ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 56

บทที่ 56 โรคจิต

หลี่ฉิงรู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลกจากบั้นท้ายของเธอ ในชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกโกรธมากจึงได้หันหลังกลับไป มองดูข้างหลัง เธอพบว่ามีผู้คนมากมายล้อมรอบตัวเธอ แล้วทุกคนก็ทำหน้าราวกับไม่รู้เรื่อง จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะเดาได้ว่าใครที่ทำกับเธอเช่นนี้! หลี่ฉิงจึงได้หันหน้ากลับไปและระงับความโกรธของเธอ! เธอคิดในใจด้วยความโกรธ: วันนี้มันวันโชคร้ายของฉันรึไงนะ ไม่เพียงแต่ต้องเจอเจ้าอันธพาลคนนี้ ยังต้องมาเจอพวกโรคจิตอีก!

แน่นอนว่าฉิงเทียนนั้นไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับหลี่ฉิง และแขนของเขาก็ยังชูสูงอยู่

แต่ว่ามีชายอายุราวๆ 30 ผู้ซึ่งสวมแว่นตาและแต่งตัวดูภูมิฐาน เขานั้นทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ด้านหลังของหลี่ฉิง แต่พอหลี่ฉิงหันหน้ามานั้น เขาก็ได้ใช้มือของเขาที่ยื่นไปข้างหลังชักกลับมาที่ด้านหน้าจมูกของเขาแล้วพูดเบาๆ “นุ่มจังเลยนะ!” และมองไปที่หลี่ฉิง ที่กำลังโกรธแต่ก็หาตัวคนทำไม่ได้! ทำให้เขามีความกล้าที่จะทำมากขึ้นเรื่อยๆ

“หึหึ เป็นสาวงามซะด้วย!” เขาพูดเบาๆและได้เริ่มขยับไปหาหลี่ฉิง

รูปร่างของหลี่ฉิงนั้นจัดได้ว่าอยู่ในระดับนางฟ้า และที่สำคัญหลี่ฉิงนั้นเต็มไปรสชาติของความเป็นผู้ใหญ่! เป็นเป้าหมายของผู้ชายจำนวนมากที่ต้องการจะครอบครอง! แน่นอนชายคนนี้ก็ไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของหลี่ฉิงได้ โดยเฉพาะตอนที่รถไฟแน่นขนัดเช่นนี้ด้วย

ขณะที่ชายใส่แว่นกำลังจับหลี่ฉิงอยู่ หลี่ฉิงเองก็ได้รู้สึกได้ถึงการกระทำของชายใส่แว่นเช่นกัน แต่บนรถนั้นมีคนอยู่แน่นมากเกินไปจึงไม่ง่ายที่จะระบุว่าได้ว่าเป็นใครได้ เธอจึงได้ขยับมาทางด้านฉิงเทียนมากขึ้น!

แต่ว่านี่ทำให้ฉิงเทียนรู้สึกขมขื่นกว่าเดิม ด้วยคนที่แน่นขนาดนี้ทำให้ฉิงเทียนรู้สึกได้ถึงส่วนที่นูนที่ยื่นออกมาของหลี่ฉิงได้ชัดเจนกว่าเดิม ทำให้หัวใจของฉิงเทียนนั้นอดไม่ได้ที่จะไขว้เขว!

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังพยายามทำให้สมองตัวเองว่างเปล่าอยู่นั้น จู่ๆหลี่ฉิงก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ใครกันที่มาทำตัวเป็นโรคจิต?”

ทันทีที่หลี่ฉิงตะโกน เหล่าผู้ชายที่ได้จ้องมาทางหลี่ฉิงนั้นก็ได้หลบสายตาหื่นๆของพวกเขาทันที และผู้คนบนรถไฟก็ได้ทำราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น และก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือต่อไป! ในขณะที่ฉิงเทียนที่อยู่ข้างๆเธอก็ได้สะดุ้งโหยงตอนที่เธอตะโกนขึ้นมา และมองไปที่หลี่ฉิงที่กำลังโกรธด้วยแววตาที่รู้สึกแย่มาก เขาจึงได้มองไปรอบๆ และพบว่าทุกคนรอบตัวเขานั้นต่างก็ก้มหน้าก้มตาไม่ก็จ้องมองกันเองอยู่ไม่ได้มีใครสนใจช่วยเธอเลย

