ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1167

บทที่ 1167 เจ้าฟ้าบุพกาลยอมสยบ

“เทพผู้สร้างหรือ เขาลาโลกไปนานแล้ว!”

ชายผมขาวแค่นเสียงเย็นชา แสดงสีหน้าหมิ่นแคลน เขายกสองมือขึ้น รูปสลักเทพมารทั้งสามที่อยู่ด้านหลังลอยสูงขึ้นมา ขยายร่างใหญ่โตขึ้นยิ่งกว่าตำหนักพ้นนิวรณ์อย่างรวดเร็ว

พอได้ยินวาจาเขา ผู้ทรงพลังทั้งหมดที่อยู่เบื้องล่างต่างแตกตื่นฮือฮา ตกใจโกรธเกรี้ยวปนเปกันไป ล้วนนึกว่าชายผมขาวสังหารเทพผู้สร้างไปแล้ว เหล่าบุตรธิดาและเชื้อสายของหานเจวี๋ยชิงออกโรงก่อน จากนั้นเหล่าผู้ทรงพลังทั้งหมดก็ลงมือตามมาติดๆ

ยอดมหามรรคเกินหนึ่งแสนรายลงมือพร้อมกันจะน่ากลัวถึงเพียงใดเล่า แสงเจิดจ้าพลันสาดส่อง ทำให้ดินแดนเวิ้งว้างมืดสลัวลง

ภาพลวงตาวิวัฒนาการสิ้นสุดลง

จิตรับรู้ของหานเจวี๋ยกลับสู่ความเป็นจริง

‘ชายผมขาวคนนั้นเป็นใคร’ หานเจวี๋ยสอบถามอยู่ในใจ

[ไม่สามารถวิวัฒนาการถึงบ่วงกรรมของเขาได้ อาจจะไม่มีตัวตนอยู่หรือมียอดสมบัติคุ้มกาย]

แม้แต่อหิเทวกำเนิดก็ยังทำนายถึงได้ แต่กลับทำนายถึงชายผมขาวคนนั้นไม่ได้ แปลว่าชายผมขาวมิใช่อหิเทวกำเนิด

เช่นนั้นเป็นผู้ใดอีกเล่า

อหิเทวกำเนิดบังเกิดขึ้นเพื่อชายผมขาวผู้นั้นหรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วใคร่ครวญ

เขาเอ่ยถามในใจอีกครั้ง ‘อหิเทวกำเนิดจะเป็นภัยคุกคามต่อข้าหรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งร้อยล้านล้านล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ไม่เป็นภัย อหิเทวกำเนิดไม่มีนิสัยก้าวร้าวเป็นภัย เว้นแต่จะถูกคนบงการควบคุม]

ถูกคนบงการควบคุม…

หานเจวี๋ยเลือนหายไปจากบนแท่นบัวดำ ปรากฏตัวขึ้นใต้กฎเกณฑ์พื้นฐาน อยู่เบื้องหน้าอหิเทวกำเนิด

อหิเทวกำเนิดมองหานเจวี๋ย ไม่ตระหนกลนลานเลย กลับเป็นฝ่ายขยับเข้าหาเขา

หัวงูของมันดูน่ากลัวและเย็นชา แต่หานเจวี๋ยรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่ามันอยากจะใกล้ชิดกับตน

หานเจวี๋ยยื่นมือออกไปลูบหัวมันของมัน ทันทีที่สัมผัส จิตใจที่สงบนิ่งดั่งบ่อน้ำของหานเจวี๋ยพลันเริ่มสั่นไหวเกิดระลอกคลื่น

สายสัมผัสพิเศษบางอย่างระหว่างพวกเขาพลันก่อกำเนิดขึ้น

‘หากข้าควบคุมอหิเทวกำเนิดไว้จะไม่เป็นผลดีกว่าหรือ’

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ จำเป็นต้องป้องกันชายผมขาวที่เห็นในภาพลวงตาวิวัฒนาการเอาไว้

หานเจวี๋ยดูดดึงอหิเทวกำเนิดเข้าสู่มือ มันดูคล้ายงูน้อยตัวหนึ่งที่สุกใสพร่างพราวดั่งแก้วผลึก

จากนั้นเขาก็กลับมายังอารามเต๋า

“ต่อไปเจ้าก็อยู่กับข้าเถอะ” หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ

อหิเทวกำเนิดเหาะออกจากฝ่ามือเขา ขยายยาวขึ้นสองเมตร เริ่มเลื้อยโอบพันเขา ทำตัวเหมือนดวงจิตประหลาดในกาลก่อน ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา

หานเจวี๋ยขบขัน ไม่คิดเลยว่าห้วงเวลาต้นกำเนิดจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา

เขาทอดสายตามองเจ้านวฟ้าบุพกาลที่อยู่ตรงมุมห้อง

เจ้านวฟ้าบุพกาลยังคงไม่ถูกสยบทาส ตอนนี้หานเจวี๋ยกำลังรอคอยให้สยบเขาได้สำเร็จอยู่ บางทีอาจจะได้รู้ตัวตนของชายผมขาวผ่านคำบอกเล่าของเจ้านวฟ้าบุพกาลก็เป็นได้

เขาตรวจสอบดูทั่วยุคสมัยไร้สิ้นสุดแล้ว ล้วนไม่พบเห็นชายผมขาวคนนั้นเลย มีความเป็นไปได้อีกกรณีคือ ชายผมขาวยังไม่ถือกำเนิดขึ้น

ในเมื่อหาตัวอีกฝ่ายไม่พบ หานเจวี๋ยก็ทำได้เพียงเร่งแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็ว

คิดแล้วหานเจวี๋ยก็หลับตาลง

หลายร้อยปีให้หลัง ร่างแยกของเขาทยอยกลับมาแล้ว ส่วนเชื้อสายที่ได้รับสวรรค์ประทานโชคเหล่านั้นล้วนสามารถยืนหยัดตามลำพังได้แล้ว

….

วันเวลาผันผ่าน ยุคสมัยเปลี่ยนแปลง

ผ่านมาอีกห้าร้อยล้านปีแล้ว

เมื่อหานเจวี๋ยอายุครบหนึ่งพันแปดร้อยล้านปีบริบูรณ์ นามของเขาก็สูญสิ้นไปจากความทรงจำของสรรพสิ่ง มีเพียงผู้ที่บรรลุถึงยอดมหามรรคแล้วถึงจะได้ยินเรื่องการมีอยู่ของตัวเขา