ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 260

บทที่ 260 สะสางศัตรู ความพิโรธของจักรพรรดิปีศาจ

“ข้าก็คิดเช่นนั้น คุณสมบัติของข้าแข็งแกร่งจนเลยขอบเขตไปมากแล้ว แต่อาจารย์ปู่ยังคงทำให้พวกเรารู้สึกถึงความลึกล้ำจนยากจะคาดเดาได้ ที่สำคัญที่สุดก็คืออาจารย์ปู่ก็ไม่ออกไปฝึกประสบการณ์ด้วย ปิดด่านฝึกบำเพ็ญอยู่ทุกวัน”

ฟางเหลียงทอดถอนใจกล่าว สีหน้าเต็มไปด้วยความเคารพยำเกรง

ที่เขามีวันนี้ได้ล้วนเป็นเพราะหานเจวี๋ยฝืนลิขิตฟ้าพลิกชะตาให้เขา

เทพเซียนบอกว่าเขาคือบุตรแห่งโลกา เขากลับรู้ตัวว่าตนเองธรรมดามาก บุตรแห่งโลกาที่พูดถึงก็เป็นดวงชะตาที่อาจารย์ปู่ช่วยเขาช่วงชิงมา

ในใจของเขา หานเจวี๋ยเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดตลอดกาลสำหรับเขา

มู่หรงฉี่กล่าวหยอกล้อ “ไม่แน่อาจารย์ปู่อาจจะจะเป็นบรรพชนเต๋าที่แปลงร่างมาก็ได้ มีแต่ผู้ทรงพลังเลิศล้ำแห่งยุคเท่านั้นที่จำเป็นต้องปิดด่านฝึกบำเพ็ญตลอด เพราะพวกเราปิดด่านครั้งหนึ่งใช้เวลาหลายหมื่นปี หากคิดเช่นนี้ล่ะก็ ที่จริงแล้วอาจารย์ปู่ของพวกเราไม่นับว่ามุมานะฝึกบำเพ็ญ แม้กระทั่งยังไม่เริ่มปิดด่าน”

ฟางเหลียงคิดว่ามีเหตุผล และอดพยักหน้าไม่ได้

แน่นอน เขาแค่คิดว่าหานเจวี๋ยเป็นผู้ทรงพลังเลิศล้ำแห่งยุค แต่ไม่คิดว่าเป็นบรรพชนเต๋า บรรพชนเต๋าคือตำนานของการดำรงอยู่อันเพ้อฝัน อาจจะไม่มีอยู่จริงๆ

ศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งสองไม่มีคำพูดก็หาคำพูดมาพูดคุยกันเล่น

อีกด้านหนึ่ง

ในอุทยานหลวง

ตี้ไท่ไป๋มาถึงตรงหน้าจักรพรรดิสวรรค์ และแสดงความเคารพก่อนกล่าว “ฝ่าบาท ช่วงนี้เผ่ามังกรแท้กำลังก่อหวอดที่จะก่อการร้าย แม้กระทั่งมีรัชทายาทไปโลกเขย่าพิภพด้วย ด้วยนิสัยของเจ้าเด็กหานเจวี๋ยนั่น อาจจะ…”

แม้หานเจวี๋ยจะขี้ขลาดตาขาว แต่ก็เพราะเจ้าหมอนี่ขี้ขลาดตาขาวเกินไป จึงมักคิดที่จะกำจัดภัยพิบัติที่จะตามมาภายหลังให้สิ้นซาก

ทั้งหวาดกลัวทั้งเหี้ยมโหด!

จักรพรรดิสวรรค์ตรัสด้วยดวงพระเนตรที่เป็นประกาย “อย่าสนใจพวกเขา”

“ถ้าหากว่า…”

“หานเจวี๋ยเป็นคนของแดนสวรรค์ เผ่ามังกรแท้เพียงแค่มีสายสัมพันธ์ทางเครือญาติกับข้าเท่านั้น อะไรสำคัญ อะไรไม่สำคัญเจ้าคงรู้ดี ตอนนี้ข้าสังกัดแดนสวรรค์มิใช่เผ่ามังกรแท้”

“กระหม่อมรับทราบ!”

“ต่อไปรายงานสถานการณ์ของโลกเขย่าพิภพให้ข้าได้ตลอดเวลา”

“น้อมรับพระบัญชา!”

