ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1006

บทที่ 1006 อริยะสวรรค์สู้เพื่อฟ้าบุพกาล

ก้นบึ้งฟ้าบุพกาลทรุดตัวถล่มลงอย่างต่อเนื่อง เหล่าผู้ทรงพลังที่ถูกค่ายกลขวางกั้นไว้ตื่นตระหนกอย่างยิ่ง

“นั่นคือสิ่งใด”

“กลิ่นอายนั้นน่าหวาดกลัวยิ่ง ข้าถือกำเนิดขึ้นตั้งแต่ยุคบุกเบิกฟ้าบุพกาล ยังไม่เคยพบเห็นตัวตนเช่นนี้เลย!”

“จู่ๆ ข้าก็รู้สึกแปลกแยกไปจากฟ้าบุพกาล…”

“อริยะสวรรค์ พวกเราควรทำเช่นไรดี”

“ไม่คิดเลยว่าโลกขนาดใหญ่ใต้ก้นบึ้งฟ้าบุพกาลจะดำเนินการโจมตีเร็วถึงเพียงนี้”

….

พอได้ฟังเสียงวิจารณ์จากรอบข้าง สีหน้าของเทพมหาทัณฑ์ก็ไม่น่ามองอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็คงไม่สบอารมณ์ที่ถูกหลอกลวง

เขามองไปที่หานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “ให้ร่างต้นของเจ้าปกป้องเหล่าบุตรแห่งสวรรค์ต่อไป อย่าให้กระทบไปถึงพวกเขา”

เทพมหาทัณฑ์พยักหน้ารับ

หานเจวี๋ยพลันซัดฝ่ามือออกไป เป็นฝ่ามือสวรรค์มหาเกรียงไกร ฝ่ามือนี้ดูคล้ายจะแผ่วระโหยอ่อนแรง แต่เมื่อแขนของเขาเหยียดตรงแล้ว ค่ายกลที่โอบล้อมเมืองทศพิธอยู่ก็พังทลายลง เกิดพายุพัดกระโชกกวาดม้วนไปทั่วสารทิศ

ชิงเทียนเสวียนจีที่อยู่นอกเมืองทศพิธแสดงสีหน้าตกตะลึง สายตาจ้องเขม็งไปที่หานเจวี๋ย

อริยะสวรรค์เกรียงไกร!

ชิงเทียนเสวียนจีขมวดคิ้วแน่น พึมพำว่า “เป็นไปได้อย่างไร…”

เหล่าผู้ทรงพลังฟ้าบุพกาลตกตะลึงกับพลังของหานเจวี๋ย จากนั้นก็ดีใจขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาต่างหยิบอาวุธวิเศษออกมา เตรียมมุ่งหน้าไปปกป้องกฎเกณฑ์สูงสุด แต่เงาร่างใหญ่มโหฬารนั้นขวางอยู่เหนือนภา ไม่ว่าพวกเขาจะสำแดงพลังวิเศษอย่างไรก็ไม่สามารถโผล่พ้นไปจากอีกฝ่ายได้

“อริยะสวรรค์เกรียงไกร การกระทำนี้ของเจ้าหมายความว่าอย่างไร”

เสียงหนึ่งแว่วขึ้นในหูของหานเจวี๋ย

เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล!

หานเจวี๋ยรู้ดีว่าเขาต้องพ่ายแพ้แน่นอน แต่เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย ต่อให้ตายไปตอนนี้ก็ยังฟื้นคืนชีพด้วยเสี้ยววิญญาณในอาณาเขตเต๋าได้

หานเจวี๋ยเมินเฉยต่อเจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล สายตามองตรงไปยังร่างชิงเทียนเสวียนจี

วินาทีนั้น ชิงเทียนเสวียนจีรู้สึกได้ถึงจิตสังหารอันน่าพรั่นพรึง ทำให้เขาตัวสั่น

“หานเจวี๋ย ไม่ง่ายเลยกว่าเจ้าจะฝึกบำเพ็ญมาได้ ยังไม่รีบถอยอีกหรือ!”

น้ำเสียงทรงอำนาจดังขึ้นมา ดังลั่นสะเทือนแก้วหู ทำให้สิ่งมีชีวิตทั่วเมืองตื่นตระหนก

ฟังจากสำเนียงแล้ว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งกว่าอริยะสวรรค์เกรียงไกร!

ทุกสิ่งมีชีวิตในเมืองนี้รู้จักนามของหานเจวี๋ยดี

สีหน้าหานทั่วแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ขมวดคิ้วแน่น

‘เสียงนี้…เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน…’

‘ช้าก่อน! ตัวตนที่ไม่อาจกล่าวนามได้ท่านนั้นหรือ’

หานทั่วนึกถึงตัวตนเหนือชั้นที่จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเคยพาเขาไปพบในสมัยอดีตกาลนานมาแล้ว

เขาเบิกตากว้าง สีหน้าตกตะลึงหวาดหวั่น

อี๋เทียนเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป”

หานทั่วส่ายหน้าไม่ได้พูดอะไรออกไป ตอนนี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ สถานการณ์ในตอนนี้เขาเข้าไปข้องเกี่ยวไม่ได้

เขาเงยหน้ามองหานเจวี๋ยที่อยู่เหนือนภา

ท่านพ่อ

ท่านจะจัดการอย่างไร

พอหานเจวี๋ยได้ยินคำขู่ของมหาเทวาพ้นนิวรณ์ เขาก็แสร้งทำเป็นฉงนเอ่ยถามออกไป “ท่านผู้สูงศักดิ์เป็นใครกันแน่ แจ้งนามมาเถิด!”

“นามของข้า ผู้ที่ได้ยินจะต้องแบกรับกรรมมหันต์ ไม่ว่าจะเป็นอริยะมหามรรคหรือยอดมหามรรคก็เป็นเช่นเดียวกัน”

ช่างวางท่าเก่งเหลือเกิน!

เก่งกว่าผู้เฒ่าเสียอีก!

หานเจวี๋ยละอายใจนัก รู้สึกว่าทักษะเสแสร้งวางท่าของตนยังคงห่างชั้นจากรุ่นอาวุโสมากโข

แต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว เช่นนั้นหานเจวี๋ยก็ต้องแสดงต่อไป!

“สรรพสิ่งขนานนามข้าว่าอริยะสวรรค์เกรียงไกร เหล่าสหายเต๋าก็ยกย่องเชิดชูข้า ด้วยเกียรติของข้า ไม่ว่าพวกเจ้าจะเป็นผู้ใด ในเมื่อกล้ามารุกรานฟ้าบุพกาลคิดทำร้ายสรรพสิ่ง เช่นนั้นตัวข้าหานเจวี๋ยไม่มีทางยอมถอยให้แน่นอน!”

เสียงของหานเจวี๋ยดังก้องไปทั่วเมืองทศพิธ ยอดสมบัติทั่วร่างเปล่งแสงเทพออกมา