ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 57

บทที่ 57 น้ำสัจจะ

“คิดจะทำตัวเป็นฮีโร่เหรอไอ้หนู!” ชายสวมแว่นเดินมาใกล้ๆเขาและยิ้มพร้อมกับขยับแว่นด้วยมือของเขา “คิดว่าจะจัดการฉันไม่ให้จับก้นสาวคนนั้นด้วยตัวคนเดียวงั้นเหรอ? จะมีใครจะไปเชื่อแกกัน”

“ฮ่าๆ แต่ก้นของสาวคนนั้นนะสุดยอดเป็นบ้าเลยว่ะ ไอ้หนูทั้งๆที่แกไม่ได้จับแท้ๆแต่กลับมารับผิดแทนฉันซะได้!”

หลังจากที่ชายสวมแว่นพูดขึ้นมา ผู้คนบนรถไฟต่างก็หันมามองที่ชายสวมแว่นด้วยความตื่นตะลึง โดยเฉพาะหลี่ฉิงที่มองชายสวมแว่นด้วยความอายและโกรธแค้น เธอจึงได้เดินไปที่ชายสวมแว่นอย่างรวดเร็วและตามมาด้วยเสียง “เพียะ” ที่ดังตามมาก่อนจะปรากฏรอยฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ใบหน้าของชายสวมแว่น

“โรคจิต!” เธอมองมาที่ชายสวมแว่นด้วยความโกรธ และกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน!

ชายสวมแว่นรู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่ถูกหลี่ฉิงตบ! เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อสักครู่ เขาจึงได้มองหาหลุมที่พื้นเพื่อที่จะจะโดดหนีลงไป! เขารู้สึกกลัวขึ้นมาและคิดในใจ: เกิดอะไรขึ้นกับตัวเราเมื่อสักครู่ ทำไมเราถึงได้พูดคำที่เราคิดในใจออกมาหมดเลย!

“ไม่คิดเลยว่าจะมีคนอย่างนี้ทำงานที่มหาวิทยาลัยโม๋ตูได้นะ!”

“คนอย่างเขาจะไปเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆได้อย่างไร?” แล้วผู้คนบนรถไฟก็เริ่มพูดขึ้นมา “เมื่อสักครู่พวกเรามองชายหนุ่มคนนี้ผิดไปเสียแล้ว!” คุณป้าที่พูดด่าฉิงเทียนดุเดือดที่สุดเมื่อสักครู่ก็พูดขึ้นมาและยิ้มให้

ชายสวมแว่นเมื่อได้ยินคำดุด่าและเห็นสายตาที่รังเกียจจากคนทั้งโบกี้ ก็ได้เอามือปิดหน้าแล้วก้มหัว แล้วรีบเดินไปที่โบกี้อื่นทันที

“คนอย่างนั้นควรที่จะถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยโม๋ตูนะ!” ทุกคนต่างก็พูดด้วยความโกรธเคืองและคืนความยุติธรรมให้กับฉิงเทียน!

ฉิงเทียนจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เขามองดูกลุ่มคนที่เปลี่ยนไปไวดั่งสายลม

มันคงไม่เป็นเช่นนี้หากฉิงเทียนไม่ได้ซื้อน้ำสัจจะมาจากร้านในถาวเป่าสวรรค์ น้ำสัจจะนั้นคือยาที่ใช้กันในคุกแดนสวรรค์ซึ่งสามารถทำให้เหล่าเซียนพูดความจริงออกมาได้ สำหรับมนุษย์ธรรมดาๆแล้ว นี่คือตัวเลือกที่ดีในการบังคับให้ยอมรับสารภาพออกมา

ตอนนั้นฉิงเทียนได้ก้มหัวเพื่อมองหาบางอย่างในอินเทอร์เน็ตที่จะช่วยเขาจากสถานการณ์เมื่อสักครู่ จนกระทั่งเขาไปเจอน้ำสัจจะ หลังจากที่สั่งซื้อเสร็จเรียบร้อย ชายสวมแว่นนั้นไม่ได้ระวังรอบข้างมากนักเขาจึงได้ดีดน้ำสัจจะเข้าไปที่ตัวของชายสวมแว่น

ในวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะถาวเป่าสวรรค์และน้ำสัจจะแล้วเขาคงไม่สามารถทำให้ชายสวมแว่นยอมสารภาพออกมาได้แน่ และในวันนี้เขาคงเป็นแพะรับบาปไปแล้ว!

