ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 204

บทที่ 204 ความแข็งแกร่งของเสินเผิง ความลำบากใจของลี่เหยา

[ลี่เหยา: ระดับมหายานขั้นห้า บุตรแห่งโลกา ทายาทจักรพรรดิเซียน ตอนถือกำเนิดมีหงส์ฟ้าเกิดมาคู่กัน โชควาสนาอยู่ที่โลกมนุษย์ บำเพ็ญเพียรเจ็ดร้อยปี สำเร็จมหายาน มีนิสัยระแวดระวัง เกลียดการต่อสู้ ชอบฝึกบำเพ็ญ]

หานเจวี๋ยอ่านดูข้อมูลตรงหน้าด้วยสีหน้าแปลกๆ

มารูปแบบนี้…เหมือนเขาในฉบับผู้หญิงเลยนี่!

หานเจวี๋ยเกิดความประทับใจในตัวลี่เหยาทันที

อุดมการณ์ตรงกัน!

หานเจวี๋ยยิ่งมองลี่เหยาก็ยิ่งรื่นตา ลี่เหยาที่ฝึกบำเพ็ญเงียบๆ ราวกับเทพธิดา เป็นภาพที่ดูกลมกลืนอะไรปานนั้น

ดูอยู่พักหนึ่ง หานเจวี๋ยก็ดึงพลังจิตกลับมา

เขาไม่ได้ไปรบกวนลี่เหยา

มีแต่ผีที่จะรู้ว่าลี่เหยาอยู่บนโลกแห่งใด

“นายท่าน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่าในน้ำจะซ่อนโลกแห่งหนึ่งไว้” อู้เต้าเจี้ยนถาม

หานเจวี๋ยเองก็ไม่ปิดบัง พูดเรื่องพลังของวารีทางช้างเผือกสวรรค์เก้าชั้นฟ้าไปหนึ่งรอบ อู้เต้าเจี้ยนฟังแล้วอุทานตกใจไม่หยุด

คาดไม่ถึงว่าวารีนี้จะสามารถสอดส่องดูโลกอื่นได้ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ

หานเจวี๋ยนั่งขัดสมาธิอีกครั้ง จากนั้นฝึกบำเพ็ญต่อ

……

ภายในป่าดอกท้อแห่งหนึ่ง สตรีชุดกระโปรงเขียวผู้หนึ่งกำลังยืนรอคอยด้วยความขวยเขินและคาดหวังอยู่ใต้ต้นไม้ ใบหน้าของนางเพริศพริ้ง มองไปรอบด้านอยู่ตลอดเวลา

ห่างออกไปไกล มีคนสองคนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

มู่หรงฉี่กับสวินฉางอันนั่นเอง

มู่หรงฉี่กล่าวเร่งรัด “อาจารย์ ท่านยังจะรออะไรอีก คนเขารอท่านอยู่นะ”

สวินฉางอันสวมงอบที่มีผ้าโปร่งบางบิดบังใบหน้า ในใจเขากังวลมาก

“วางใจเถอะ ท่านปกป้องนางมาสิบปี นางเห็นท่านเป็นคนในดวงใจนานแล้ว รีบไปเร็ว” มู่หรงฉี่ผลักสวินฉางอันออกไป

สวินฉางอันถูกผลักจนเกือบล้ม

เจ้าเด็กบ้านี่มือไม่เบาเลย!

สวินฉางอันแอบด่า จากนั้นก็เรียกความกล้าเดินไปทางสตรีชุดเขียว

ไม่นานนัก สตรีชุดเขียวก็มองเห็นสวินฉางอันเดินเข้ามา

สวินฉางอันสวมงอบ ใส่ชุดสีดำทั้งตัว มีบุคลิกลักษณะไม่ธรรมดา สอดคล้องกับผู้บำเพ็ญทรงพลังในความคิดของนางยิ่งนัก

‘เขานี่เองที่แอบปกป้องข้ามาโดยตลอด…’

สตรีชุดเขียวดวงตาเคลิบเคลิ้ม นางจ้องมองสวินฉางอันที่เดินเข้ามาราวกับพวกคลั่งไคล้บุรุษ

ครั้นมองเห็นสีหน้าของนาง สวินฉางอันก็ตื่นเต้นขึ้นมา

ในที่สุดเชี่ยนเอ๋อร์ก็จะกลับมาเป็นของเขาแล้ว!

สวินฉางอันเร่งฝีเท้าขึ้นอีก

เมื่อมาถึงตรงหน้าสตรีชุดเขียว สวินฉางอันก็นิ่งเงียบอีก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมา

ภายในป่าดอกท้อเงียบสงัดไปในชั่วเวลานั้น

สตรีชุดเขียวกัดริมฝีปากเบาๆ ก่อนกล่าวว่า “เหตุใดท่านถึง…”

สวินฉางอันระงับอาการตื่นเต้นไว้ “ข้าตามหาเจ้ามาหลายร้อยปี ชาติก่อนเจ้ากับข้าเคยเติบโตมาด้วยกัน เจ้าเป็นรักสุดซึ้งตลอดชีวิตของข้า”

คำสารภาพของเขาทำให้ลำคอและใบหูของสตรีชุดเขียวแดงก่ำ

หลายร้อยปี!

ใจของสตรีชุดเขียวถูกยึดครองโดยสมบูรณ์

บนโลกใบนี้จะมีดรุณีสักกี่คนที่ได้รับคำสารภาพรักและความลุ่มหลงเช่นนี้

สตรีชุดเขียวถามอย่างตื่นเต้น “ข้าสามารถดูหน้าท่านได้หรือไม่”

สวินฉางอันลังเล

สตรีชุดเขียวค่อยๆ เลิกผ้าคลุมหน้าของเขาขึ้น

พริบตาต่อมา สตรีชุดเขียวตัวสั่นสะท้านและก้าวถอยไปหนึ่งก้าวทันที

ก้าวนี้ราวกับน้ำเย็นที่ดับไฟในใจสวินฉางอัน

สวินฉางอันยิ้มขมขื่นและถามขึ้นมา “ข้าอัปลักษณ์มากหรือ”

สตรีชุดเขียวนิ่งเงียบไป

นางอยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เขาอัปลักษณ์เกินไปจริงๆ นางไม่เคยเห็นคนอัปลักษณ์เช่นนี้มาก่อน ไม่ได้มีส่วนใดบกพร่อง แต่อัปลักษณ์โดยแท้

“ข้า…” สตรีชุดเขียวอยากกล่าวอะไรแต่ก็ไม่ได้กล่าวออกมา

สวินฉางอันเศร้าเสียใจ แต่ก็คาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นจึงไม่รู้สึกผิดหวัง

เขาสิ้นหวังมานาน ไม่หวาดกลัวความสิ้นหวังนานแล้ว

สวินฉางอันถามด้วยความเจ็บปวด “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวนะ?”