ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1045

บทที่ 1045 จุดสูงสุดของโลกมหามรรค

ห้วงอวกาศโกลาหลวุ่นวาย หมอกหนาที่เกิดจากพลังวิเศษเข้าปกคลุม เมื่อทอดสายตามองออกไป ทั่วทุกแห่งหนของห้วงมิติปรากฏรอยแตกร้าว เผยให้เห็นห้วงมิติประหลาดที่ซ่อนอยู่ลึกเข้าไปด้านใน ถึงขั้นที่ปรากฏสีขาวโพลนของดินแดนเวิ้งว้างขึ้นในรอยแตกร้าวบางส่วนด้วย

หานฮวงควบคุมปฐมยุคสิ้นสูญสองสายไว้ เขาสวมอาภรณ์สีแดงสดทับด้วยเกราะเงินงามวิจิตร คาดเข็มขัดสีแดงเส้นหนึ่งที่ดูคล้ายเส้นเอ็นไว้ที่ช่วงเอว เรือนผมยาวของเขาปลิวสยาย สายตาเย็นชาจดจ้องเงาร่างหนึ่งที่โจมตีเข้ามาแต่ไกล

เงาร่างนั้นดำทะมึนไปทั้งตัว มีปราณสีขาวแปลกประหลาดพัวพันอยู่รอบกาย ด้านหลังมีภาพมายาของวิญญาณพยาบาทนับไม่ถ้วน คล้ายจะเชื่อมติดอยู่กับแผ่นหลังของเขาแต่ก็ดูเหมือนวิญญาณร้ายที่กำลังดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากร่างเขา

เหล่าอริยะมหามรรคที่อยู่รอบข้างก็หยุดมือลงเช่นกัน

“นั่นคือสิ่งใดกัน”

จ้าวเซวียนหยวนขมวดคิ้วเอ่ยถามออกไป ไม่มีผู้ใดตอบเขา แม้แต่เหล่าตานผู้รอบรู้ก็ขมวดคิ้วแน่น สายตาจ้องมองเงาดำอวลปราณขาวเขม็ง

เงาดำปราณขาวนั้นก็คือดวงจิตประหลาด!

ดวงจิตประหลาดกลืนกินวิญญาณร้ายเป็นอาหาร ไม่นับเป็นสิ่งมีชีวิต ทว่ามีความสามารถน่าหวาดหวั่นที่เหนือชั้นกว่าคุณสมบัติทั้งหมด

หานเย่เอ่ยกระซิบ “ระวังหน่อย เจ้าตัวนี้ค่อนข้างประหลาด ไม่มีไอชีวิตเลยสักนิด ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแน่นอน”

หานป้าเสินส่ายหน้าเอ่ยไปว่า “หรือจะเป็นสิ่งที่กำเนิดขึ้นจากกฎเกณฑ์สูงสุด”

“ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ยังมีบรรพชนหานฮวงอยู่ หากพวกเขาบาดเจ็บกันไปทั้งสองฝ่ายก็ดี พวกเราจะได้มีโอกาส”

หานเหยาเอ่ยเสียงเบา สายตาของเขามองไปยังหานฮวงและเงาร่างแปลกประหลาดนั้น แววตาเปี่ยมด้วยความไม่ยอมแพ้

ไม่ใช่แค่หานเหยาเท่านั้น ทางฝั่งสำนักซ่อนเร้นก็ได้รับแรงกระตุ้นอยู่ลึกๆ เช่นกัน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาร่วมมือกันเพื่อต่อกรกับหานฮวง อริยะมหามรรคนับร้อย ยอดมหามรรคกว่าสิบคนร่วมมือกันต่อสู้ แต่ล้วนถูกหานฮวงสะกดข่มได้ทุกครั้ง ความรู้สึกนี้น่าอึดอัดเกินไปแล้ว

ยิ่งมีพรสวรรค์เลิศล้ำเท่าไรก็ยิ่งได้รับความสะเทือนใจมากเท่านั้น

ยกตัวอย่างเช่นจ้าวซวงเฉวียนและชิงเทียนเสวียนจี แววตาที่มองหานฮวงเต็มไปด้วยความโมโหโกรธา นัยน์ตาแดงฉานไปหมด

หานฮวงมองหยามดวงจิตประหลาด เอ่ยถามออกไป “เจ้าคือตัวอะไร”

ดวงจิตประหลาดเปล่งเสียงหัวเราะน่าสยอง “ข้าน่ะนับว่าคุ้นเคยกับเจ้าดี แต่เจ้าไม่เคยพบเห็นข้าเลย”

คุ้นเคยดีอย่างนั้นหรือ

หานฮวงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าวาจานี้หมายความว่าอย่างไร เขามีชีวิตมากว่าแปดสิบล้านปีแล้ว สิ่งมีชีวิตที่เคยพบพานมีมากมายเหลือเกิน เขาจะจำแน่ชัดได้อย่างไร

หรือว่านี่คืออดีตตัวตนอ่อนแอที่เขาเคยพบพานในอดีต แต่ตอนนี้พลิกโฉมไปเป็นคนละคนแล้ว

กลิ่นอายของเจ้าสิ่งนี้ประหลาดเหลือเกิน ทำให้เขารู้สึกพรั่นพรึงได้ในแบบที่ไม่รู้สึกมานานมากแล้ว

ดวงจิตประหลาดหัวเราะฮี่ๆ เอ่ยไปว่า “ข้าก็ต้องการกฎเกณฑ์สูงสุดสายนี้เช่นกัน ให้ข้าได้หรือไม่”

หานฮวงแค่นเสียงอย่างเย็นชา “นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าแล้ว”

พอสิ้นเสียง ดวงจิตประหลาดพลันปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าเขา ปราณขาวรอบกายกลายสภาพเป็นตาข่ายยักษ์กางคลุมฟ้า ครอบทับหานฮวงเอาไว้

ทุกสิ่งเกิดขึ้นเร็วเกินไป เร็วจนอริยะมหามรรครายอื่นๆ ตั้งตัวไม่ทัน

ทว่าไม่มีผู้ใดนึกเป็นห่วงหานฮวงเลย

ครืน…

ปราณขาวพิสดารนั้นถูกพลังอันแกร่งกล้าทำลายทิ้ง ปฐมยุคไร้สิ้นสูญในมือขวาของหานฮวงทะลวงผ่านไปโจมตีดวงจิตประหลาด

ทันใดนั้นดวงจิตประหลาดพลันลืมตาขึ้น สองเนตรแดงฉาน ห้วงมิติสองด้านข้างกายหานฮวงบีบตัวเข้ามา ลากดึงเขาเข้าสู่มิติประหลาดที่อยู่ลึกเข้าไป

ถึงอย่างไรหานฮวงก็ผ่านศึกมาอย่างโชกโชนย่อมไม่ตระหนกเลย เขาควบคุมปฐมยุคไร้สิ้นสูญทำลายล้างห้วงมิติชั้นแล้วชั้นเล่า ค้นพบดวงจิตประหลาดที่ซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โจมตีสังหารมัน

ทว่าดวงจิตประหลาดปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเขาอีกครั้งในทันใด วิญญาณพยาบาทนับไม่ถ้วนขู่คำรามโจมตีใส่หานฮวง

ในความมืดมิด หานฮวงสัมผัสถึงพลังแห่งกรรมอันแกร่งกล้าที่เข้าควบคุมร่างตน ทำให้เขายากจะขยับตัวได้

เขาโคจรพลังลึกลับแกร่งกล้าที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ภายในร่างตนทันที สลายพลังแห่งกรรมออกไป ฉากมายาสารพัดโถมเข้ามาอีกครั้ง ทำให้เขาจมดิ่งสู่ห้วงสังสารวัฏ

ดวงจิตประหลาดฉวยโอกาสที่หานฮวงตกอยู่ในห้วงมายารุดเข้าโจมตีทันที ทว่าหานฮวงยังคงควบคุมปฐมยุคไร้สิ้นสูญไปตามสัญชาตญาณ ทำลายล้างมันอีกครั้ง