ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 896

แองเจลีนโวยวายด้วยเสียงแตก พูดว่า “เพราะนายไม่รักฉันอีกแล้ว มันไม่ได้หมายความว่านายต้องลิดรอนชีวิตลูกของเรา!”

เธออยากจะลุกออกจากเตียง แต่ร่างกายของเธอก็อ่อนแอเกินไป เธอไถลและล้มลงบนพื้น เธอคลานเข้าไปหาเจย์อย่างยากลำบาก กล่าวโทษกับความโหดเหี้ยมของเขา

“โอ้ เจย์ อาเรส ทำไมฉันต้องตกหลุมรักนายด้วยนะ?”

เจย์เริ่มน้ำตาคลอเบ้า

เสียงในหัวใจของเขาดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า 'ฉันขอโทษนะ แองเจลีน ฉันไม่ควรตอแยเธอและทำให้เธอใช้ชีวิตด้วยความเจ็บปวดและทรมาณแบบนี้’

น้ำตาของแองเจลีนทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเปียกปอน แต่ทันในนั้น เธอก็เริ่มหัวเราะอย่างอ่อนแอ “ถึงฉันจะรู้ว่าจุดจบของการได้รักนายคือการถูกทิ้ง ทำไมฉันยังอยากจะเข้าหานายซ้ำแล้วซ้ำอีกกันนะ?”

“ทำไมฉันไม่ยอมให้พระเจ้าเอาชีวิตของฉันไปในอุบัติรถยนต์นั่นซะ? กลับกัน ฉันอยากจะกลับมาสานต่อในสิ่งที่ฉันเคยทำไว้กับนาย”

“ทำไมฉันถึงกัดฟันและทิ้งนายอย่างโหดร้ายไม่ได้ในตอนที่จิตวิญญาณของฉันผูกติดกับโรส ลอยล์หลังจากที่ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเฉยชาของนาย? ฉันไม่ยอมแพ้และยังคงอยากที่จะกลับมาพร้อมกับร็อบบี้และเซ็ตตี้น้อย”

“ทำไมเมื่อฉันมีโอกาสเป็นมนุษย์อีกครั้งหลังจากที่โรส ลอยล์ตายไป ฉันยังต้องโง่และเลือกที่จะเป็นแองเจลีน เซเวียร์อีก?”

“ฉันมีโอกาสนับไม่ถ้วนที่จะทิ้งนาย แต่ก็ยังคงอยากที่จะกลับมาและตามหานาย มันเป็นเพราะฉันไม่ให้เกียรติตัวเองและนั่นจึงเป็นเหตุผลที่นายดูถูกฉันใช่ไหม?”

…

เจย์เงยหน้าขึ้นและหลับตา กลั้นน้ำตาไว้ด้วยแรงทั้งหมดของเขา

เขาไม่สมควรที่จะหนีไปอย่างขี้ขลาดในตอนที่แองเจลีนยังอ่อนแอ

จู่ ๆ แองเจลีนก็เริ่มหัวเราะอย่างประชดประชันให้กับตัวเอง ยิ้มอย่างข่มขื่นมาก

“แองเจลีน เซเวียร์ ก็สมควรแล้วล่ะ”

เธอคลานผ่านเขาไปและน้ำตาของเจย์ก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาเห็นดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ สวยและเย้ายวน

ทันใดนั้น เสียงของแองเจลีนกำลังไถลลงจากบันใดก็ดังมาจากด้านหลัง เจย์ลุกขึ้นจากรถเข็นแทบจะทันที จากนั้นเขากอดเธอด้วยความเร็วสูงสุด ทั้งคู่กลิ้งลงบนใบพร้อมกัน…