ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1028

บทที่ 1028 ฉินป้าเสินตกตะลึง

“ฮ่าๆ เห็นทีว่าแม้แต่สวรรค์ก็ทนมองพวกเจ้าไม่ได้แล้ว!”

ฉินป้าเสินระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความชิงชัง

เหล่าผู้บำเพ็ญระดับมหายานสีหน้าอึมครึมลง แต่ก็ไม่ได้นึกกลัวเลย พวกเขามีชีวิตมาหลายพันปี ผ่านคลื่นลมมามากมาย ไหนเลยจะยอมปล่อยฉินป้าเสินไป

ชายชราชุดขาวชิงลงมือก่อน กระบี่เล่มหนึ่งลอยออกมาจากแขนเสื้อ หมายจะตัดหัวฉินป้าเสิน

เปรี้ยง!

อัสนีสายหนึ่งผ่าลงมาจากฟ้า โจมตีกระบี่จนแหลกลาญ จากนั้นเครื่องพันธนาการทั้งหมดบนร่างของฉินป้าเสินก็ถูกทำลาย ยันต์ที่แปะอยู่ทั่วร่างสลายเป็นเถ้าธุลีปลิดปลิวไป

ฉินป้าเสินตะลึงงัน เหล่าผู้บำเพ็ญมหายานตกตะลึง ทั่วทั้งวังหลวงล้วนมีอาการเช่นนี้

น้ำเสียงสตรีที่เย็นชาสายหนึ่งดังก้องไปทั่วฟ้าดิน

“มนุษย์ธรรมดาก็กล้ามาหยามเกียรติเชื้อสายตระกูลหานของข้าอย่างนั้นหรือ เชื่อหรือไม่ว่าข้าทำลายโลกใบนี้ทิ้งได้โดยที่เหล่าเทพเซียนไม่กล้าขัดขวางด้วยซ้ำ!”

เป็นเสียงของหานหลิง ทรงพลังอย่างยิ่ง ความโกรธเกรี้ยวที่แฝงเร้นในเสียงทำให้อุณหภูมิในโลกลดฮวบลง ทุกคนล้วนตกตะลึง

เสียงดังถึงเพียงนี้เชียว!

เหล่าผู้บำเพ็ญมหายานตระหนกแล้ว อีกฝ่ายแสดงพลังยิ่งใหญ่ มิใช่คนที่พวกเขาจะเป็นศัตรูด้วยได้

เพียงแต่…

ตระกูลหานอย่างนั้นหรือ

ชายชราชุดขาวมองไปทางจักรพรรดิ พบว่าองค์จักรพรรดิมีท่าทางตื่นตระหนก ตกใจจนตัวแข็งทื่อไปหมด

“ชนรุ่นหลังเอ๋ย ล้างแค้นเสียเถิด ผู้ใดกล้าขวางเจ้ามันจะตายอย่างร่างสิ้นวิญญาณสลาย หลังจากล้างแค้นสาแก่ใจแล้วจงติดตามขึ้นมาบำเพ็ญเพียรในโลกเบื้องบน หลุดพ้นจากโลกมนุษย์โลกีย์!”

เสียงของหานหลิงดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉินป้าเสินได้ฟังดวงตาพลันฉายแววดุดัน

เขาลุกขึ้นมาด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน เดินมุ่งเข้าไปหาฮองเฮา

ฮองเฮาที่ถูกกันไว้ด้านหลังกลุ่มผู้บำเพ็ญตกใจจนหน้าซีด ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น

พอเห็นฉินป้าเสินเดินเข้ามา นางกรีดร้องด้วยความกลัว ร้องขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่ง

เหล่าผู้บำเพ็ญที่คอยคุ้มกันตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมด ไหนเลยจะกล้าสู้ การปรากฏตัวขึ้นของหานหลิงทำให้พวกเขาคิดว่าเทพยดาพิโรธแล้ว ชั่วขณะนั้นทุกคนต่างหนีกระเจิงออกไปด้วยความกลัว

เหล่าผู้บำเพ็ญมหายานมองไปทางชายชราชุดขาว ชายชราชุดขาวสีหน้ามืดครึ้มทว่าไม่ปริปากสักคำ ไม่มีคำสั่งใดๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเลือกสละม้ารักษาทัพ

ฉินป้าเสินเดินผ่านจักรพรรดิไป จักรพรรดิรีบหันตามเอ่ยเสียงสั่นๆ ว่า “ลูกเอ๋ย หยุดเถิด!”

ฉินป้าเสินไม่สนใจ เร่งเดินเข้าไปหาฮองเฮาแล้วเหวี่ยงหมัดออกไป

ฮองเฮาผู้บอบบางไหนเลยจะทนรับหมัดเขาได้ ร่างแหลกลาญโลหิตนองเต็มพื้น

ฉินป้าเสินเงยหน้ามองเหล่าผู้บำเพ็ญบนนภา ตวาดเสียงกร้าว “บรรพชนตระกูลหานผู้สูงส่ง ช่วยสังหารพวกเขาให้ข้าได้หรือไม่!”

“เจ้า…”

ชายชราชุดขาวทั้งตกใจทั้งโกรธเกรี้ยว เขายอมอยู่เงียบๆ ให้ฉินป้าเสินล้างแค้นแล้ว ทว่าฉินป้าเสินกลับไม่ยอมปล่อยคนไป

“ได้!”

เสียงของหานหลิงดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เหล่าผู้บำเพ็ญมหายานตระหนกขึ้นมาทันที

ชายชราชุดขาวตะโกนทันที “สังหารไอ้เด็กคนนี้ก่อน!”

เหล่าผู้บำเพ็ญมหายานลงมือพร้อมกัน วิชาอาคมสารพัดซัดโจมตีใส่ฉินป้าเสิน ถึงแม้ฉินป้าเสินจะมีพละกำลังแกร่งกล้า แต่ไม่มีพลังเวท ประกอบกับได้รับบาดเจ็บสาหัส ไหนเลยจะหลบเลี่ยงได้

ทว่ายามที่วิชาอาคมเหล่านี้กำลังจะกระแทกโดนร่างของฉินป้าเสิน ทั้งหมดก็เลือนหายไปราวกับหมอกควัน

เสียงร้องโหยหวนดังก้องจากท้องนภา ผู้บำเพ็ญมหายานเหล่านั้นล้วนร่วงหล่นลงมากองเบื้องหน้าฉินป้าเสินทั้งหมด

ฉินป้าเสินแสยะยิ้ม สาแก่ใจอย่างยิ่ง

จักรพรรดิมองฉากนี้ด้วยความตะลึง ในใจนึกเสียใจอย่างยิ่ง

จู่ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดที่สนมหานเคยกล่าวไว้ก่อนที่ตนจะส่งสนมหานเข้าตำหนักเย็น

“ฝ่าบาท พระองค์ปรารถนากำลังสนับสนุนจากตระกูลของฮองเฮา หากวันหน้าตระกูลหานของหม่อมฉันตามหาบรรพชนพบ พระองค์จะต้องเสียใจภายหลังแน่นอน!”

ยามนั้นเขาโกรธเคืองจนไม่สนใจไยดี ตอนนี้พอย้อนคิดแล้วกลับรู้สึกว่าตนช่างโง่เขลาเหลือเกิน