ตี้ไท่ไป๋จากไปอย่างรวดเร็ว

จักรพรรดิสวรรค์วางจอกสุราลง และตรัสด้วยพระสุรเสียงฮึดฮัด “เผ่ามังกร ดูท่าพวกเจ้ายังไม่ลืมความทะเยอทะยานในอดีต ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมสนับสนุนข้า ก็อย่าโทษว่าข้าใจคอโหดเหี้ยมเลย!”

……

พุทธะอาภรณ์ขาวต่อสู้กับเผ่ามังกรต่อเนื่องเป็นเวลาหลายวัน ในที่สุดพุทธะอาภรณ์ขาวและเซียนทองไท่อี่ที่เป็นแกนนำของเผ่ามังกรในครั้งนี้ ก็บอบช้ำด้วยกันทั้งสองฝ่าย เผ่ามังกรถอนทัพ พุทธะอาภรณ์ขาวรีบมาหาหานเจวี๋ย

ทั้งสองพบกันในหมู่บ้านเล็กๆ

พุทธะอาภรณ์ขาวกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “ผู้อาวุโส ที่มาในครั้งนี้คือองค์ชายสิบสามของเผ่ามังกรแท้ คนผู้นี้ก็เป็นบุตรแห่งสวรรค์ หากมาอีกในครั้งหน้าข้าไม่อาจต้านทานได้”

หานเจวี๋ยถาม “เหตุใดพวกเขาถึงมา”

“อยากครอบครองโลกเขย่าพิภพ ขณะนี้ดวงชะตาของโลกเขย่าพิภพเข้มแข็งเกรียงไกรมาก อีกไม่นานระดับสูงสุดในโลกมนุษย์ จะยกระดับถึงระดับเซียนพิภพ”

“ไม่เป็นไร มาครั้งหน้าข้าจะสังหารเขา”

“ตกลง ผู้อาวุโส”

พุทธะอาภรณ์ขาวโล่งใจไปเปราะหนึ่ง เพียงแค่หานเจวี๋ยยอมลงมือก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

หานเจวี๋ยถามกล่าวด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง “เจ้าจะกลับสำนักพุทธเมื่อใดหรือกลับนิกายฉ่านตอนไหน”

พุทธะอาภรณ์ขาวกล่าวโดยไม่ต้องคิด “สำนักพุทธจะต้องกลับไปไม่ได้อย่างแน่นอน บรรพชนพุทธได้ส่งคนมาล่าสังหารข้าแล้ว ส่วนนิกายฉ่านนั้นมันผ่านไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าพระผู้เป็นเจ้าไม่อยากช่วงชิงอำนาจ ต่อไปข้าจะอยู่ในโลกเขย่าพิภพ”

เขาได้สติกลับมาและนึกอะไรขึ้นมาได้จึงรีบคุกเข่าตรงหน้าหานเจวี๋ยทันที

“ผู้อาวุโส! โปรดรับข้าไว้ ข้ายอมอุทิศตนรับใช้ท่าน!”

หานเจวี๋ยกล่าว “ได้ ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าก็คือคนของสำนักซ่อนเร้นเรา ส่วนตำแหน่งสถานะนั้น ดูการแสดงออกของเจ้าในภายหลัง”

‘สำนักซ่อนเร้น?’

พุทธะอาภรณ์ขาวราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าหานเจวี๋ยยังมีกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่หนุนหลังอยู่

มิน่าล่ะ!

เขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที รีบกล่าวรับรองว่าตนเองจะพยายามอย่างแน่นอน

ทั้งสองพูดจาเป็นพิธีรีตองอยู่สองสามประโยคก็แยกย้ายไป

หานเจวี๋ยกลับถึงถ้ำเทวาฟ้าประทานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

‘เผ่ามังกร!’

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป มหาเคราะห์ไร้ขอบเขตก่อตัวขึ้นมา เขาจำเป็นต้องเข้าร่วมเคราะห์ด้วย ต่อให้เขาไม่อยากจะช่วงชิงกับผู้คน ศัตรูก็จะมาหาเขาถึงที่เอง

รอศัตรูทั้งหมดของเขาสังหารเข้ามา เขาจะต้านทานได้อย่างไร

‘ไม่ได้!

ต้องหาวิธีสาปแช่งเจ้าพวกนี้ให้ตายจนหมดสิ้น’

หานเจวี๋ยเกิดความเหี้ยมโหดในจิตใจ เขาตัดสินใจเล่นใหญ่สักครั้ง

“ข้ามีอายุขัยห้าสิบสี่ล้านล้านปี นำอายุขัยร้อยล้านปีมาเดิมพัน จะทำไมล่ะ”

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ และนำหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมาโดยตรง