ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 817

“ผมขอพูดตรง ๆ นะ นายท่านเซเวียร์ แองเจลีนเป็นผู้หญิงที่ โคล ยอร์ก ชอบ และผมจะพาเธอออกจากเมืองนางแอ่นไปทันที เมื่อผมได้จัดการเรื่องของผมเสร็จแล้ว ก่อนหน้านั้น

ผมต้องการให้คุณแน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะทำให้แน่ใจว่าไม่มีสมาชิกในครอบครัวเซเวียร์คนไหนที่ตายอย่างเป็นธรรมชาติแน่ ๆ ” โคลกัดฟันพูด พร้อมน้ำเสียงอันไพเราะของเขาได้ปกคลุมไปด้วยร่องรอยของความเยือกเย็น

น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดูโกรธหรือบูดบึ้ง ทว่ามันสามารถทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวราวกับว่าปีศาจมาที่นี่เพื่อเรียกร้องเอาชีวิตของใครบางคน

“แน่นอนว่า ถ้าคุณปฏิบัติต่อแองเจลีนของผมอย่างอ่อนโยน ผมจะไม่ปฏิบัติต่อครอบครัวเซเวียร์อย่างไม่ยุติธรรม ชื่อเสียงหรือโชคลาภ ผมก็จะมอบให้คุณทั้งหมด”

จอร์จไม่รู้ว่าโคลเป็นใคร แต่เมื่อเห็นความจองหองของเขา เขาจึงตัดสินใจไม่ยั่วยุโคลอีก “คุณยอร์ก เข้ามาดื่มชาก่อนสิ”

เขาเริ่มรู้สึกต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโคล

แองเจลีนจ้องไปที่โคลอย่างแรงและขู่เขาอย่างไร้เสียง ‘หากก้าวเข้ามาในบ้านแล้วคุณจะได้เห็นดี!’

โคลลังเลใจ “ขอบคุณ คุณท่านเซเวียร์สำหรับการต้อนรับเป็นอย่างดี แต่วันนี้ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำอีก ผมคิดว่าจะไม่เข้าไปดีกว่า ช่วยส่งคนใช้สองคนมาขนสิ่งของที่เอามาให้ด้วยนะครับ นายท่านเซเวียร์”

เขาประพฤติตัวด้วยท่าทีที่ดูครอบงำเมื่อไม่นานนี้ แต่กลับหายวับภายในไม่กี่วินาทีต่อหน้าแองเจลีน

ทัศนคติที่เปลี่ยนไปของเขาดูน่าขำ

ตอนนี้ครอบครัวเซเวียร์อยู่ในสภาพที่ยากจนที่สุด พวกเขาควรจะหาคนใช้ที่จะมาช่วยได้จากไหน?

จอร์จดูเขินอายเล็กน้อย

แองเจลีนกล่าวว่า “เราไม่มีคนใช้ที่บ้าน โคล”

โคลเอามือปัดปลายจมูกของเขาอย่างเขินอาย “เอาล่ะ งั้นผมจะขนของพวกนี้เข้าไปเอง”

หลังจากขนของเข้าไปแล้ว เขาก็เหนื่อยมากจนหน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เมื่อจอร์จเห็นพวกอาหารเสริมกองทับซ้อน ๆ กันราวกับเนินเขา มุมตาของเขาก็เริ่มกระตุก

แองเจลีนตะคอก “เราไม่ได้เปิดร้านขายยาสักหน่อย ทำไมคุณถึงให้อาหารเสริมทั้งหมดนี้กับฉันด้วย?”

แองเจลีนกล่าวว่า “อาการบาดเจ็บของฉันหายแล้ว ซี่โครงของฉันไม่เจ็บแล้ว และฉันก็หยุดไอแล้วด้วย”

โคลมองแองเจลีนอย่างสงสัย เขายืนอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว และเขาไม่ได้ยินเสียงแองเจลีนไอเลยสักครั้ง

“แกรนด์เอเซียมีสิ่งที่ทักษะมากกว่า งั้นเหรอ? เมื่อเขาอุ้มคุณไว้ในอ้อมแขนและพาคุณไปในวันนั้น ผมก็คิดที่จะคว้าคุณกลับมา” โคลพูดอย่างขมขื่น

ดวงตาของแองเจลีนตกตะลึงจนสั่นสะเทือน โคลบอกว่าเจย์อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน?

เป็นไปได้อย่างไร?

เขาไม่มีความรู้สึกต่อเธออีกต่อไปแล้ว แม้แต่การจ้องมองของเขาก็ยังเฉยเมย มันเต็มไปด้วยความขยะแขยงเมื่อเขามองไปที่เธอกับที่ผ่านมานี้

ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยากจะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เขาเดินเองไม่ได้?

คลื่นยักษ์ในหัวใจของแองเจลีนกำลังขึ้น ๆ ลง ๆ เธอประหลาดใจอย่างมากกับการเปิดเผยเรื่องนี้