ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1077

บทที่ 1077 ตำนานออกโรง

การปรากฏตัวของหานเจวี๋ยทำให้เหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นทั้งหมดที่อยู่ในละแวกรอบข้างตื่นเต้นขึ้นมา เจตนาสังหารแผ่ไพศาลที่ปกคลุมฟ้าดินคล้ายจะหายวับไปในทันใด

แสงเทพที่ส่องออกมาจากทั่วร่างเขากลายเป็นแสงเจิดจ้าที่สว่างไสวที่สุดในสายตาของฝูงชน เป็นตัวแทนของความหวัง ตัวแทนแห่งชัยชนะ

ในใจของเหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้น หานเจวี๋ยคือตัวตนไร้พ่าย

นับแต่โบราณมา ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ที่ดูน่าสิ้นหวังยากจะผ่านไปได้เพียงใดแต่หานเจวี๋ยก็จะเผชิญหน้าอย่างสงบนิ่งเสมอ พวกเขาไม่มีทางนึกสงสัยในตัวหานเจวี๋ย มีเพียงความคาดหวังเท่านั้น

“แม้จะกล่าวได้ดี แต่อย่าได้พูดอีกจะดีกว่า หากพวกเจ้ามีความสามารถจริงก็จงพึ่งพาพลังของตัวเองเพื่อแบกรับความรับผิดชอบของเจ้าดีกว่า!”

เสียงของหานเจวี๋ยแว่วดังขึ้น พวกเจียงเจวี๋ยซื่อฟังแล้วได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความละอาย

หานชิงเอ๋อร์แค่นเสียงเอ่ยไปว่า “ใช่แล้ว แต่ละคนมีพลังไม่พอก็ยังเอาแต่รักศักดิ์ศรีหน้าตา สุดท้ายก็เดือดร้อนไปถึงท่านพ่อของข้าอยู่ดี หนีตามข้ากลับอาณาเขตเต๋าไปยังจะดีเสียกว่า”

เมื่อเผชิญกับคำถากถางทุกคนก็ยิ่งรู้สึกละอายกว่าเดิม ถึงขั้นที่ไม่กล้าตอบโต้ด้วยซ้ำ

เหล่าตานมองหานเจวี๋ย รู้สึกสะท้อนใจอย่างยิ่ง

ในอดีตไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เคยคิดเลยว่าคนผู้นี้จะเติบใหญ่จนกลายเป็นตัวตนที่เลิศล้ำจนแม้แต่ร่างจริงของเขาก็เทียบไม่ติด มีอำนาจเหนือทั่วฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยทอดสายตามองไกลออกไป จ้องมองยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลที่กำลังสู้กับจ้าวซวงเฉวียนและหานฮวง ช่างแข็งแกร่งมากจริงๆ ซ้ำยังแฝงเร้นพลังอีกสายที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าไว้ในร่างด้วย กำลังแผ่พลังออกมาอย่างต่อเนื่อง รัศมีเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

“ท่านมาแล้ว”

เทพมหาทัณฑ์พลันปรากฏตัวขึ้นข้างกายหานเจวี๋ย เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

หานเจวี๋ยมิได้มองเขา แต่กล่าวเบาๆ ว่า “รักษาตัวให้ดีเถอะ”

เทพมหาทัณฑ์เอ่ยว่า “ข้าสงสัยว่ามารตนนี้จะก้าวข้ามยอดมหามรรคไปแล้ว บรรลุถึงระดับที่สูงขึ้นไป ท่านโปรดระวังตัวด้วย”

หานเจวี๋ยไม่ได้เอ่ยตอบ

เขาไม่ได้จะลงมือในทันที แต่อยากรอดูขีดจำกัดของหานฮวงและจ้าวซวงเฉวียน

หานทั่ว หานชิงเอ๋อร์และหานอวิ๋นจิ่นต่างรีบเข้ามาหา

“ท่านพ่อ รีบลงมือเถิด พี่น้องจะต้านไม่ไหวแล้ว”

“ท่านพ่อกำลังรออะไรหรือขอรับ”

แม้จะเผชิญการเร่งเร้าจากบุตรธิดาหานเจวี๋ยก็ไม่นำพา

มีผู้ทรงพลังสังเกตเห็นหานเจวี๋ยที่ปรากฏตัวขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ แสงเทพทั่วร่างเขาสกัดกั้นการสอดส่องได้ทุกรูปแบบ แต่พอเห็นเทพมหาทัณฑ์แสดงท่าทีนอบน้อมถึงเพียงนี้ ผู้ทรงพลังรุ่นอาวุโสก็คาดเดาฐานะของหานเจวี๋ยออกแล้ว พลันรู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก

เหล่าผู้ทรงพลังรุ่นใหม่ต่างสนใจใคร่รู้ คนผู้นี้เป็นใครกัน

ในเวลาเดียวกันนี้

ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

“ท่านปฐมบรรพชนไปแล้ว!”

