ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 67

บทที่ 67 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

“เฮ้ไอ้หนู แกอยากตายมากสินะ!” ชายแผลเป็นที่หน้าเดินมาพร้อมกับปืนพกแล้วแสยะยิ้มมาที่ฉิงเทียน จากนั้นเขาก็เดินมาหาฉิงเทียนอย่างช้าๆ! และลูกพี่เฟิงที่เดินตามเขามาและมองมาที่ฉิงเทียนอย่างระแวดระวัง

เมื่อเห็นท่าทีของทั้งสองคน ฉิงเทียนนั้นไม่ได้รู้สึกกลัวขึ้นมาในใจของเขาเลย จากลมหายใจของทั้งสองคนแล้ว ฉิงเทียนนั้นรู้สึกได้ว่าสองคนนั้นเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่จะกำจัดคนธรรมดาสองคนด้วยพลังของเขาในตอนนี้ที่อยู่ในระดับเทียนเซียนแล้ว ด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจบนใบหน้า ฉิงเทียนก็พูดขึ้นมา “พวกแกต้องการมือของผมเพื่อแลกกับ 50 ล้านหยวนอย่างนั้นสินะ”

หลังจากที่ฉิงเทียนได้พูดถึงเป้าหมายของพวกเขาออกมา พวกเขาต่างก็ตกตะลึง พวกเขาต่างก็ไม่คิดว่าฉิงเทียนนั้นจะรู้ถึงเหตุผลที่พวกเขาตามมาได้ พวกเขาเห็นประกาศปุ๊บก็สะกดรอยตามฉิงเทียนปั๊บ! ดังนั้นฉิงเทียนจึงไม่น่าที่จะรู้ได้

แต่มีชายแผลเป็นก็แค่ตกใจเท่านั้น แล้วจากนั้นสีหน้าของเขาก็ปรากฏสีหน้าดูถูกขึ้นมาแทน “ถ้าแกรู้อยู่แล้ว ก็ตัดแขนของแกออกมาอย่างเชื่อฟังเสีย! ไม่อย่างนั้นจะหาว่ากระสุนของพวกฉันไม่มีตาไม่ได้นะ” เขายกปืนขึ้นมาและพูดเตือนฉิงเทียน ลูกพี่เฟิงเองก็จ้องไปที่ฉิงเทียนอย่างเงียบๆ ราวกับอสรพิษที่กำลังจ้องมองเหยื่ออยู่ยังไงอย่างงั้น

“ถ้าพวกแกคิดว่าสามารถเอาไปได้ก็มาเอาไปเลย!” ฉิงเทียนมองดูชายแผลเป็นพูดและยิ้ม

“ไอ้หนู พวกฉันกำลังเล็งปืนไปที่หัวของแกแล้วนะ! หากแกขยับเมื่อไร ก็เตรียมบอกลาโลกนี้ได้เลย แล้วมือแกก็จะเป็นของฉัน” ชายแผลเป็นพูดอย่างมั่นใจ

“จะใช่รึเปล่านะ?” แล้วฉิงเทียนก็เอามือออกมาจากกระเป๋า

“อย่าขยับ ปืนของฉันไม่มีตาหรอกนะโว้ย!” ลูกพี่เฟิงพูดเสียงดัง มองไปที่ท่าทีที่ดูหวาดกลัวของลูกพี่เฟิงแล้ว ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ฉันก็แค่คันไม้คันมือนิดหน่อยเอง พวกแกจะกลัวกันไปทำไม”

ลูกพี่เฟิงจึงได้พูดอย่างใจเย็น “ฮึ่ม ฉันรู้นะว่าแกเก่งวรยุทธ์ แต่แกมั่นใจเหรอว่าแกจะเร็วไปกว่ากระสุนปืนของฉันได้”

“ถ้าอย่างนั้นจะลองดูก็ได้นะ” หลังจากที่ฉิงเทียนพูดจบ เขาก็ได้เริ่มวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แล้วพี่ใหญ่เฟิงก็ได้ไล่ตามเขาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าฉิงเทียนนั้นไวมาก ชายแผลเป็นกับลูกพี่เฟิงก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเหนี่ยวไกปืนในมือของพวกเขา

“ปัง….ปัง…”

กระสุนพุ่งมายังฉิงเทียน เมื่อเห็นเช่นนี้ฉิงเทียนก็หาได้กลัวไม่ พลังวิญญาณได้แผ่ออกมาแล้วกลายเป็นม่านพลังป้องกันเขาเอาไว้ ราวกับกระสุนนั้นกระทบเข้ากับแผ่นเหล็กหนาๆ กระสุนทั้งหมดกระเด็นออกไปด้วยพลังของม่านพลังนั้น

ทั้งสองคนต่างก็มองเห็นทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉิงเทียนด้วยอาการที่หวาดกลัว ปืนในมือของพวกเขากระหน่ำยิงเข้าไปแต่ก็ไม่อาจทำให้ฉิงเทียนนั้นลดความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย

“อ๊าก สัตว์ประหลาด!” ชายแผลเป็นมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นที่อยู่ตรงหน้าเขาจึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา แล้วขว้างปืนออกไปก่อนจะวิ่งไปที่รถด้วยความหวาดกลัว

สายตาของฉิงเทียนนั้นก็ได้ฉายแววที่เย็นเฉียบออกมา และรีบเข้าไปคว้าตัวของชายแผลเป็นเอาไว้

“อย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผมเลย!” ชายแผลเป็นมองมาที่ฉิงเทียนด้วยความหวาดกลัวและร้องขอเอาชีวิตจากเขา

ด้วยเสียงดัง “พลั่ก” ฉิงเทียนได้เตะไปที่ขาของชายแผลเป็นจนลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น! แล้วฉิงเทียนก็ได้เหวี่ยงชายแผลเป็นออกไปแล้วจากนั้นก็หันไปมองลูกพี่เฟิงที่กำลังยื่นตัวสั่นอยู่ไกลๆ!

“ทำไมแกถึงไม่หนีไปซะละ!” ฉิงเทียนมองไปที่ลูกพี่เฟิงที่ยังยืนมองอยู่!

แล้วลูกพี่เฟิงที่กำลังสั่นกลัวก็ได้พูดอย่างตะกุกตะกัก “มะไม่ว่าอย่างไร…ฉะ ฉันก็หนีไม่พ้นอยู่ดี….จะจะหนีไปทำไม”

“แกนี่ช่างรู้ตัวเองดีจริงๆ” ฉิงเทียนจับเขาไว้แล้วเหวี่ยงไปที่ที่ชายแผลเป็นอยู่

แล้วทั้งสองคนก็นอนอยู่ที่พื้น และมองดูฉิงเทียนด้วยสายตาที่หวาดกลัว แล้วฉิงเทียนก็ได้พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “เป็นอะไรไปล่ะ? ไม่อยากตัดมือของฉันแล้วเหรอ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน