ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1172

บทที่ 1172 ความสิ้นหวังของยอดมารร้ายฟ้าบุพกาล

“ข้าสมควรเรียกขานตัวเจ้าในปัจจุบันนี้ว่าอย่างไรดีเล่า”

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายสบายๆ รัศมีอำนาจแม้ไม่แกร่งกล้านักแต่กลับทำให้ที่ฉู่เสี่ยวชีที่อยู่ด้านข้างรับรู้ได้ถึงความน่าเกรงขามของเทพผู้สร้าง

ควบคุมได้ทุกสิ่ง ดูแคลนได้ทุกตัวตน!

หัวใจของฉู่เสี่ยวชีลุกโชนดั่งมีเพลิงเผา

นี่สิเป้าหมายที่เขาอยากจะเป็น!

“เจ้ายังคงเรียกขานข้าว่ายอดมารร้ายฟ้าบุพกาลได้ ข้ายินดีจะแบกรับนามมารร้ายไว้ ในเมื่อข้าถูกพบตัวแล้ว เช่นนั้นก็มาสู้กันเถอะ”

เสียงของยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลแว่วดังขึ้น เงาร่างใหญ่มโหฬารที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางแสงสีแดงเข้มนั้นเริ่มหดตัวลง หดตัวลงจนมีความสูงในระดับร้อยล้านจั้ง

เสียงของยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลแว่วดังขึ้น ทันใดนั้นเอง ฉู่เสี่ยวชีเกิดความรู้สึกหวาดผวาเหมือนจะแหลกสลายเป็นเถ้าธุลีขึ้นมา โชคดีที่หานเจวี๋ยช่วยสกัดกั้นรัศมีอำนาจของอีกฝ่ายให้เขาได้ทันเวลา

หานเจวี๋ยขวางอยู่ด้านหน้าฉู่เสี่ยวชี เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ดูเหมือนความจริงแล้วในใจเจ้าก็เฝ้ารอที่จะได้ท้าทายข้าอยู่เช่นกัน เจ้าอาจจะประมาทหรือไม่ก็เป็นเพราะคาดหวังอยู่ลึกๆ ในใจ”

ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลย่างเท้าก้าวเข้ามาหาหานเจวี๋ย สองแขนอ้ากางออก สัตว์ร้ายน่าสะพรึงกลัวสองตัวที่คล้ายมังกรผสมงูเลื้อยพันบนแขน เงาศาสตราวุธวิเศษสองชิ้นปรากฏขึ้นในมือเขา รูปลักษณ์เป็นขวานและทวนอย่างละเล่ม

หานเจวี๋ยรับรู้ได้ชัดเจนว่าศาสตราวุธวิเศษสองชั้นนั้นแปรสภาพมาจากพลังแห่งกฎเกณฑ์ อีกทั้งมิใช่กฎเกณฑ์ธรรมดาทั่วไปด้วย

กฎเกณฑ์พื้นฐานของดินแดนเวิ้งว้าง!

ไม่แปลกเลยที่มารตนนี้จะกล้าลงมือ ที่แท้ก็ทำความเข้าใจในกฎเกณฑ์พื้นฐานได้

น่าเสียดายที่เพียงแค่หยิบยืมพลังแห่งกฎเกณฑ์มา แต่ยังควบคุมได้ไม่ลึกซึ้งพอ ผู้ที่สามารถเรียกใช้พลังแห่งกฎเกณฑ์พื้นฐานได้อย่างง่ายดายจริงๆ มีเพียงเทพผู้สร้างเท่านั้น!

ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลพลันเลือนหายไป จากนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นเหนือหัวหานเจวี๋ย ศาสตราวุธกฎเกณฑ์ทั้งสองชิ้นยังไม่ทันถูกทุ่มลงมาก็บังเกิดเกราะกำบังใหญ่มโหฬารอันหนึ่งครอบคลุมร่างหานเจวี๋ยไว้ พลังกฎเกณฑ์อันไร้รูปลักษณ์เหล่านั้นถูกขวางกั้นไว้ด้านนอกทั้งหมด

ครืน…

ฉู่เสี่ยวชีมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่นอกเกราะกำบังพังพินาศย่อยยับลง ความเจ็บปวดร้าวรานไปถึงวิญญาณที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้ทำให้เขาทรุดฮวบลงไปอย่างไม่อาจควบคุมตัวได้ ราวกับมนุษย์สามัญคนหนึ่ง

“เป็นไปได้อย่างไร…ข้าเป็นถึงยอดมหามรรคระยะสมบูรณ์นะ…”

ฉู่เสี่ยวชีเบิกตากว้าง ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกราวกับไม่อยากจะเชื่อ

