ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 864

ดวงตาคล้ายกวางคู่นั้นกระพริบปริบ ๆ มันใสราวกับฤดูใบไม้ผลิที่ไร้ฝุ่น

“นี่เธอยั่วยวนฉันเหรอ?”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

แต่กระนั้นเอง แองเจลีนก็เหยียดแขนไปคล้องคอของเขาและลูบใบหน้าที่เย็นกว่าประติมากรรมน้ำแข็งของเขาอย่างไม่เกรงกลัว “ท่านอาเรส มองฉันสิ”

เธอหันใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาของเขามาที่เธอ สายตาของเจย์ตกไปที่ต้นคอของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และลูกกระเดือกที่เย้ายวนของเขาก็กระเพื่อม

นี่มันก็เป็นแค่การกวนประสาท!

“ออกไป” เขาสั่ง

แองเจลีนอึ้งไปเล็กน้อย ความผิดหวังฉายออกมาผ่านดวงตาของเธอ แต่มันก็หายวับไป แล้วเธอก็กลับมาแสดงท่าทีเย่อหยิ่งของเธอ “ท่านอาเรส นายไม่ได้อยากให้ฉันเป็นคนรักของนายหรอกเหรอ? ห้าพันล้านสำหรับเงินเดือนหนึ่งเดือน… นายคงไม่อยากจะแพ้นักหรอกใช่ไหม?”

เจย์เงียบ

ห้องนั้นมืดสนิทและเธอก็ไม่สามารถมองเห็นดวงตาที่ทรมานแต่เต็มไปด้วยความรักของเขา

แต่กระนั้น เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่อ่อนโยนและถนุถนอมของเขาที่มีต่อเธอ

เหมือนเมื่อก่อนเลย ไม่สิ มากกว่ายิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก

“คุณยังรักฉันอยู่ไหม?” ริมฝีปากบางของแองเจลีนค่อย ๆ ขยับในความมืด

ร่างกายของเจย์ทั้งตัวอ่อนปวกเปียกกับว่ามันถูกกระแสน้ำเย็นพุ่งชน

เขาพยายามพูดให้คลุมเครือ “ถ้าเธอคิดว่าการที่ฉันอ่อนโยนกับเธอคือการแสดงออกถึงความรักล่ะก็ เธอคงเข้าข้างตัวเองมากเกินไป ฉันสนใจแค่ลูกเท่านั้น”

ความขมขื่นเอ่อเต็มหัวใจของแองเจลีน แต่เธอก็แสร้งทำเป็นยิ้ม “ถ้าท่านอาเรสไม่รักฉัน คุณก็คงจะไม่มีความสัมพันธ์แบบนี้กับฉันหรอก”

เจย์ “...”