ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 26

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว หรือว่าจะมีคนอยู่นอกถ้ำเทวา

เขาตรวจดูที่มาของคนผู้นี้ทันที

[เฉินซานเทียน ตัวอ่อนมารแต่กำเนิด มีความเข้ากันได้ระดับสูงมากกับวิชายุทธ์สายมาร ตอนเยาว์วัยติดตามบิดามารดาพเนจรไปทั่ว เมื่อบิดามารดาถูกโจรเร่ร่อนสังหาร เขาปลุกตัวอ่อนมารให้ตื่นขึ้นโดยบังเอิญ อายุเพียงเจ็ดขวบก็สังหารโจรเร่ร่อนไปเกินร้อยคน จิตสังหารถูกปลดปล่อย และควบคุมไม่ได้ตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งได้เข้าร่วมกับลัทธิมารฟ้ามืด ก็ราวกับมัจฉาที่ได้น้ำ ขณะนี้เป็นศิษย์แกนหลักของลัทธิมารฟ้ามืด]

เป็นคนของลัทธิมารฟ้ามืดจริงๆ ด้วย!

ศิษย์แกนหลัก…

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ยังไม่ถึงระดับผู้อาวุโส!

ตามความเข้าใจของหานเจวี๋ย กำลังของลัทธิมารฟ้ามืดไม่ต่างไปจากสำนักหยกพิสุทธิ์

เฉินซานเทียนสูงค้ำฟ้าแค่ไหน ก็มีตบะระดับรวมแก่นปราณขั้นเก้าเท่านั้น!

‘คนผู้นี้มาทำอะไรที่สำนักหยกพิสุทธิ์ เขามาคนเดียว หรือว่าซ่อนกองทัพใหญ่เอาไว้’

หานเจวี๋ยลุกขึ้น เดินไปยังประตูถ้ำอย่างระมัดระวัง

เขามองออกไปด้านนอก เห็นเพียงชายชุดดำคนหนึ่งเดินออกมาจากป่าที่อยู่ไม่ไกล ท่าทางดูลับๆ ล่อๆ

หานเจวี๋ยกลับไม่อาจจับสัมผัสกลิ่นอายของเขาได้

หากไม่เห็นกับตาตัวเอง เขาอาจจะไม่พบตัวเฉินซานเทียน

นอกจากเฉินซานเทียนแล้วก็ไม่มีผู้อื่นอีก

เฉินซานเทียนเดินมาหน้าประตูถ้ำเทวา สายตาของเขาตกอยู่บนแถวอักขระบนผนังถ้ำ

“อดทนเพื่อทะเลกว้างฟ้ากระจ่าง…น่าขัน คนสำนักหยกพิสุทธิ์ล้วนเป็นเต่าหัวหดดังคาด!”

เฉินซานเทียนอดหัวเราะเยาะไม่ได้ หานเจวี๋ยที่อยู่ในถ้ำรู้สึกว่าตนเองถูกล่วงเกินเสียแล้ว

รนหาที่ตาย!

หานเจวี๋ยแสดงวิชาสามกระบี่แยกเงา เงากระบี่สามสายลอยอยู่ด้านหลัง พร้อมที่จะสังหารเฉินซานเทียนตลอดเวลา

เพราะมีค่ายกลอยู่ เฉินซานเทียนจึงมองไม่เห็นหานเจวี๋ย และไม่สามารถรับรู้กลิ่นอายของหานเจวี๋ยได้

ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงสิบก้าว

เฉินซานเทียนมองอยู่พักหนึ่ง ก็รู้สึกถึงความไม่ปกติ

“หรือว่าจะเป็นถ้ำเทวา?”

เฉินซานเทียนหรี่ตาลง เขาพลิกมือเรียกกระบี่ออกมาแทงผนังภูเขาเบาๆ

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

แสงกระบี่สว่างเจิดจ้า เฉินซานเทียนต้องหลับตาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะกระโดดถอยหลังตามสัญชาตญาณ

เงากระบี่สามสายแทงทะลุร่างของเฉินซานเทียนราวสายฟ้าแลบ โลหิตสดสาดกระเซ็น

เฉินซานเทียนกระเด็นออกไปไกลสิบกว่าเมตรปานกระสอบทราย กระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่ สะเทือนจนใบไม้ร่วงกราวลงมาดุจสายฝน

“เจ็บนัก…”

เฉินซานเทียนกัดฟันมองไป เห็นเงากระบี่สามเงาลอยอยู่เหนือศีรษะเขา พร้อมจะฟันลงมาได้ทุกเวลา ทำเอาเขาตกใจแทบขวัญกระเจิง

นี่คือสิ่งใดกัน

เขารีบร้องตะโกน “ผู้อาวุโส โปรดยั้งมือก่อน!”