เขาทราบดีว่าผู้สร้างมรรคาแข็งแกร่งมาก แต่แข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ จิตใจทะเยอทะยานของเขาที่มีไฟลุกโชนขึ้นมาก่อนหน้านี้ถูกดับมอดลงในทันใด

หลอกกันแล้วกระมัง…

จะสามารถฝึกบำเพ็ญจนบรรลุถึงขั้นนี้ได้จริงๆ น่ะหรือ

ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลเงื้อศาสตราวุธกฎเกณฑ์ขึ้นมา ฟันลงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว พลังไร้สิ้นสุดแผ่พุ่งเข้ามาจากทั่วสารทิศเข้าท่วมทับเกราะกำบังที่หานเจวี๋ยสร้างขึ้น

เป็นพลังจำพวกห้วงมิติ กาลเวลา บ่วงกรรม พลังสรรค์สร้าง พลังทำลายล้างและแรงกรรมสารพัดอย่าง!

พลังกฎเกณฑ์สารพัดรูปแบบโจมตีเข้ามาทุกทิศทาง ทรงอำนาจทำลายล้างมหาศาล

ห้วงมิติกฎเกณฑ์พื้นฐานที่อยู่ด้านบนเริ่มปริร้าว ภายในมุมหนึ่งของดินแดนเวิ้งว้างพลันเกิดรอยแตกโหว่เป็นรูใหญ่ขึ้นมา พลังแห่งกฎเกณฑ์ที่ผสานรวมเข้าด้วยกันรั่วไหลออกไป ดูคล้ายลำแสงสีเข้ม แบ่งแยกดินแดนเวิ้งว้างออกเป็นสองส่วน ฉากนี้กระตุ้นความสนใจของเหล่าผู้สร้างมรรคาขึ้นมา

พลังของยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลทะลุทะลวงกฎเกณฑ์พื้นฐานได้!

เจ้านวฟ้าบุพกาล มหาเทวาพ้นนิวรณ์ เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญและจอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าลำแสงสีเข้ม ไม่กล้าเข้าใกล้

“เป็นพลังที่แกร่งกล้ายิ่ง…”

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเอ่ยเสียงสั่น เขาตระหนักได้ว่าหากผู้สร้างมรรคาอย่างตนเข้าใกล้จะถูกทำลายล้างได้!

ในเวลานี้เอง หานฮวง บรรพชนเต๋า หานหลิงรวมถึงเหล่าผู้ทรงพลังมหามรรคชั้นแนวหน้าของดินแดนเวิ้งว้างทยอยมาถึงแล้ว เจ้านวฟ้าบุพกาลโบกมือคราหนึ่ง ส่งตัวพวกเขากลับไป ขณะเดียวกันก็ปิดกั้นห้วงมิติแห่งนี้เอาไว้

ในห้วงมิติที่อยู่ลึกเข้าไป

ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลทอดมองลงไปด้านล่าง สองเนตรเย็นชาของเขาทอแววสับสน

‘นี่น่ะหรือพลังแท้จริงที่ดำรงอยู่…แข็งแกร่งเหลือเกิน แม้ว่าจะเป็นผู้สร้างมรรคาก็ไม่มีทางต่อต้านได้ บางทีข้าอาจจะก้าวข้ามผู้สร้างมรรคาได้แล้วเพียงแต่ข้าไม่รู้ตัวเท่านั้น ระดับที่สูงยิ่งไปกว่านี้ไม่ได้ถูกกำหนดไว้อย่างเด่นชัดเสมือนในกาลก่อนแล้ว’

ยอดมารร้ายฟ้าบุพกาลคิดเงียบๆ เขาหยิบยืมพลังมาจากกฎเกณฑ์พื้นฐาน แต่เขากลับไม่สามารถมองทะลุพลังกฎเกณฑ์อันมหาศาลไปได้ เขาไม่รู้ว่าหานเจวี๋ยและฉู่เสี่ยวชียังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่เผชิญหน้ากับพลังระดับนี้ เขาคิดว่าต่อให้หานเจวี๋ยไม่ตาย ก็คงต้านไว้ได้อย่างเต็มกลืนแล้ว

ทันใดนั้นเองเขาพลันมองเห็นว่ามีแสงสีแดงสายแล้วสายเล่าพุ่งทะลุขึ้นมาจากมหาสมุทรแห่งพลังกฎเกณฑ์ที่เจิ่งนองอยู่ด้านล่าง เกิดรูพรุนมากมายขึ้นในทันใด ทำให้เขาแสดงสีหน้าตกใจออกมา

ครืน…