ซั่นเอ้อร์เอ่ยด้วยความตื่นเต้น ราวกับผู้ที่เข้าไปกอบกู้สถานการณ์เป็นตัวเขาเอง

เก้าเทวดาราก็เช่นเดียวกัน ตื่นเต้นกันแทบบ้าแล้ว หลายปีมานี้พวกเขาคอยเฝ้ามองการต่อสู้ในฟ้าบุพกาลเป็นประจำ อีกทั้งพวกเขาก็เคยมีประสบการณ์ในแบบจำลองการทดสอบมาแล้ว ดังนั้นจึงคาดหวังอยากเห็นท่านปฐมบรรพชนประชันกับยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลมาตลอด อยากรู้ว่าผู้ใดจะแกร่งกว่ากัน

สิงหงเสวียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “น่าเวทนามารร้ายตนนั้น”

เซวียนฉิงจวิน เซียนซีเสวียน ชิงหลวนเอ๋อร์และฉางเยวี่ยเอ๋อร์ต่างพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

หานเจวี๋ยไม่มีทางลงสนามในศึกที่ไม่มีโอกาสชนะ ขอเพียงเขายอมออกโรง ศึกนั้นย่อมได้รับชัย

หานฮวงกระตุ้นพลังปฐมยุคอย่างบ้าคลั่ง แต่ทุกครั้งที่คิดจะสำแดงพลังวิเศษล้วนถูกยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลปัดป้องได้

“น่าชังนัก…นี่มันพลังวิเศษใดกัน”

หานฮวงโกรธเกรี้ยวสุดขีด นัยน์ตาแดงฉานแล้ว

เขามองการโจมตีของยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลไม่ออกอย่างสิ้นเชิง

ทุกครั้งที่เขาทะยานกายขึ้นไป ล้วนสัมผัสได้ว่ามีพลังล่องหนที่น่าหวาดหวั่นประการหนึ่งโจมตีใส่ร่างเขาในทันใด

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น จ้าวซวงเฉวียนก็โมโหมากเช่นกัน

“สมควรตาย นี่คือพลังของเจ้าเก้าอย่างนั้นหรือ”

จ้าวซวงเฉวียนบ่นในใจ นี่คิดจะถ่ายเทพลังให้เขามิใช่หรือไร แล้วเหตุใดถึงสยบได้ยากเย็นปานนี้เล่า

เขาอดคาดเดาไปไม่ได้ หรือว่าเจ้าเก้าจะเปลี่ยนใจแล้ว

ทั้งสองสร้างกายเนื้อขึ้นใหม่อีกครั้ง โจมตีใส่ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาล ทันทีที่เคลื่อนไหวก็ถูกพลังอันไร้รูปลักษณ์บดขยี้อีก ย่อยยับไปในห้วงมิติ

“เจ้าพวกหนอนแมลง ยังคิดจะดิ้นรนอีกหรือ”

เสียงของยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลแว่วดังขึ้น

หานเจวี๋ยเดินมุ่งหน้าเข้าหาแรงกรรมอันรุนแรง ทว่าแรงกรรมนั้นกลับทำลายเกราะป้องกันจากยอดสมบัติของหานเจวี๋ยไม่ได้เลย

ผู้ทรงพลังที่กำลังรักษาตัวเหล่านั้นก็ไม่ได้รับผลกระทบเช่นกัน พวกเขาได้รับการคุ้มครองจากพลังปฐมยุคของหานเจวี๋ย เรื่องนี้ทำให้พวกเขาตื่นเต้นปรีดานัก

“เขาคือผู้ใด”

“ดูเหมือนจะเป็นอริยะสวรรค์เกรียงไกร”

“อริยะสวรรค์เกรียงไกร ผู้ทรงพลังในตำนานที่บุกเบิกยุคสมัยของบุตรแห่งสวรรค์ขึ้นน่ะหรือ”

“ร้ายกายถึงเพียงนี้เชียว เหตุใดข้าถึงไม่เคยได้ยินมาก่อนเล่า”

“ไร้สาระ เจ้าร้ายกาจถึงเพียงนี้ แล้วสรรพสิ่งธรรมดาล้วนต้องรู้จักเจ้าหมดหรืออย่างไร”

….

หานเจวี๋ยคล้ายจะก้าวไปอย่างเชื่องช้า แต่เดินแค่ไม่กี่ก้าวก็มาปรากฏตัวตรงหน้ายอดมารร้ายฟ้าบุพกาลแล้ว

ลมพายุที่ผันแปรมาจากแรงกรรมระเบิดตัวออก ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลมองเห็นฉากตรงหน้าชัดเจนก็ตกใจก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ด้วยขนาดตัวของเขา เพียงก้าวเดียวก็เป็นระยะไกลร้อยล้านลี้แล้ว

“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่”

ราวกับยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลถูกกระตุ้นขึ้นมาจึงแผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง

ครืน…

หมอกหนาทึบบนนภากระจายตัวไป ลำแสงสีดำสายหนึ่งพุ่งลงมาจากนภาเข้าท่วมทับหานเจวี๋ย

มีเสียงคำรามของมารร้ายแว่วดังผันผวนออกมาจากลำแสง ผสานรวมเข้าด้วยกันแล้วกลายเป็นเสียงคำรามที่เสียดหูน่าหวาดผวา

ไม่นานนักเสียงคำรามก็กลายเป็นเสียงร้องโหยหวน

มีแสงสีแดงแผ่ทะลุออกมาจากลำแสงสีดำ ทำลายกัดกินลำแสงสีดำ ตราปฐมยุคประทับนภาใหญ่มหึมาตราหนึ่งปรากฏขึ้น ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ครอบคลุมท้องนภาทั่วทั้งก้นบึ้งฟ้าบุพกาล

ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลก็จำเป็นต้องเงยหน้ามองเช่นกัน

“กระบวนท่านี้…”

เปลือกตาหานฮวงกระตุกรุนแรง นึกถึงตอนใช้แบบจำลองการทดสอบก่อนหน้านี้

จ้าวซวงเฉวียนหน้าเปลี่ยนสี มองปฐมยุคประทับนภาที่กว้างไกลไร้สิ้นสุด เขาได้รับความตกตะลึงแล้วเช่นกัน

………………………………………………………………