ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1224

จากนั้นเป็นต้นมา เจนสันหนุ่มน้อยก็ตั้งเป้าหมายสู่ชัยชนะ

ไม่กี่วันต่อมา เชอร์ลีย์ก็หายจากอาการป่วยและเตรียมพร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาล

แองเจลีนรู้สึกตื่นเต้นจนคืนก่อนหน้านั้นเธอนอนไม่หลับ เธออ้อนวอนขอร้องเจย์ “พรุ่งนี้คุณจะให้ฉันไปรับพี่เชอร์ลีย์ไหมคะ? ได้ไหมคะ?”

เจย์ดึงแองเจลีนเข้ามาให้อ้อมแขน “ถ้าคืนนี้เธอเข้านอนตรงเวลา ฉันจะพิจารณายอมให้เธอไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้”

แองเจลีนรีบหลับตาและหยุดพูดคุยทันที

แต่เธอก็ตื่นเต้นเสียจนแม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นเข้านอน ขนตาของเธอยังคงกะพริบสั่นไหวไปมาเหมือนกระต่ายน้อย

เจย์เอื้อมมือมาลูบแพขนตาหนาของเธอราวกับว่ากำลังลูบพู่กันอยู่ เขาปัดลูบขนตาไปมาก่อนที่จะขยับมาลูบคิ้ว ดวงตา สันจมูก และสุดท้ายก็ริมฝีปากของเธอ…

การกระทำของเขาทำให้แองเจลีนจั๊กจี้จนเธออดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะคิกคัก

จู่ ๆ เธอก็อ้าปากขึ้นงับนิ้วมือของเขาเบา ๆ

“แองเจลีนอย่ายั่วฉันนะ” เจย์พูดเสียงแหบพร่า

คงมีแค่พระเจ้าที่รู้ว่าเขาต้องอดทนอดกลั้นมากแค่ไหน

แองเจลีนเสียดสีร่างกายเข้ากับตัวเขาขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอด และมือไม้เธอทั้งสองข้างก็เริ่มอยู่ไม่สุข

“แองเจลีน…” น้ำเสียงเจย์เริ่มเข้ม “นี่ อย่าสร้างปัญหาสิ”

เธอเหมือนกำลังทดสอบความอดทนของเขา

แองเจลีนพูดอย่างเขินอาย “เจย์บี้ ฉันยอมให้คุณรังแกฉันได้นะ”

“ไม่”

“ได้สิ”

เจย์รู้สึกได้ว่าเลือดในกายเขาเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นหัว “งั้น… ฉันจะอ่อนโยนนะ”

“ได้ค่ะ”