หานเจวี๋ยที่ยืนอยู่ตรงปากถ้ำส่ายศีรษะ

‘อ่อนเพียงนี้เชียว

โจมตีทีเดียวก็รับไม่ไหวแล้ว!

หรือจะบอกว่า สามกระบี่แยกเงาของเราแข็งแกร่งเกินไป?’

หานเจวี๋ยเอามือลูบคางพลางครุ่นคิด

หลังจากเผชิญกับการโจมตีของสามกระบี่แยกเงา กลิ่นอายพลังวิญญาณของเฉินซานเทียนก็ปรากฏออกมา

หานเจวี๋ยเปรียบเทียบอยู่ครู่หนึ่ง พลังวิญญาณของเฉินซานเทียนไม่แข็งแกร่งเท่าเขา

เพียงแต่เขามองขอบเขตพลังของเฉินซานเทียนไม่ออก

หรือก็คือ ขอบเขตพลังของเฉินซานเทียนสูงกว่าเขา แต่พลังวิญญาณแข็งแกร่งไม่เท่าเขา

ในที่สุดความร้ายกาจของวัฏจักรหกวิถีก็ปรากฏให้เห็นแล้ว

หานเจวี๋ยเอ่ยปากถามอย่างอารมณ์ดี “เจ้าคิดจะมาทำอะไรที่สำนักหยกพิสุทธิ์”

เฉินซานเทียนตอบ “บังเอิญผ่านมาทางนี้ ข้าไม่ได้อยากเข้าสำนักหยกพิสุทธิ์”

โกหกได้ไหลลื่นดีจริงๆ!

เงากระบี่สามสายร่วงลงมาอีกครั้ง!

เฉินซานเทียนหน้าเปลี่ยนสี กระโดดไปด้านข้างทันที แต่เท้าขวาของเขาก็ยังถูกเงากระบี่แทงทะลุ และถูกตรึงไว้กับพื้น ก่อนจะล้มคว่ำเหมือนสุนัขบ้ากระโจนเข้าหาอุจจาระ

“บัดซบ…”

เฉินซานเทียนหงุดหงิดจนระเบิดอารมณ์ออกมา

เขาเป็นถึงศิษย์แกนหลักของลัทธิมารฟ้ามืด แต่กลับถูกฝ่ายตรงข้ามกำราบโดยที่ยังไม่ทันได้ลงมือด้วยซ้ำ

เงากระบี่สามสายราวกับภูตผี รวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ ขณะที่ตรึงเท้าของเขา ก็ยังกัดกร่อนพลังวิญญาณในร่างเขาด้วย

นี่คือวิชาเวทใดกันแน่

เฉินซานเทียนตื่นตระหนกมาก

เขาเคยสืบเรื่องสำนักหยกพิสุทธิ์มาแล้ว สำนักหยกพิสุทธิ์ไม่ใช่สำนักที่ฝึกฝนกระบี่โดยเฉพาะ ในบรรดาผู้อาวุโสก็ไม่มีใครมีวิชาเวทสายกระบี่ที่ร้ายกาจเช่นนี้

หรือว่าจะเป็นผู้อาวุโสสูงสุดที่ลึกลับ?

“เฉินซานเทียน ตัวอ่อนมารแต่กำเนิด ศิษย์เอกลัทธิมารฟ้ามืด หากส่งตัวเจ้าให้กับสำนักหยกพิสุทธิ์ เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีจุดจบเช่นไร” เสียงของหานเจวี๋ยดังมาอีกครั้ง

เฉินซานเทียนหน้าเปลี่ยนสี เกิดคลื่นโหมกระหน่ำในจิตใจ

ฝ่ายตรงข้ามรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเขาได้อย่างไร