ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1224

จากนั้นเป็นต้นมา เจนสันหนุ่มน้อยก็ตั้งเป้าหมายสู่ชัยชนะ

ไม่กี่วันต่อมา เชอร์ลีย์ก็หายจากอาการป่วยและเตรียมพร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาล

แองเจลีนรู้สึกตื่นเต้นจนคืนก่อนหน้านั้นเธอนอนไม่หลับ เธออ้อนวอนขอร้องเจย์ “พรุ่งนี้คุณจะให้ฉันไปรับพี่เชอร์ลีย์ไหมคะ? ได้ไหมคะ?”

เจย์ดึงแองเจลีนเข้ามาให้อ้อมแขน “ถ้าคืนนี้เธอเข้านอนตรงเวลา ฉันจะพิจารณายอมให้เธอไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้”

แองเจลีนรีบหลับตาและหยุดพูดคุยทันที

แต่เธอก็ตื่นเต้นเสียจนแม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นเข้านอน ขนตาของเธอยังคงกะพริบสั่นไหวไปมาเหมือนกระต่ายน้อย

เจย์เอื้อมมือมาลูบแพขนตาหนาของเธอราวกับว่ากำลังลูบพู่กันอยู่ เขาปัดลูบขนตาไปมาก่อนที่จะขยับมาลูบคิ้ว ดวงตา สันจมูก และสุดท้ายก็ริมฝีปากของเธอ…

การกระทำของเขาทำให้แองเจลีนจั๊กจี้จนเธออดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะคิกคัก

จู่ ๆ เธอก็อ้าปากขึ้นงับนิ้วมือของเขาเบา ๆ

“แองเจลีนอย่ายั่วฉันนะ” เจย์พูดเสียงแหบพร่า

คงมีแค่พระเจ้าที่รู้ว่าเขาต้องอดทนอดกลั้นมากแค่ไหน

แองเจลีนเสียดสีร่างกายเข้ากับตัวเขาขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอด และมือไม้เธอทั้งสองข้างก็เริ่มอยู่ไม่สุข

“แองเจลีน…” น้ำเสียงเจย์เริ่มเข้ม “นี่ อย่าสร้างปัญหาสิ”

เธอเหมือนกำลังทดสอบความอดทนของเขา

แองเจลีนพูดอย่างเขินอาย “เจย์บี้ ฉันยอมให้คุณรังแกฉันได้นะ”

“ไม่”

“ได้สิ”

เจย์รู้สึกได้ว่าเลือดในกายเขาเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นหัว “งั้น… ฉันจะอ่อนโยนนะ”

“ได้ค่ะ”

เซย์นเริ่มที่จะกังวลเรื่องของน้องสาวเขา “ทำไมเธอถึงนอนไม่พอล่ะ?”

เจย์จ้องเซย์น “เพราะว่าพวกเรานัวเนียกันอยู่พักหนึ่งน่ะสิ”

เซย์นทำตาโต “เวร นายท่านอาเรส นี่คุณจะเลิกหื่นหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณกล้าดียังไงมานัวเนียกับน้องสาวผม? เธอทนการยุ่มย่ามนัวเนียของคุณไหวเหรอไง?”

เจย์แย้ง “เธอต่างหากที่เป็นคนมานัวเนียฉัน”

เซย์นอึ้งพูดไม่ออก

เจย์วางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะและเดินขึ้นไปด้านบน

ในห้องนอน แองเจลีนนอนหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียง พอเจย์เดินเข้ามาเธอก็รีบดึงผ้าห่มกำมะหยี่ขึ้นมาบังใบหน้าไว้

เจย์ชะงักไป ‘แม่สาวคนนี้ต้องได้ยินฉันพูดแหย่เซย์นเรื่องเธอแน่’

เขานั่งลงตรงขอบเตียงและค่อย ๆ ดึงผ้าห่มออก เจย์ได้ยินแองเจลีนพูดพึมพำว่า “ฉันจะไม่นัวเนียคุณแล้ว ถ้าคุณเที่ยวเอาไปประกาศต่อหน้าชาวบ้านแบบนี้ แล้วฉันจะไปเจอหน้าใครได้?”