ฉิงเทียนนั้นยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เขานั้นอุตส่าห์หวังดี อุตส่าห์พยายามให้ที่เธอแต่กลับไม่คิดว่าจะถูกหลี่ฉิงเข้าใจผิดได้ซะนี่! ฉิงเทียนจึงได้มองไปที่หลี่ฉิงด้วยสายตาที่ขี้เล่นเพื่อดูว่าเธอจะทำยังไง!

“หึ ขอดูหน่อยเถอะว่าคุณจะมาขอโทษผมยังไง” ฉิงเทียนคิดและมองดูเธอด้วยสีหน้าที่ขบขัน หลี่ฉิงก็ได้ก้มหัวของเธอด้วยความอายเมื่อเจอกับสายตาของฉิงเทียน

“สุภาพบุรุษอะไรกันเล่า ฉันไม่ได้เข้าใจผิดจริงๆด้วย!” เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของทุกคนที่จ้องมองมายังเธอ และรอให้เธอนั้นขอโทษ เธอจึงได้บ่นฉิงเทียนเงียบๆในใจของเธอ

แต่ในท้ายที่สุด ถึงเธอจะไม่อยากก็ตามแต่เธอก็ได้พูดกับฉิงเทียนเบาๆ “ฉันขอโทษด้วย ฉันเข้าใจคุณผิดไป!”

เมื่อได้ยินคำขอโทษของหลี่ฉิง ฉิงเทียนก็ได้ผงกหัวเบาๆ “คราวหน้า คุณควรจะคิดให้รอบคอบก่อนที่จะตบหน้าใครนะ!” หลังจากที่พูดจบ ฉิงเทียนก็ได้หันหน้าไปอีกทางและไม่ต้องการที่จะยุ่งกับเธออีก อย่างไรเสียเธอเองก็เป็นผู้เสียหาย เมื่อเห็นฉิงเทียนยอมรับคำขอโทษของเธอ หลี่ฉิงก็ได้ก้มหัวด้วยความอายและพูดบ่นในใจ: ช่างเป็นคนที่ใจแคบจริงๆ!

หลังจากเรื่องนี้ผ่าน สถานการณ์ในรถไฟก็ได้สงบลง!

ในที่สุดเขาก็มาถึงสถานี ฉิงเทียนก็ได้แทรกตัวลงมาจากฝูงคน!

“เฮ้อ ผู้คนในรถไฟใต้ดินนี่ช่างหนาแน่นจริงๆ คราวหน้าจะไม่ขึ้นรถไฟใต้ดินในเวลาแบบนี้อีกแล้ว!” มองไปรอบๆ หลี่ฉิงเองก็ลงมาจากรถไฟเช่นกัน “หืม บ้านของเธอก็อยู่แถวนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?”

หลี่ฉิงเองก็เห็นฉิงเทียนเช่นกัน แต่ทั้งคู่ก็เลือกที่จะไม่สนใจกันและกัน สำหรับหลี่ฉิงแล้วถึงแม้ว่าเธอจะผิดต่อฉิงเทียนบนรถไฟ แต่วันนี้ฉิงเทียนเองก็หลอกใช้เธอเช่นกัน และยังไม่มีความเป็นลูกผู้ชายทำให้เธอต้องอับอายอีก

แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมาจากสถานี ถึงแม้ว่าทั้งสองจะทำเป็นไม่สนใจกันและกัน แต่ยิ่งเดินไปมากเท่าฉิงเทียนก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นและอดไม่ได้ที่จะยิ้มแบบแห้งๆ “หวังว่าคงจะไม่ใช่เขตชุมชนเดียวกันหรอกนะ” แล้วหลี่ฉิงก็เดินมาจนถึงชีจีหัวหยวน

“บ้าน่า อยู่ย่านชุมชนเดียวกันจริงๆด้วย!” ฉิงเทียนมองดูหลี่ฉิงที่เดินผ่านเข้าไปในประตูใหญ่ของเขตคอนโดมิเนียม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน