่ทะยานพุ่งออกไปหลายสิบจั้งไปยังเหยนหลิง

“ร่วงไปซะ!”

“หึ พูดจาโอหัง!” เหยนหลิงพูดอย่างไม่พอใจ แล้วใบหน้าของเขาก็ได้แดงขึ้นมา แล้วในขณะเดียวกันก็ได้ยื่นมือออกมาแล้วหมุนไปรอบตัวเขา เพื่อทำลายหยดน้ำรอบตัวเขา แล้วทันใดนั้นเขาก็ได้ความกระบี่ผ่าสวรรค์ แล้วตาของเขาก็ได้แสดงถึงความตื่นเต้นขึ้นมา

แต่ปราณกระบี่ที่ดุดันก็ได้พุ่งเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลัง

“ฮึ่มเหยนหลิง กระบี่ผ่าสวรรค์นั้นไม่ใช่ของที่เหมาะสมกับคนแปดเปื้อนอย่างเจ้า” เซวียนหยวนหูตะโกนแล้วในขณะเดียวกันกระบี่ในมือของเขาก็ได้แทงเขาไปที่เหยนหลิง

“ออกไปซะ” เหยนหลิงสะบัดมือของเขา

แล้วก็เกิดเป็นแสงสีขาวพุ่งสวนกลับไปยังเซวียนหยวนหู แล้วในขณะเดียวกันเขาก็ได้รีบถอยหลังหลบปราณกระบี่ของเจี้ยนอ้าว

“หึๆ เหยนหลิงคนนี้ช่างโอหังเสียจริงแม้ในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ยังหวังจะครอบคองกระบี่ผ่าสวรรค์ หากต้องเจอกับเจี้ยนอ้าวและเซวียนหยวนหูพร้อมกันแล้วก็คงเป็นได้แค่ฝันลมๆแล้งๆเท่านั้น” เหลียนเจวี่ยพูดอย่างดูถูก

เขาเองก็อยากที่จะครอบครองกระบี่ผ่าสวรรค์มากแต่เขานั้นกล้าไม่พอ ไม่ว่าจะเป็นเจี้ยนอ้าวหรือเซวียนหยวนหูเขาก็ไม่อาจสู้ได้ทั้งนั้น

“แต่ผมคิดอีกอย่าง บางทีเหยนหลิงอาจจะมีโอกาสที่จะหนีรอดจากเงื้อมมือของทั้งสองคนนั้นก็ได้” ฉิงเทียนกล่าว

เมื่อได้ยินใครบางคนที่มีความคิดเห็นเป็นอื่น เหลียนเจวี่ยจึงรู้สึกเสียหน้าที่โดนโต้แย้งเช่นนี้ เขาจึงได้พูดอย่างไม่พอใจ “หึหึ หยิงเทียนอย่าคิดนะว่าแค่เจ้าเอาชนะเลิศการประลองครั้งนี้ได้ แล้วเจ้าจะเมินเฉยต่อศิษย์เอกทั้งสองคนของสำนักซูซานได้น่ะ เจ้าจะโอหังไปหน่อยไหม?”

“ผมไม่ได้โอหังอะไรทั้งนั้น ก็แค่เสนอความคิดเห็นของผมเฉยๆ” ฉิงเทียนไม่คิดว่าเหลียนเจวี่ยนั้นจะใจคอคับแคบเช่นนี้ และเขาก็ไม่อยากที่จะต่อร้อต่อเถียงกับเขาด้วย จึงได้เมินเฉยที่จะแสดงความคิดเห็นต่อ

แต่ทว่าในสายตาของเหลียนเจวี่ยแล้วมันคือการดูถูกเขา ตั้งแต่เขาได้เป็นศิษย์เอกของสำนักโอสถ ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกโกรธเช่นนี้มาก่อนเลย

“หยิงเทียน ถ้าเหยนหลิงสามารถหนีไปจากเงื้อมมือของเจี้ยนอ้าวได้ ข้าจะก้มหัวให้เจ้า แต่ถ้าเขาไม่สามารถหนีรอดไปได้ เจ้าจะต้องมาก้มหัวให้ข้า กล้าที่จะพนันกันไหม?” เหลียนเจวี่ยตะโกน แล้วสายตาของเขาก็ได้จับจ้องไปที่ฉิงเทียน

“น่าเบื่อจริง” ฉิงเทียนพูดอย่างไม่พอใจ ทำไมเขาจะต้องไปพนันกับเหลียนเจวี่ยด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน