ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1127

บทที่ 1127 ความแตกต่างระหว่างเซียนกับมนุษย์ธรรมดา

“ท่านเห็นด้วยหรือ วางใจเถอะ ข้าจะกลับมาปรนนิบัติกตัญญูต่อท่านแน่นอนขอรับ!”

ฉู่เสี่ยวชีตื่นเต้นอย่างยิ่ง พูดจายกย่องให้เกียรติ แต่ก่อนตอนอยู่ต่อหน้าหานเจวี๋ยเขามักจะทำตัวไม่รู้ขอบเขต เอะอะโผงผาง ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่

หานเจวี๋ยยิ้มพยักหน้ารับ

ฉู่เสี่ยวชีตัดสินใจว่ารอฟ้าสว่างแล้วค่อยกลับไป ค่ำคืนนี้เขาตื่นเต้นยิ่งนัก เขาตั้งตารอจะได้กลับบ้านอย่างยิ่ง เขาอยากพิสูจน์ให้คนที่บ้านเห็นว่าทางเลือกของตนไม่ได้ผิดไปเลย เขาไม่ได้เพ้อฝันไร้สาระ มิได้หมกมุ่นเพ้อเจ้อ!

ค่ำคืนนี้ ฉู่เสี่ยวชีตื่นเต้นกระสับกระส่ายจนฟ้าสางถึงจะหลับลง หลับจนถึงยามเที่ยงค่อยตื่นขึ้นมา

ก่อนออกเดินทาง ฉู่เสี่ยวชีโขกศีรษะให้หานเจวี๋ย หานเจวี๋ยหลับตาฝึกบำเพ็ญมิได้สนใจ

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด ฉู่เสี่ยวชีรู้สึกใจหายนิดๆ

ท่านปู่ที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้คือคนที่ดีต่อเขา ดียิ่งกว่าบิดามารดาของเขาเสียอีก ตอนอยู่ที่บ้าน เนื่องจากมีพี่น้องมากเกินไป ท่านพ่อท่านแม่ยุ่งง่วนกับการทำมาหาเลี้ยง ไม่มีเวลามารักถนอมเขามากนัก ถึงขั้นที่พี่ชายเคยกลั่นแกล้งเขาด้วย

ฉู่เสี่ยวชีเดินไปถึงริมหน้าผา เตรียมจะขี่กระบี่จากไป เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาเอ่ยว่า “ท่านปู่ ท่านอยากไปกับข้าหรือไม่”

ในใจเขาเต็มไปด้วยความหวัง แต่ก็รู้เช่นกันว่าเป็นไปไม่ได้

ท่านเซียนไหนเลยจะยอมโยกย้ายไปที่ใดง่ายๆ เช่นนั้น

“ได้สิ”

หานเจวี๋ยตอบรับ จากนั้นก็ลุกขึ้นมา

ฉู่เสี่ยวชีเบิกตากว้าง ไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง

“จริงหรือขอรับ”

“จริงสิ”

“มิใช่ว่าท่านต้องฝึกบำเพ็ญหรือ”

“นภากว้างไกลปฐพีกว้างใหญ่ อยู่ที่ใดก็สามารถฝึกบำเพ็ญได้ทั้งสิ้น”

“ยอดเยี่ยมเหลือเกิน!”

ฉู่เสี่ยวชีตื่นเต้นสุดขีด เขาอยากจะแนะนำหานเจวี๋ยต่อคนที่บ้าน

หานเจวี๋ยให้ฉู่เสี่ยวชีขี่กระบี่เหาะไป ส่วนเขาขี่เมฆานั่งสมาธิอยู่บนก้อนเมฆ ฝึกบำเพ็ญต่อไป

“ไอ๊หยา ท่านปู่ เหตุใดท่านไม่สอนวิชานี้ให้ข้าบ้าง”

ฉู่เสี่ยวชีเบิกตากว้างอีกครั้ง ตะโกนเสียงดัง

เด็กคนนี้ชอบทำตาโตนัก ทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกว่าเขาเหมือนตัวละครหนุ่มเลือดร้อนเหล่านั้นที่ตนเคยเห็นในชาติก่อน

ถึงแม้จะพิสูจน์เทพผู้สร้างแล้ว แต่หานเจวี๋ยยังคงรู้สึกว่าเนื้อในของตนยังคงนิสัยของมนุษย์ไว้ สุดท้ายก็ค่อนข้างมีความแตกต่างไปจากผู้ไร้พ่ายที่ถือกำเนิดในวิทยาการและเผ่าพันธุ์อื่นๆ ถึงจะอายุมากแล้ว แต่เขากลับยังคงระลึกถึงช่วงเวลาที่ยังอ่อนแออยู่ ซึ่งมีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่เป็นเช่นนี้ เผ่าพันธุ์อื่นๆ ไม่มีทางเป็นเช่นนี้

คุณสมบัติพื้นฐานของมนุษย์ยังคงให้ความสำคัญกับความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกในด้านใดก็ตาม

สำหรับจุดนี้ หานเจวี๋ยไม่อยากแบ่งแยกออกไปอย่างสมบูรณ์ ตัวเขาคือตัวเขา เขาต้องการเป็นตัวของตัวเอง แทนที่จะทำตัวเหมือนตัวคนอื่นๆ

ตลอดการเดินทาง ฉู่เสี่ยวชีลายร่างเป็นคนช่างจ้ออีกครั้ง

“ท่านปู่ ท่านมีครอบครัวหรือไม่”

“มี”

“พวกเขาอยู่ที่ใด”

“พวกเขาอยู่ในที่ไกลแสนไกล ห่างไกลจนชีวิตนี้เจ้าอาจจะไปไม่ถึง”

“เรื่องนี้…ขออภัยด้วยขอรับ”

“ฮ่าๆ”

ฉู่เสี่ยวชีนึกว่าครอบครัวของหานเจวี๋ยจากไปหมดแล้ว ทราบว่าตนกล่าวพลาดไปจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

เขาเริ่มแนะนำสภาพครอบครัวตน อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ผูกพันกับครอบครัวนั้นเท่าไร เพียงอยากกลับไปพิสูจน์ตัวเองเท่านั้น