ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1149

บทที่ 1149 ไม่เคยมีโอกาส

ประตูตำหนักพ้นนิวรณ์เปิดออก ผู้ทรงพลังทยอยเหาะออกมา ผู้ทรงพลังเกือบครึ่งสำแดงพลังวิเศษออกมาโดยเร็ว มุดออกสู่นอกทะเลม่านเมฆ เหล่าผู้ทรงพลังที่เหลือเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นกันแล้ว

หานทั่ว หานฮวง หานหลิง หานชิงเอ๋อร์ หานเย่ หานเหยา หานป้าเสินและพวกอี๋เทียนรวมตัวกัน จากไปพร้อมกัน

อี๋เทียนเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เหตุใดท่านเทพไม่มอบอำนาจศักดิ์สิทธิ์ดวงชะตามหามรรคให้พวกเจ้าตรงๆ กัน”

หานทั่วส่ายหน้ากล่าวไปว่า “ท่านพ่อเป็นเทพผู้สร้างแล้ว สรรพสิ่งเปรียบดั่งลูกหลานท่าน ไหนเลยจะมีจิตคิดลำเอียงได้”

คนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นพ้อง

หลังจากบุกเบิกโลกมหามรรคขึ้นทุกคนต่างมีสรรพสิ่งในโลกของตน ทัศนคติของพวกเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ดังนั้นจึงพอจะเข้าใจความคิดของหานเจวี๋ย

หากเอนเอียงให้การสนับสนุนผู้สืบสายเลือดจริงๆ บุตรธิดามีอยู่มากมาย สมควรลำเอียงเข้าหาผู้ใดกันเล่า

พวกเขาเริ่มหารือกันว่าหานเจวี๋ยจะโยนอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคไปไว้ที่ใด

หลงเฮ่าพลันเอ่ยขึ้นว่า “หรือจะอยู่ที่มรรคาสวรรค์”

พอเขาเอ่ยมาเช่นนี้ ดวงตาของคนที่เหลือต่างเปล่งประกายขึ้นมา

อำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคสายนี้ไม่น่าจะอยู่ที่โลกปฐมยุค นอกจากโลกปฐมยุคก็มีเพียงมรรคาสวรรค์ที่เข้าข่ายที่สุด!

พวกเขาออกเดินทางทันที

….

ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม หานเจวี๋ยกับสิงหงเสวียนคุยเล่นกันอยู่ภายในอารามเต๋า

“ถังหว่านหรือ สาวน้อยคนนั้นไม่เอ่ยถึงฉู่เสี่ยวชีมานานมากแล้ว”

สิงหงเสวียนส่ายหน้าพลางเอ่ย น้ำเสียงค่อนข้างเสียดาย

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ “คนเขาอาจจะซ่อนเร้นไว้ในใจก็ได้ ปล่อยให้นางมีอิสระได้แล้ว”

สิงหงเสวียนแบสองมือออกกล่าวเพียงว่า “ร่างแยกของข้าให้อิสระนางตั้งนานแล้ว แต่นางไม่ยอมจากไป คิดจะฝึกบำเพ็ญอยู่กับร่างแยกของข้า”

ถังหว่านมิใช่ศิษย์สำนักซ่อนเร้น ย่อมไม่อาจเข้าสู่อาณาเขตเต๋าได้ ดังนั้นสิงหงเสวียนจึงสร้างร่างแยกของตนให้คอยดูแลสั่งสอนถังหว่าน การสั่งสอนนี้ดำเนินมานับล้านปีแล้ว

“เช่นนั้นก็ให้นางไปที่แดนลับเชื่อมวิถีเถอะ”

“ได้ ข้ายังคงชมชอบสาวน้อยคนนี้ยิ่ง หากนางประสบอันตรายใดขึ้น สามารถให้ร่างแยกของข้าออกโรงช่วยได้หรือไม่”

“แล้วแต่เจ้าเถิด เขาเคยผูกมัดควบคุมเจ้าด้วยหรือ”

“ข้านึกว่าท่านจะตั้งกฎบางอย่างเพื่อควบคุมไว้”

“ไม่จำเป็นเลย”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เคยมีความประสงค์ใดๆ ต่อยุคสมัยไร้สิ้นสุดเลย ผู้สร้างกฎควบคุมคือมหาเทวาพ้นนิวรณ์ เขาก็สนุกกับที่เป็นเช่นนี้

มหาเทวาที่เคยกล่าวว่าหลุดพ้นจากทุกสิ่งไม่แปดเปื้อนบ่วงกรรมยามนี้กลายเป็นผู้ควบคุมกฎ มีอำนาจควบคุมสรรพสิ่ง แตกต่างกันลิบลับนัก

ทั้งสองคุยเรื่องของหานฮวงต่อ สิงหงเสวียนเอ่ยรำพัน “ระยะนี้เจ้าลูกคนนี้ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว ออกท่องไปตามโลกต่างๆ สั่งสมบุญบารมีได้ไม่น้อยเลย มีแนวโน้มจะล้มล้างตำนานของท่านได้”

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ ว่า “คนเรามักเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ บางคนก็เปลี่ยนไปในทางเลวร้าย ย่อมมีคนที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นเช่นกัน ในความเป็นจริงทุกคนล้วนดีร้ายหมุนเวียนเปลี่ยนกันไป ได้แต่ตัดสินจากจุดยืนและแง่มุมหนึ่งเท่านั้น ฮวงเอ๋อร์เพียงละวางความทะนงตนลง ในอดีตเขามองสรรพสิ่งเป็นเช่นมดปลวก ตอนนี้ตระหนักรู้อย่างถ่องแท้แล้วว่าสายเลือดส่งผลกระทบต่อความห่างชั้นด้านการฝึกบำเพ็ญเท่านั้น แต่ในแง่ของพื้นฐานสิ่งมีชีวิตแล้วไม่ต่างกันเลย”

สิงหงเสวียนขบคิดตาม

นับตั้งแต่ได้รับพลังไร้พ่ายจากหานเจวี๋ย นางก็เคยหลงระเริงไปเช่นกัน แต่ทว่าเนื่องจากมิใช่พลังของตน นางจึงไม่ได้จองหองไร้ความกริ่งเกรง แต่นางยอมรับว่าในช่วงเวลานี้นางทะนงตัวมากจริงๆ

นางอดมองไปที่หานเจวี๋ยไม่ได้ แม้ว่าสามีคนนี้ของตนจะไร้พ่ายแล้วแต่ไม่ได้สร้างปัญหาแก่สรรพสิ่งเลย กลับยึดมั่นตามปณิธานเดิม แยกห่างจากโลกธุลีแดง

เมื่อคิดได้เช่นนี้ สิงหงเสวียนยิ่งเปี่ยมความคารพในตัวหานเจวี๋ย

สมกับเป็นบุรุษที่นางต้องตา

“ท่านพี่ ท่านมีความคิดจะหาคู่เพิ่มบ้างหรือไม่ ต้องการให้ข้าช่วยท่านหรือไม่” สิงหงเสวียนเอ่ยด้วยรอยยิ้มละไม

หานเจวี๋ยส่ายหน้าพลางหลุดหัวเราะออกมา “เจ้าไม่กลัวสูญเสียความโปรดปรานไปหรือ”

“ไม่กลัวหรอก อีกอย่างต่อให้ข้ากลัวไปก็ไม่มีประโยชน์ มิสู้เอาใจท่านต่อไปดีกว่า”

สิงหงเสวียนยักไหล่เอ่ย ท่าทีไม่ยี่หระ

หลังจากอยู่ร่วมกับหลานชายทั้งสอง หานเจวี๋ยรู้สึกว่าเวลาผ่านไปค่อนข้างช้า ความทรงจำในช่วงสิบปีมานี้เด่นชัดกว่ายิ่งว่าหลายร้อยปีที่ผ่านมา

มีศิษย์คนหนึ่งกำลังรอคอยอยู่นอกอารามเต๋า

เป็นมู่หรงฉี่

หานเจวี๋ยให้เขาเข้ามา

หลังจากเข้ามาแล้ว มู่หรงฉี่ทำความเคารพก่อนจากนั้นก็เอ่ยเข้าประเด็นตรงๆ “อาจารย์ปู่ ฟางเหลียงหายไปขอรับ ท่านทราบหรือไม่ว่าเขาอยู่ที่ใด”

มู่หรงฉี่และฟางเหลียงเป็นศิษย์รุ่นเดียวกัน เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเสมอมา อย่างน้อยมู่หรงฉี่ก็คิดเช่นนี้

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “เขาไปที่ห้วงเวลาต้นกำเนิดเพื่อตามหาศิษย์คนหนึ่งที่ถูกสะบั้นตัดขาดบ่วงกรรมไป”

ห้วงเวลาต้นกำเนิดหรือ

มู่หรงฉี่ผงะไป

“อย่าห่วงเขาเลย ด้วยพลังของเจ้าหากตามเขาไปก็เสี่ยงจะเป็นผลร้ายมากกว่าดี อีกทั้งตอนนี้เขาก็ยังอยู่ดี” หานเจวี๋ยเอ่ยเสียงเบา

มู่หรงฉี่พยักหน้ารับ เอ่ยต่อว่า “นอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องของรับ ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของพวกเราเหล่าเทพมารฟ้าบุพกาลเริ่มร้าวฉาน แต่ละคนล้วนก่อตั้งกลุ่มอำนาจขึ้น เรื่องนี้เกรงว่า…”

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ แต่ก่อนชุบเลี้ยงพวกเจ้าก็เพราะต้องให้พวกเจ้าเป็นกำลังรบของข้า แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยมีโอกาสนี้เลย ตอนนี้ข้าก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าจงพยายามเพื่อตัวเองเถิด”

พอมู่หรงฉี่ได้ฟังก็อดละอายใจไม่ได้

ดูเหมือนตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงปัจจุบันนี้เหล่าศิษย์อย่างพวกเขาไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระหานเจวี๋ยเลย กลับเป็นหานเจวี๋ยที่ช่วยเหลือพวกเขาหลายต่อหลายครั้ง

หากปราศจากหานเจวี๋ย ไหนเลยจะมีตัวเขาในวันนี้

มู่หรงฉี่เริ่มโขกศีรษะให้ด้วยความละอายใจ

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “มู่หรงฉี่ อาจารย์ปู่คาดหวังกับตัวเจ้าเป็นที่สุดเสมอมา ในเมื่อพวกเขากำลังแก่งแย่งกันเจ้าก็ต้องเข้าไปแย่งด้วย ศิษย์ร่วมสำนักแล้วอย่างไรเล่า ขอเพียงต่อสู้แก่งแย่งกันอย่างยุติธรรม ข้าไม่มีทางเข้าแทรกแซง หวังว่าเจ้าจะสามารถพิสูจน์ผู้สร้างได้ในสักวันหนึ่ง”

มู่หรงฉี่เงยหน้าขึ้น ตื้นตันจนสองแขนสั่นสะท้าน เขารู้สึกเร่าร้อนไปทั้งตัว

………………………………………………………………