“เดี๋ยวนี้คุณภาพผู้ชายตกต่ำกันหมดแล้วรึยังไง? เต้าหู้ของแม่เสือสาวกำลังถูกกินอยู่แท้ๆ!” ฉิงเทียนพูดบ่นในใจ แน่นอนว่าถึงแม้ว่าเธอจะเอาแต่บ่นฉิงเทียน แต่เธอก็เป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่น ฉิงเทียนจึงได้พยายามเบียดตัวไปข้างหลังเพื่อให้มีที่ให้หลี่ฉิงขยับ! แล้วกวาดสายตามองไปรอบ และแอบพูดในใจของเขา “ขอดูหน่อยซิว่าคนโรคจิตคนนี้เป็นใครกัน”

ส่วนชายสวมแว่นก็ได้ยิ้มอย่างกล้าๆมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาพบว่าเขาทำสำเร็จอีกรอบ เขาได้แกล้งทำเป็นใครสักคนที่จับก้นเธอจากด้านหลังและขยับไปหาหลี่ฉิงที่กำลังหนีไปอย่างช้าๆ

แน่นอนว่า ไม่มีอะไรที่สามารถหนีรอดไปจากสายตาของฉิงเทียนได้ “เฮ้ๆ กลายเป็นว่าผู้ชายที่น่าจะดูเป็นสุภาพบุรุษที่สุด กลับกลายเป็นคนโรคจิตซะอย่างงั้น” ฉิงเทียนพูดดูถูกเขาในใจ

ในขณะที่เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หลี่ฉิงเองก็ได้ตั้งใจมองดูรอบๆ และคิดอย่างโหดเหี้ยม: ถ้าแม่หาเจอเมื่อไร จะจับทำหมักดองซะเลย!”

หลังจากผ่านไปสักพัก ชายสวมแว่นก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร และสมาธิก็หลี่ฉิงก็ได้ลดลงไปเรื่อยๆ! โดยเฉพาะวันนี้ที่เป็นวันยุ่งๆทำให้เธออดไม่ได้ที่จะง่วงขึ้นมา! เมื่อเห็นว่าได้โอกาสแล้ว ชายสวมแว่นก็ได้ยื่นมือของเขาไปจับอย่างช้าๆ

“ทำไมถึงได้ไม่มีการตอบสนองอะไร และทำไมถึงได้ไม่นุ่มเหมือนเมื่อกี้” ชายสวมแว่นคิด แต่ก็ยังไม่หยุดและขยำอย่างต่อเนื่อง ยิ่งจับยิ่งรู้สึกมีอะไรผิดปกติ “นี่มันมือไม่ใช่เหรอ” เมื่อหันมองเขาก็พบฉิงเทียนที่กำลังจ้องมองดูเขาอยู่ด้วยรอยยิ้ม เขาจึงได้รีบชักมือของเขากลับไป แต่ทว่าเขาก็รู้สึกราวกับว่ามือของเขากำลังถูกหนีบด้วยคีมอยู่!

“ฮ่าๆ ผมก็ไม่คิดหรอกนะว่าคุณจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่ไม่คิดว่าจะทำตัวโรคจิตขนาดนี้!” ฉิงเทียนส่ายหัวและถอนหายใจ

หลี่ฉิงเองก็ได้รู้สึกตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของฉิงเทียน เธอนั้นกำลังง่วงๆอยู่เมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้เธอไม่มีอาการง่วงอีกแล้ว เธอจ้องมองไปที่ชายสวมแว่นด้วยความโกรธ และพร้อมที่จะระบายความโกรธนี้ไปที่เขา!

ชายสวมแว่นมีท่าทีกระวนกระวายขึ้นมา และมองไปที่ฉิงเทียนที่แต่งตัวธรรมดาๆ จึงได้คิดแผนในใจ ทันใดนั้นเขาก็ชี้มาที่ฉิงเทียนแล้วพูดด้วยความชอบธรรม “คุณไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นจับคนผิดเลย ที่ผมจับคุณเมื่อสักครู่ก็เพราะว่าคุณกำลังลวนลามผู้หญิงคนนี้อยู่”

ฉิงเทียนไม่คิดว่าชายสวมแว่นจะใช้ไม้นี้ เขาจึงได้ยิ้มเยาะและพูดขึ้น “คุณนี่มันช่างเสแสร้งจริงๆนะ”

“คุณผู้หญิง คุณต้องเชื่อผมนะ ผมเป็นถึงอาจารย์ในมหาลัยโม๋ตู ผมจะมาทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน