ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 792

หมอตอบว่า “ลักษณะทางกรรมพันธุ์มีส่วนเพิ่มแนวโน้มที่จะเป็นโรคนี้ได้”

เจย์เริ่มกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับอาการของแองเจลีน “ผมจะป้องกันโรคนี้ได้ยังไงบ้าง?”

“คุณต้องแน่ใจว่าเธออยู่ห่างจากอารมณ์เชิงลบและป้องกันไม่ให้เธอใช้ดวงตาของเธอมากเกินไป เพราะนั่นอาจทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก กล่าวอีกนัยหนึ่งคือป้องกันไม่ให้เพิ่มอารมณ์ปะทุมากที่สุด”

เจย์พยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

สาวใช้นำโจ๊กหนึ่งชามมาให้แองเจลีน แต่เธอปัดชามออกไปโดยไม่มีแตะต้องเลย

ความหิวของเธอ ทำให้เจย์รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น

วันนั้นเขาตัดสินใจทำอาหารให้เธอเอง เขาทำซุปไก่หนึ่งชามไปให้เธอ

เมื่อเขาเข้าไปในห้องพร้อมกับชามซุปไก่ แองเจลีนก็หันมามองเขาด้วยความตกใจ

“พวกคนใช้บอกว่าเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมา เธอกำลังพยายามจะทำอะไร?” ในขณะที่น้ำเสียงของเจย์เจือปนไปด้วยคำตำหนิเล็กน้อย แต่กลับถูกขับเคลื่อนไปด้วยความโมโหฉุนเฉียวมากกว่าความโกรธ

“นายจะไปส่งฉันกลับบ้านเมื่อไหร่?” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา

ความจริงคือเธอไม่อยากทนอยู่กับเขาอีกแล้ว นั่นทำให้เจย์รู้สึกร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาได้เลย

เขาขับไล่ไสส่งเธอออกไปได้สำเร็จแล้ว

แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงรู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ?

“ฉันจะไปส่งเธอกลับ เมื่อเธอสามารถยืนด้วยสองเท้าของตัวเองได้ และเดินได้อย่างอิสระ ฉันจะส่งเธอกลับไปทันทีเมื่อเธอสามารถดูแลตัวเองได้อีกครั้ง”

แองเจลีนตำหนิเขาอย่างน่าสมเพช “ถ้านายไม่มีความรู้สึกต่อฉันแล้ว ได้โปรดอย่าปฏิบัติกับฉันดีขนาดนี้เลย นายก็รู้ว่าฉันไม่สามารถปฏิเสธนายได้”

ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเจย์หรี่ลง

เขาดูเป็นคนที่มีหลักการเสมอมา มันไม่เหมือนเขาคนที่คอยต่อต้านพวกเขาเลย

แต่กับเธอ เขาพบว่ามันยาก เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าบังคับตัวเองให้ปล่อยเธอไป ลดความเจ็บปวดของเธอและราวกับฉีกผ้าพันแผลออกไปในครั้งเดียว เพื่อที่เธอจะได้เติบโตและงอกงามด้วยตัวเธอเอง

ทว่า เขาพบว่าตัวเองสั่นไหวทุกครั้งที่อ่านความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ เขาพบว่าตัวเองยอมเธอ… เขาปล่อยให้เธอมีความหวัง