ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 47

บทที่ 47 ศิษย์พี่

ผู้เฒ่าซูมองดูฉิงเทียนที่กำลังคุกเข่าคำนับให้เขา เขาจึงได้พูดขึ้นมา “ทำอย่างนั้นได้ยังไงครับท่านอาจารย์? ลุกขึ้นมาเร็วเข้า!” ในขณะเดียวกัน เขาก็ก้มคำนับให้ฉิงเทียน!

เป็นภาพที่ค่อนข้างประหลาดนิดหน่อย ที่ชายชราหัวขาวก้มหัวคำนับให้กับชายหนุ่มหัวดำอายุแค่เลข 20 เขาไม่สามารถที่จะเป็นอาจารย์ได้เลย ฉิงเทียนมองดูผู้เฒ่าซูที่คุกเข่าคำนับให้เขาแล้วรู้สึกขมขื่นในใจของเขาขึ้นมา เขานั้นไม่สามารถที่จะยอมรับการให้เกียรติเช่นนี้จากผู้อาวุโสเช่นเขาได้ แต่เขาก็ยังคงคุกเข่าคำนับต่อไป!

ปัง ปัง ปัง

มีความรู้สึกเจ็บขึ้นมาที่หน้าผากของเขา และฉิงเทียนก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาในใจ

เสวี่ยเอ๋อ ทำไมคุณไม่มาช่วยผมเกลี้ยกล่อมเขาหน่อย!

การกระทำของฉิงเทียนและผู้เฒ่าซูนั้นได้ทำให้ซูกังและคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆเขานั้นต้องตัวแข็งทื่อไปตามๆกัน และให้เวลาอยู่นานมากถึงจะรู้สึกตัวได้ “พ่อครับ เขาเป็นแฟนหนุ่มของเสวี่ยเอ๋อน่ะครับ คุณพ่อจะไปก้มหัวให้เขาได้ยังไงครับ?” เขาพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆและมองหาคนช่วยเขาดึงผู้เฒ่าซูขึ้นมา ฉิงเทียนที่กำลังร้องไห้อยู่ในใจไม่ได้ก้มหัวคำนับต่อแล้ว แต่เขารู้สึกได้เลยว่าหน้าผากของเขานั้นคงจะแดงและปูดแน่ๆ!

เมื่อได้ยินคำพูดของซูกัง เขาก็พูดเสริมทันที “ใช่แล้วผู้เฒ่าซู ผมเป็นแฟนของเสวี่ยเอ๋อนะครับ ผมต่างหากที่ควรต้องคุกเข่าคำนับคุณ คุณจะทำให้ผมอายุสั้นรึไงครับ?”

ผู้เฒ่าซูผลักซูกังที่กำลังประคองตัวเขาออกไป แล้วดึงแขนของเขากลับมาแล้วพูดกับฉิงเทียนอย่างจริงจังมาก “ในเมื่อข้ายอมรับวิชาแพทย์ของเจ้า เจ้าก็ถือเป็นอาจารย์ของข้า แล้วมันผิดตรงไหนที่ลูกศิษย์จะก้มหัวให้กับอาจารย์กันเล่า ถ้าเจ้าไม่ยอมรับข้าเป็นศิษย์ ข้าก็ไม่ต้องการตำราเล่มนี้!”

เขาโยนตำรานั้นเข้ามือของฉิงเทียนอย่างดื้อรั้น เขามองดูที่ตำราในมือของเขา ฉิงเทียนนั้นไม่คิดว่าผู้เฒ่าซูนั้นจะเป็นคนที่เคารพความเป็นศิษย์อาจารย์มากขนาดนี้และไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น!

ถ้าเขาต้องการที่จะแต่งงานกับหลานของเขา เขาย่อมไม่สามารถที่จะเป็นอาจารย์ได้ ไม่อย่างนั้นการลำดับรุ่นจะวุ่นวายเกินไป! ฉิงเทียนจึงทำได้แค่มองไปที่ซูเสวี่ยเพื่อขอความช่วยเหลือ!

สายตาของฉิงเทียน: เสวี่ยเอ๋อ ทำไมคุณปู่ของคุณถึงได้หัวแข็งมากขนาดนี้ เขาไม่ยอมรับสิ่งที่ผมให้ด้วยความหวังดีเลย!

สายตาของซูเสวี่ย: คุณปู่ของฉันนั้นเป็นคนที่ความเคารพอาจารย์อย่างนี้แหละ คุณไม่รู้ซะแล้ว

สายตาของฉิงเทียนที่อยากจะร้องไห้: ผมก็แค่อยากจะสร้างความประทับใจให้คุณปู่ของคุณก็เท่านั้น! ถ้าผมยอมรับเขาเป็นศิษย์ ผมก็ไม่สามารถเป็นหลานของเขาได้น่ะสิ แล้วผมจะแต่งงานกับคุณได้อย่างไร!

สายตาของซูเสวี่ยที่จ้องมาที่เขา: ใครกันแน่ที่เป็นอาจารย์ หากคุณคิดไม่ออกละก็ดูฉันนี่!

หลังจากที่สื่อสารกันด้วยตาเสร็จ ฉิงเทียนก็มองไปที่ซูเสวี่ยด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แล้วก็เห็นซูเสวี่ยเดินไปหาผู้เฒ่าซูที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้จึงได้นั่งคุกเข่าแล้วแสยะยิ้ม “คุณปู่คะ ทำไมคุณปู่ไม่รับฉิงเทียนเป็นลูกศิษย์แทนล่ะคะ จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องของการลำดับความอาวุโสด้วย? และคุณปู่ก็จะได้ตำราเล่มนี้ด้วยยังไงล่ะคะ”

ผู้เฒ่าซูตาเบิกกว้างแล้วสีหน้าเขาก็ดีขึ้นมา “นั่นสิ ทำไมข้าถึงคิดไม่ออกนะ!”

อาจารย์อะไรกันเล่า! ก็แค่เอาลำดับมาไล่เลียงใหม่เองนี่นา ฉิงเทียนพูดบ่นในใจของเขา แต่เขาไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ เขาจึงได้รีบเข้าไปหาแล้วพูดขึ้น “เสวี่ยเอ๋อ เป็นความคิดที่เยี่ยมไปเลย”

“ผู้เฒ่าซูครับ ตำราเล่มนี้เป็นของท่านนะครับ แล้วถ้าท่านอาจารย์รับผมเป็นลูกศิษย์ ท่านก็จะยังเป็นผู้อาวุโสของผมอยู่!”

ฉิงเทียนยื่นตำราให้กับผู้เฒ่าซูด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ผู้เฒ่าซูกลับไม่รับและส่ายหัว

พอเห็นแบบนี้แล้วก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ปฏิเสธความหวังดีของผู้อื่นขนาดนี้ทำให้ฉิงเทียนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจยังไงพิกล

“ถ้าเจ้าจะให้ข้ายอมรับตำราเล่มนี้เจ้าจะต้องสัญญากับข้าก่อน” ผู้เฒ่าซูลูบหนวดของเขาแล้วยิ้มออกมา

“ว่ามาเลยครับ ว่ามาเลย!” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาอย่างต้อยต่ำมากขึ้นไปอีก

เมื่อเห็นฉิงเทียนยอมตกปากรับคำแล้ว ผู้เซ่าซูก็ได้พูดขึ้นมา “ในเมื่อเป็นไปไม่ได้ที่จะรับศิษย์ในฐานะอาจารย์แล้วละก็ แต่ไม่เป็นไรสินะหากว่ารับศิษย์ในฐานะมีอาจารย์คนเดียวกัน!”

“หา ยอมรับศิษย์ในฐานะที่เป็นศิษย์ร่วมอาจารย์เดียว!” ฉิงเทียนอ้าปากค้าง แต่ว่านี่จะไม่เป็นการเอาเปรียบซูกังและซูเสวี่ยงั้นเหรอ พอเขาหันไปมองสีหน้าที่ตัดสินใจแล้วของผู้เฒ่าซู ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครที่จะพูดอะไรได้อีก!

ซูเสวี่ยและซูกังที่ใกล้ๆนั้นก็ตาเบิกค้างและมองดูผู้เฒ่าซู โดยเฉพาะซูกังที่ดูทีท่าไม่พอใจ “คุณพ่อครับ แล้วผมจะทำอย่างไรล่ะครับถ้าคุณพ่อทำแบบนี้?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน