ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1225

เจย์ยิ้มกริ่มเมื่อเขาเห็นใบหูแดงก่ำของเธอ

“เธอเก่งกล้ามากไม่ใช่เหรอ ตอนที่ยั่วยวนฉันเมื่อคืนน่ะ ฉันไม่เห็นเธอจะอายเลย ฉันแค่แหย่เรื่องเธอกับเซย์นนิดหน่อยเท่านี้ก็อายแล้วเหรอ?”

แองเจลีนบอก “ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคุณเหมือนเซย์นนี่ คุณเป็นคู่ชีวิตฉันส่วนเขาเป็นพี่ชาย คุณควรต้องเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำรักที่ฉันบอก”

เจย์ดูเหมือนว่าเขาได้เรียนรู้เรื่องใหม่ “ก็มีเหตุผล”

แองเจลีนถอนใจอย่างโล่งอก

บางทีกิจกรรมเมื่อคืนอาจจะเหนื่อยเกินไปสำหรับเธอ แองเจลีนรู้สึกไร้เรี่ยวแรงกว่าเมื่อก่อน เธอเอื้อมแขนออกมาแล้วทำท่าออดอ้อน “ขอกอดหน่อยค่ะ”

เจย์ยิ้มและอุ้มเธอขึ้น เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ล้างหน้าล้างตาและแปรงฟันให้

เมื่อเขาพาแองเจลีนลงมาด้านล่าง เธอก็กลับเป็นตัวเองที่ดูงดงามอีกครั้ง

โจเซฟินและเซย์นต่างก็มองคู่สามีภรรยานี้อย่างหมดคำพูด “เรารอพวกเธอมาตั้งชั่วโมง”

เจย์ตอบเธออย่างเจ็บแสบ “ตระกูลอาเรสก็สายกันเป็นปกติ”

โจเซฟินได้ยินคำตอบของเขาก็โมโหมาก

เจย์และแองเจลีนกินอาหารเช้าเสร็จก็เป็นเวลา 11 โมงแล้ว พอตกบ่ายพวกเขาจึงเริ่งรีบไปโรงพยาบาล

โรงพยาบาลเตรียมขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลของเชอร์ลีย์เรียบร้อยแล้ว เธอไม่เห็นสมาชิกตระกูลเซเวียร์สักคนมารับเธอและรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

จู่ ๆ เธอก็หวนนึกถึงช่วงเวลาที่แม่ของเธอทอดทิ้งเธอไว้ข้างถังขยะตอนที่เธอยังเด็ก

แม่ของเธอบอกว่า ให้รออยู่ตรงนั้นแล้วก็จะรีบกลับมา แต่แม่ของเธอก็ไม่ได้กลับมา

เมื่อผู้อำนวยการของศูนย์เด็กกำพร้าเก็บเธอมา ผู้อำนวยการเปิดกระเป๋านักเรียนของเธอและเห็นว่ามีโน๊ตที่ระบุวันเดือนปีเกิดของเธอและขนมอีกเพียงเล็กน้อย ผู้อำนวยการผู้ใจดีรู้สึกใจสลายและบอกเธอว่า “เด็กน้อย เหมือนว่าแม่ของเธอจะไปแล้วนะ”

เชอร์ลีย์คิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซย์นสามีของเธอที่กำลังจะจบลง มันก็คงเป็นการตัดสัมพันธ์ที่เธอมีกับตระกูลเซเวียร์ไปโดยธรรมชาติ