ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1223

ร่างหล่อเหลาของเจนสันแข็งแกร่งขึ้นมาทันใด

ชื่อของปีศาจนั้นเป็นที่รู้จักกันดี

ครูคอร์นีเลียสจากสถาบันเยาวชนแห่งตำนานเคยบอกเขาก่อนหน้านี้ว่ามีเพียงสองคนที่มีความสามารถสูงส่งเอาชนะเขาได้ในประวัติศาสตร์ของสถาบัน… ซึ่งก็คือตัวเขาเองและปีศาจ

แต่ว่าปีศาจนั้นจบการศึกษาไปหลายปีก่อนหน้าตั้งแต่ตอนที่เจนสันยังเป็นแค่เด็กน้อย ระดับของปีศาจเองก็อาจจะสูงส่งกว่าเขามาก

สิ่งที่ยิ่งทำให้เจนสันไม่สบายใจน่าจะเป็นก่อนที่เขาจะจากมา ผู้อำนวยการมีความปรารถนาเดียวมอบให้เขา นั้นก็คือขออย่าให้เขาต้องพบเจอกับปีศาจ

ดูเหมือนว่าเส้นทางของปีศาจต้องมาปะทะกับเจนสันอย่างเลี่ยงไม่ได้ นั่นเลยเป็นสาเหตุว่าทำไมผู้อำนวยการถึงพูดออกมาแบบนั้น

เจนสันเปิดคอมพิวเตอร์โดยไม่รอช้าและพยายามแฮ็กเข้าระบบของสถาบันเยาวชนแห่งตำนาน

สถาบันนั้นมีเอกสารที่มีข้อมูลลับสุดยอดของนักเรียนที่จบไปแล้วทุกคน

เจนสันคิดที่จะดึงข้อมูลของปีศาจออกมา แต่เขาไม่คาดคิดว่าเมื่อเขาคลิกที่ชื่อของปีศาจข้อมูลทั้งหมดก็ถูกทำลายไป

ทุกอย่างหายไปอย่างไม่เหลือร่องรอย

เจนสันอึ้งจนพูดไม่ออก แม้ว่าทักษะในการแฮ็กข้อมูลของเขาจะเหนือชั้น แต่ทักษะการป้องกันที่สูงล้ำของฝ่ายตรงข้ามก็ทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก

ดูเหมือนว่าการกู้ข้อมูลตอนนี้คงต้องใช้เวลานานอย่างมากทีเดียว

สิ่งสำคัญก็คือการกระทำของเขาในวันนี้น่าจะทำให้ปีศาจรู้ตัวแล้ว กว่าที่เขาจะกู้ข้อมูลกลับมาได้ ปีศาจก็อาจจะสร้างเกราะป้องกันข้อมูลที่ซับซ้อนกว่านี้แล้วก็ได้

ทุกอย่างก็จะเกิดซ้ำรอยเดิมแบบนี้…

ซึ่งจากทางฝั่งเขาก็คงเป็นการดิ้นรนอย่างไม่เห็นทางจบสิ้น

ดังนั้นเจนสันจึงซื้อตั๋วบินกลับเมืองอิมพีเรียลในวันนั้นเลย

เมื่อกลับมาถึงสวนไร้กังวล เจนสันก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน

เมื่อได้เห็นว่าลูกชายของตนมีอาการผิดปกติไป เจย์ก็ถามสตอร์มและคนอื่น ๆ อย่างสงสัยใคร่รู้ “เกิดอะไรขึ้นกัน?”

สตอร์มตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “นายท่านอาเรส เราเจอตัวตนของชายคนนั้นแล้วครับ เขาถูกเรียกว่าปีศาจแล้วก็มีส่วนเกี่ยวข้องบางอย่างกับองค์กรโลกาวินาศ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ก็ซีดเผือด นิ้วมือใต้แขนเสื้อของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

องค์กรโลกาวินาศนั้นคือศัตรูตัวเอ้ที่มองไม่เห็นของตระกูลอาเรส

“เข้าใจแล้ว” เจย์พยักหน้า

เขาหันหลังกลับและเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนของเจนสัน

เขาผลักประตูห้องนอนเปิดเข้าไปเล็กน้อย เจนสันกำลังนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป นิ้วเรียวบางของเขารัวแป้นพิมพ์เร็วราวกับนักเปียโน

เจย์เดินเข้าไปหาและนั่งลงตรงหน้าเจนสัน

เจนสันหยุดพิมพ์และหันมามองพ่อของเขา

เจย์มองใบหน้าอ่อนเยาว์ของเจนสัน เขาเอื้อมมือมาลูบหัวลูกชายเบา ๆ เจย์พยายามปลอบเขาว่า “เจนส์ ลูกกลัวว่าองค์กรโลกาวินาศจะย้อนกลับมาเหรอ?”

เจนสันส่ายหน้า

เจย์รู้สึกงุนงง แววตาลุ่มลึกอ่านยากของเขามองทะลุแววตาที่วิตกกังวลของเจนสัน

“ถ้างั้นลูกกังวลเรื่องอะไรอยู่?” เจย์ถาม

เจนสันตอบ “เขาคือปีศาจครับพ่อ”

ดวงตาเหยี่ยวของเจย์แดงขึ้นเล็กน้อย “ลูกรู้จักเขาเหรอ?”

เจนสันตอบ “เขาเป็นรุ่นพี่ของผม ครูทุกวิชาต่างก็พากันเยินยอเรื่องคะแนนของเขา เขาเป็นอัจฉริยะและตอนนี้น่าจะอายุสัก 30 กว่าแล้ว พอมาคิดว่าเขามีประสบการณ์จริงมากกว่าหลายปีแล้วเขาก็อาจจะเหนือกว่าผม มันก็ทำให้ผมกลัว…”

เจนสันไม่ได้พูดคำทิ้งท้ายของผู้อำนวยการต่อพ่อของเขา… “ฉันหวังว่าพวกเธอทั้งสองคนคงไม่ต้องมาเจอกัน” เป็นเพราะเขาไม่อยากให้พ่อต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเขา

ถึงอย่างไรเจย์ก็เป็นคนที่มีประสบการณ์ยากลำบากมาอย่างนับไม่ถ้วน และเขาก็อยู่ในวัยที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงแล้ว

เจย์พยายามอธิบายความกังวลใจที่เขามีให้ลูกชายฟังอย่างอดทน “เจนส์ ไม่ว่าจะเป็นปีศาจลึกลับอะไรหรือองค์กรโลกาวินาศก็เถอะ ศัตรูที่ตระกูลอาเรสต้องเผชิญหน้าไม่ใช่พวกคนธรรมดา พ่ออยากให้ลูกคิดถึงอันตรายแม้ว่าจะเป็นช่วงที่ไม่มีอะไรและเตรียมตัวรับปัญหาไว้ตลอดเวลา หากวันหนึ่งเราโชคร้ายขึ้นมาอีกครั้ง เราก็จะสามารถรับมือได้อย่างสงบ”

เจนสัยยิ้มก่อนบอกว่า “ขอบคุณครับพ่อ ผมเข้าใจแล้ว”

เจย์ลูบหัวลูกชายก่อนที่จะลุกขึ้นและออกไป

เจนสันคิดถึงเรื่องบางอย่างครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็ยืนขึ้นและหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเขาก็เปิดดู ‘เคล็ดลับการต่อสู้’ ที่วิทนีย์ให้เขามา

“ฉันจะหานายให้เจอ ร็อบบี้น้อย”