ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 64

บทที่ 64 การรักษา

ขับรถเข้ามาในเขตของการปกครองส่วนท้องถิ่น ฉิงเทียนมองดูบ้านที่อยู่ที่นี่แล้วรู้สึกตะขิดตะขวงขึ้นมาในใจ “ก่อนจะมานี่ ไม่เคยคิดมาเลยว่าจะมีโอกาสได้มาที่นี่ตลอดชีวิตนี้เลยนะเนี่ย!”

ขณะที่ขับรถอยู่ ฉิงเทียนก็มองเห็นบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งหวังอี้ที่นั่งรถเข็นกำลังอ่านหนังสือรอการมาเขาอยู่!

ณ บ้านของหวังอี้

นั่งอยู่ที่โซฟา มองดูทุกสิ่งที่อยู่ที่นี่ ก็พบว่าถึงแม้บ้านหลังนี้จะเป็นบ้านขนาด 2 ชั้น แต่ข้าวของที่อยู่ข้างในนั้นดูเรียบง่ายมาก ไม่มีอะไรที่ดูพิเศษหรือหรูหราอยู่เลย!

“ทางนี้ค่ะ ฉิงเทียนเชิญดื่มชาก่อน!” หวังอี้ที่มาหาเขาด้วยรถเข็นพร้อมกับถือแก้วชามาในมือของเธอ

ฉิงเทียนที่ยืนอยู่ก็รับแก้วชามาแล้วพูดขึ้น “หวังอี้ คุณช่างมีน้ำใจจัง” แล้วทั้งสองคนก็เงียบกริบ อาจเป็นเพราะทั้งสองคนนั้นเพิ่งเคยได้อยู่ตามลำพังแค่ 2 คนเป็นครั้งแรก! ฉิงเทียนมองดูบรรยากาศที่ดูน่าอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ จึงได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หวังอี้ แล้วคุณลุงหวังไม่อยู่หรือ?”

“ค่ะ คุณพ่อน่าจะยังไม่กลับจนกว่าจะค่ำนั่นแหละค่ะ ถ้าท่านเข้าทำงานที่ว่าการปกครองเมืองด้วยแล้ว” หวังอี้ที่เงยหัวขึ้นมาตอบเมื่อถูกฉิงเทียนถามขณะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ก่อนที่จะก้มหัวหลบด้วยความอายและอ่านหนังสือต่อ

ฉิงเทียนคิดว่าหากปล่อยบรรยากาศเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ดังนั้นเขาจึงได้วางแก้วชาลงแล้วพูดแบบติดตลก “หวังอี้ ผมจำได้ว่าเหมือนคุณจะเรียกผมว่าพี่ชาย ตอนที่ผมบอกว่าคุณเป็นน้องสาวผมนี่นะ”

เมื่อได้ยินฉิงเทียนพูดเช่นนั้นหวังอี้ที่หน้าแดงอยู่แล้วก็แดงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมและพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “พี่ชาย”

เมื่อเห็นว่าหวังอี้นั้นกำลังเขินอายจึงได้รีบเปลี่ยนประเด็นแล้วพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเรียกคุณว่าอี้เหมยละกัน!” แล้วหวังอี้ก็ผงกหัวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอมาเรียกเธอเช่นนี้ ตั้งแต่ที่ขาของหวังอี้นั้นไร้ความรู้สึก เธอก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนแล้ววันๆจะเอาแต่หมกตัวอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน และนอกจากสมาชิกในครอบครัวแล้วเธอก็ไม่ค่อยได้พบปะผู้คนมากเท่าไรนัก ยิ่งเพื่อนสนิทยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“แล้วความรู้สึกที่ขาเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?” ฉิงเทียนถามอย่างเป็นห่วง

เมื่อเห็นฉิงเทียนถามอาการของเธอ หวังอี้จึงได้พูดถึงความรู้สึกที่ขาของเธอ “ตอนนี้ขาเริ่มมีความรู้สึกแล้วค่ะ แต่ยังไม่สามารถทำอะไรหนักๆได้อยู่ดี!”

“ช่วยส่งมือมาหน่อยครับ” หวังอี้ส่งมือของเธอให้เขาอย่างเชื่อฟัง ฉิงเทียนจึงได้ยื่นมือของเขาไปจับและสัมผัสอย่างตั้งใจ

“การฟื้นตัวยังดีอยู่ ถ้าการฟื้นตัวยังเป็นไปแบบนี้เรื่อยๆสักหนึ่งปี คุณก็ออกไปเดินตามถนนได้แล้ว แต่ในช่วงเวลานี้ คุณต้องหมั่นนวดขาของตัวเองให้มากขึ้นนะครับ!” ฉิงเทียนกล่าว

เมื่อได้ยินฉิงเทียนพูดว่าเธอกำลังจะหาย สีหน้าของหวังอี้ก็ได้ตื่นเต้นขึ้นมา “ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ!”

“เอาล่ะ เรามาเริ่มการฝังเข็มกันเลยดีกว่า!” ฉิงเทียนก็ได้หยิบเข็มเงินออกมาจากกระเป๋าของเขา เมื่อเห็นฉิงเทียนหยิบเข็มเงินออกมา หวังอี้ก็ค่อยถกกระโปรงขึ้นมาเหนือต้นขาของเธออย่างช้าๆด้วยใบหน้าที่เขินอาย

ถึงแม้จะพูดได้ว่าขาของหวังอี้นั้นสวยมากก็ตาม แต่ในเวลานี้ฉิงเทียนเห็นเธอเป็นเพียงแค่คนไข้เท่านั้น โดยปราศจากการว่อกแว่กใดๆ เขานั่งคุกเข่าลงไปแล้วปักเข็มลงไปที่ต้นขาของหวังอี้ แล้วส่งพลังวิญญาณจากมือของเขาผ่านเข้าไปที่ขาของหวังอี้โดยผ่านเข็มเงินเล่มนั้น

หวังอี้นั้นรู้สึกเหมือนเหน็บชาที่ขาของเธอราวกับว่ามีมดกำลังกัดอยู่ตรงนั้น แล้วมองไปที่ฉิงเทียนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เดิมทีฉิงเทียนนั้นก็หล่อมากอยู่แล้ว เมื่อรวมกับสีหน้าที่จริงจังของเขาตอนทำงานแล้ว มันสามารถที่จะทำให้หญิงสาวนับพันพากันหลงใหลได้!

“ไม่ผิดจากที่หนังสือบอกเอาไว้เลยว่าเวลาผู้ชายตั้งใจทำอะไรนั้นจะเป็นช่วงที่หล่อที่สุด” หวังอี้คิด “โอ๊ยหวังอี้ นี่เรากำลังคิดอะไรของเราอยู่!”

โดยที่ไม่ทันรู้ตัว ขาของหวังอี้ก็เริ่มขยับขึ้นมา และฉิงเทียนก็ได้จับขาของเธอที่เคลื่อนไหวอย่างไม่รู้สึกตัวเอาไว้ แล้วจากนั้นก็ทำการฝังเข็มต่อ

อย่างไรก็ตาม หวังอี้ที่รู้สึกถึงมือใหญ่ๆกำลังจับที่ขาของเธอ ทำให้หน้าของเธอนั้นแดงมากขึ้นไปอีกราวกับจะมีเลือดไหลออกมาได้ยังไงอย่างงั้น!

“เขามาจับขาของฉันได้ยังไงกัน ฉันจะทำอย่างไรดี? ฉันควรจะที่ปัดมือของเขาออกไปดีไหม?”

“แต่ว่าเขากำลังรักษาเราด้วยการฝังเข็มอยู่นะ เขาคงจับขาของเราโดยไม่ได้ตั้งใจ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน