ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 170

บทที่ 170 แดนเทพต้าเว่ย เฉาเชา

[หยางซ่าน: ระดับเซียนพิภพไท่อี่ระยะปลาย แม่ทัพวังสวรรค์ขั้นแปด]

เมื่อหานเจวี๋ยมองเห็นข้อมูลที่ปรากฏตรงหน้าก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

เซียนพิภพไท่อี่ระยะปลาย!

การแบ่งขอบเขตของสายไท่อี่กับสายวัฏจักรโดยพื้นฐานจะเหมือนกัน ขอบเขตเล็กๆ แบ่งเป็นระยะต้น กลาง ปลาย และสมบูรณ์เหมือนกัน

เหตุที่ระดับเซียนอิสระก่อนหน้านี้แบ่งออกเป็นเก้าขั้น นั่นเพราะว่าเซียนอิสระไม่ใช่ระบบของไท่อี่

ระดับเซียนอิสระของหานเจวี๋ยก็คือเซียนอิสระวัฏจักร ดังนั้นจึงไม่ได้แบ่งออกเป็นเก้าขั้น

หยางซ่านมาเยือนโลกมนุษย์ ไม่นึกว่าจะยังเป็นเซียนพิภพไท่อี่ระยะปลายอยู่!

นี่หมายความว่าอย่างไร

หมายความว่าเจ้านี่มีศิลาแคล้วสวรรค์อยู่อย่างไรเล่า

‘พัสดุด่วนมาส่งแล้ว!’

หานเจวี๋ยรีบบินไปทางหยางซ่านทันที

เขาไม่ได้ใช้แบบจำลองการทดสอบ เพราะกลัวว่าหยางซ่านจะบุกโจมตีตอนที่เขาหลับตา

เห็นได้อย่างชัดเจนว่า จี้เซียนเสินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางซ่านเลย

หยางซ่านสังเกตเห็นการมาของหานเจวี๋ย ดวงตาของเขาแดงก่ำในฉับพลัน

คนผู้นี้แหละ!

คนผู้นี้แหละที่สังหารศิษย์น้องหญิงสุดที่รักของเขา!

หยางซ่านแผดเสียงลากยาวด้วยความโมโห มือขวากวัดแกว่งหอก เปลวเพลิงใหญ่ยักษ์ม้วนตัวออกไปโจมตีจนอัสนีสวรรค์นับไม่ถ้วนสลาย จี้เซียนเสินกระอักเลือดกระเด็นไปอีกครั้ง

“เป็นไปได้อย่างไร!”

จี้เซียนเสินกัดฟันกรอด พยามทรงตัวอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังกระเด็นออกไปไกลสิบกว่าลี้

เขามองออกไป เห็นว่าพลานุภาพที่หยางซ่านระเบิดออกมาสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน

เปลวไฟคุโชนพันล้อมรอบตัวหยางซ่าน ราวกับพายุหมุนที่เชื่อมต่อฟ้ากับดิน พื้นดินสั่นไหวอย่างรุนแรง ท้องนภาเกิดรอยแตกร้าวหลายเส้น

หานเจวี๋ยที่กำลังรุดหน้าเข้าไปรู้สึกอย่างชัดเจนว่าอากาศบริเวณรอบๆ มีพลังลึกลับบางอย่างแฝงอยู่ ประดุจคุกไร้รูปกักขังโลกเอาไว้

ต่อให้เขาคิดหนีในตอนนี้ ก็หนีได้ในพริบตายากยิ่งนัก

เจ้าหมอนี่คิดจะฆ่าเขาจริงๆ!

หานเจวี๋ยจำต้องนำกระบี่พิพากษาอนธการออกมา และส่งพลังเวทเข้าไปในสมบัติวิญญาณบนตัวจนเปล่งประกายเจิดจ้า

หยางซ่านก็ไม่พูดไร้สาระให้มากความ มุ่งสังหารไปทางหานเจวี๋ยทันใด

เปลวเพลิงลุกโชนรอบตัวเขาก่อตัวเป็นมังกรเพลิงดุร้ายเก้าตัว สูงเกือบพันจั้ง พวกมันคำรามใส่หานเจวี๋ยไม่หยุดหย่อน เสียงมังกรคำรามกึกก้องไปทั่วปฐพี

บรรดาผู้บำเพ็ญของสำนักศักดิ์สิทธิ์หยกพิสุทธิ์จ้องมองฉากนี้อยู่ไกลๆ ทั้งหมดต่างตื่นตกใจ

“สวรรค์ คนผู้นั้นคือใครกัน”

“หรือจะเป็นเทพเซียนที่ลงมายังโลกมนุษย์”

“ไม่คิดเลยว่าโลกมนุษย์จะมีผู้ทรงพลังเช่นนี้อยู่!”

“ผู้อาวุโสสังหารเทพจะต้านทานไหวหรือไม่”

“เฮือก…นั่นระดับมหายานหรือ”

“มหายานก็ไม่ได้แข็งแกร่งเช่นนี้นี่!”

……

นักพรตเต๋าจิ่วติ่ง เซียวเหยา หลิ่วปู๋เมี่ยและคนอื่นๆ ก็มองดูการต่อสู้อย่างตึงเครียด

เมื่อเผชิญหน้ากับอานุภาพกดดันของหยางซ่าน พวกเขาเกิดความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตบะระดับไหนกันถึงมีพลานุภาพถึงเพียงนี้

หานเจวี๋ยประจันหน้ากับหยางซ่านที่มาเยือนอย่างยิ่งใหญ่เดือดดาล ก็ตวัดกระบี่ใช้ไตรวิสุทธิ์กำราบภูมิทันที

พริบตานั้น ทะเลปราณกระบี่ปรากฏออกมาล้อมรอบตัวเขา เงากระบี่แต่ละเล่มก่อตัวขึ้นมาจำนวนนับไม่ถ้วน

หยางซ่านแทงหอกเข้ามา อานุภาพทรงพลังทอดยาวราวสายรุ้ง ขณะเดียวกันมังกรเพลิงเก้าตัวก็พ่นไฟใส่หานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยเพ่งสายตามอง เงากระบี่นับล้านรอบกายพุ่งสังหารไปทางหยางซ่านในฉับพลัน

ตู้ม…

แทบจะในพริบตาเดียว เงากระบี่นับล้านปะทะเข้าใส่หยางซ่านและมังกรเพลิงเก้าตัวอย่างพร้อมเพรียงกัน

ปราณกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดออก พื้นดินราบเป็นหน้ากลอง ทะเลหมอกถูกบิดม้วนสลายไป

ท่ามกลางปราณกระบี่ แสงกระบี่เปล่งประกายอยู่บนใบหน้าของหยางซ่าน เขาเผยสีหน้าหวาดผวาออกมา

‘ปราณกระบี่นี้…เซียนพิภพ!

เป็นไปได้อย่างไร! เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาหรือ

เหตุใดเขาถึงมีตบะระดับเซียนพิภพได้ หรือว่าบนตัวเขาก็มีหินมรรคาสวรรค์อยู่’

ในเวลาเสี้ยวเดียวนั้น ความคิดสับสนร้อยพันผุดขึ้นในหัวของหยางซ่าน

เขาเคลื่อนพลังเวททั่วทั้งร่างมาต้านทาน แต่ว่าไตรวิสุทธิ์กำราบภูมิร้ายกาจเกินไป กดดันจนเขาต้องร่นถอยไม่หยุด

หากเขาสามารถกุมพลังวิเศษอย่างไตรวิสุทธิ์กำราบภูมิได้ คงไม่ได้เป็นแค่แม่ทัพสวรรค์ขั้นแปด!