ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1148

บทที่ 1148 ความเมตตาจากเทพผู้สร้าง

เพื่อพิสูจน์ผู้สร้างมรรคา เหล่าตัวตนในระดับยอดมหามรรคระยะสมบูรณ์เริ่มคิดหาหนทางกันทุกวิถีทาง คนที่คิดจะฉกชิงเอาคุณสมบัติมาเช่นเดียวกับหานหลิงก็มีอยู่ไม่น้อยเลย

หานเจวี๋ยไม่ได้มีข้อโต้แย้งต่อแนวคิดของหานหลิง

ในเส้นทางบำเพ็ญเดิมทีก็เป็นเส้นทางแห่งความเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว ผู้อ่อนแอเป็นเหยื่อผู้แข็งแกร่ง ไม่อาจว่าอะไรได้

อีกอย่าง มารร้ายตนนั้นก็ไม่ใช่ตัวตนที่หานหลิงจะจัดการได้ง่ายๆ

หานหลิงและมารร้ายจะกลายเป็นหินลับคมให้กันและกันได้พอดี

ในช่วงหลายปีมานี้ หานฮวงออกท่องไปทั่วดินแดนเวิ้งว้าง จากแจ้งเตือนที่ปรากฏในกล่องจดหมายของหานเจวี๋ย หานฮวงได้ค้นพบสถานที่ใหม่ๆ ไม่น้อยเลย ความกระหายเลือดในแบบเทพมารอนธการค่อยๆ เลือนหายไปจากตัวเขา ดูคล้ายนักพรตผู้สูงส่งขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หานเจวี๋ยพอใจมาก

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หานฮวงอาจจะกลายเป็นผู้สร้างมรรคารายแรกแห่งยุคสมัยไร้สิ้นสุดจริงๆ

หานเจวี๋ยสอดส่องร่างแยกที่ส่งเข้าไปตรวจสอบห้วงเวลาต้นกำเนิด หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับจี้เซียนเสิน เขาก็ส่งร่างแยกของตนเข้าไปค้นหา การตามหาจี้เซียนเสินไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักคือต้องการสำรวจห้วงเวลาต้นกำเนิด

ห้วงเวลาต้นกำเนิดเลิศล้ำจริงๆ ตามกฎเกณฑ์ของดินแดนเวิ้งว้างแล้วโดยทั่วไปผู้บำเพ็ญสามารถปรับเปลี่ยนห้วงมิติได้ ถึงขั้นที่ทำลายล้างได้ด้วย แต่ห้วงเวลาต้นกำเนิดกลับต่างออกไป มันคงอยู่อย่างเป็นเอกเทศ

ห้วงเวลาต้นกำเนิดพัฒนาขึ้นจากกฎเกณฑ์ของดินแดนเวิ้งว้าง มิใช่กระแสอดีตและอนาคตแห่งสรรพสิ่ง

โลกปฐมยุคของหานเจวี๋ยมีกฎเกณฑ์สูงสุดก่อตัวขึ้นเก้าสาย มีเพียงผู้สร้างมรรคาที่จะมองเห็นกฎเกณฑ์สายที่เก้าได้ ตอนนี้เขาวางแผนว่าจะอาศัยห้วงเวลาต้นกำเนิดก่อกฎเกณฑ์สูงสุดสายที่สิบขึ้น

ยิ่งมีกฎเกณฑ์มากเท่าไร โลกปฐมยุคก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

สมัยก่อนในตอนที่เจ้านวฟ้าบุพกาลบุกเบิกฟ้าบุพกาลขึ้นก็ไม่ได้มีมหามรรคถึงสามพันวิถี แต่เมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ถึงมีมหามรรคก่อกำเนิดขึ้นเป็นสามพันวิถี

ในอนาคตหานเจวี๋ยก็จะก่อสร้างกฎเกณฑ์สูงสุดให้มากขึ้นเช่นกัน จะให้บรรลุถึงสามพันสายเลยก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ฉู่เสี่ยวชีและเฉินเจวี๋ยตั้งตัวมั่นคงแล้ว หานเจวี๋ยวางแผนว่าจะกลับสู่สภาวะปิดด่านระยะยาวอีกครั้ง

เขายังคงอยากจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ!

หานเจวี๋ยค่อยๆ หลับตาลง

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เวลาล่วงเลยไปสิบล้านปี

เขาอายุห้าร้อยแปดสิบล้านปีแล้ว!

สิบล้านปีสำหรับยุคสมัยไร้สิ้นสุดแล้วเป็นระยะเวลาที่ยาวนานอย่างยิ่ง

หานเหลียงพิสูจน์อริยะมหามรรคสำเร็จแล้ว อีกทั้งมิได้อยู่ในระยะต้นแล้วด้วย เนื่องจากหานเจวี๋ยไม่ลืมตาขึ้นมาเขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามรบกวน

เขาเฝ้ารอคอยช่วงเวลานี้มาตลอด!

หลังจากหานเจวี๋ยลืมตาขึ้นได้ไม่นาน เขาก็ตื่นจากสภาวะฝึกบำเพ็ญของตนทันที

เขายังไม่ทันได้อ้าปาก หานเจวี๋ยกลับเอ่ยว่า “เจ้าออกไปได้แล้ว”

“ขอรับ!”

หานเหลียงกระโดดลุกด้วยความตื่นเต้น ยังคงดูเหมือนเด็กคนหนึ่ง

เขาเอ่ยประจบเอาใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็รีบออกจากอารามเต๋าไป

หานเจวี๋ยยิ้มน้อยๆ ทอดสายตามองเจตจำนงเจ้านวฟ้าบุพกาล ไม่ทราบเช่นกันว่าจะสยบทาสสำเร็จยามใด

เขาเริ่มตรวจดูจดหมาย

[หานฮวงบุตรชายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากหานทั่วบุตรชายของท่าน]

[เต้าจื้อจุนศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากเผ่าเทพในห้วงอวกาศ] x8928723330

[จ้าวเซวียนหยวนศิษย์ของท่าน…]

….

[ฟางเหลียงศิษย์หลานของท่านตระหนักรู้ในห้วงเวลาต้นกำเนิด พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[ฉู่เสี่ยวชีหลานชายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากดวงจิตมหามรรค ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[หานหลิงบุตรีของท่านเข้าสู่โลกปฐมยุค]

[หานเหลียงหลานชายของท่านตื่นรู้ในพลังแห่งสายเลือด พลังมรรคเพิ่มมหาศาลฉับพลัน]

[มหาเทวาพ้นนิวรณ์สหายของท่านตระหนักรู้ในเศษเสี้ยวหนึ่งของกฎเกณฑ์พื้นฐานของดินแดนเวิ้งว้าง พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]