ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 333

บทที่ 333 บรรพชนพุทธรับมหาจักรพรรดิเป็นศิษย์ ย้อนเวลาปองร้าย

คิดปลดปล่อยผีร้ายทั้งหมดในแดนชำระบาปเก้าขุมออกมาอย่างนั้นหรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว เขาบังเกิดความคิดอาจหาญขึ้นมาอย่างหนึ่ง!

หากผีร้ายทั้งหมดในแดนชำระบาปเก้าขุมหนีออกมา เขาก็อาศัยจังหวะนี้เข้าไปซ่อนในแดนชำระบาปเก้าขุมได้มิใช่หรือ

ไม่ได้!

หากผู้ทรงพลังลงมือ จับผีร้ายยัดกลับไป ผนึกทางเข้าออกไว้ เช่นนั้นเขามิกลายเป็นตะพาบในไหหรอกหรือ

หานเจวี๋ยกล่าว “ดูต่อไปก่อนเถอะ ในช่วงเวลานี้ เจ้าจงจับตามองความเคลื่อนไหวของแม่น้ำปรโลกให้มากหน่อย หากไม่ได้การจริงๆ พวกเราไปจากยมโลกเสียก็พอ ข้ามีพลังวิเศษ สามารถหนีออกจากยมโลกได้ทันที”

เมื่อต้วนหงเฉินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสบายใจในทันใด

เขาก็ไม่ได้คาดหวังให้หานเจวี๋ยช่วยหยุดเรื่องนี้ ขอเพียงมีวิธีรักษาชีวิตไว้ก็พอ

หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญต่อไป สำหรับความเคลื่อนไหวทางแม่น้ำปรโลก เขาไม่ใส่ใจเลย

พลังจิตระดับต้าหลัวไม่สามารถสอดแนมอาณาเขตเต๋าได้ หากอยากหาเกาะสำนักซ่อนเร้นให้พบ ต้องมีโชคฝืนชะตาฟ้าแล้วกระมัง

หลายเดือนผ่านไป

หานเจวี๋ยที่กำลังฝึกบำเพ็ญอยู่พลันลืมตาขึ้น เขาสัมผัสถึงรัศมีอันแกร่งกล้าสายหนึ่งที่พุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกของแม่น้ำปรโลก

มีผู้ทรงพลังโผล่มาแล้ว!

หานเจวี๋ยเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวาย

เขาตรวจหาศัตรูแข็งแกร่งบริเวณรอบเกาะสำนักซ่อนเร้น แต่ตรวจสอบไม่พบ เนื่องจากระยะห่างยังไกลเกินไป

ผ่านไปอีกสักพัก ทั่วยมโลกก็เต็มไปด้วยไอสังหารอันน่าหวาดหวั่น

เจ็ดปีผ่านไป

พุทธะอาภรณ์ขาวในโลกเขย่าพิภพเรียกหาหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยถ่ายทอดเสียงสอบถาม ที่แท้พุทธะอาภรณ์ขาวอยากแนะนำศิษย์คนหนึ่งให้หานเจวี๋ย เป็นหลี่ว์ฮว่าซวีนั่นเอง

“เด็กคนนี้มีพรสวรรค์เลิศล้ำ หากชุบเลี้ยงให้ดี วันหน้าต้องกลายเป็นยอดฝีมือแห่งสำนักซ่อนเร้นได้แน่ ให้เขาอยู่ในโลกเขย่าพิภพ ดูจะอยุติธรรมอยู่บ้าง” พุทธะอาภรณ์ขาวเอ่ยด้วยความกระตือรือร้น

หานเจวี๋ยเงียบไป

หลี่ว์ฮว่าซวี

มหาจักรพรรดิจื่อเวยกลับชาติมาเกิด!

เป็นถึงต้าหลัวเชียวนะ

หากเขารับต้าหลัวเข้าสู่เกาะสำนักซ่อนเร้น จะเป็นอันตรายหรือไม่

ต้องใคร่ครวญสักหน่อย ไม่ถูกสิ โลกเขย่าพิภพอยู่ในส่วนลึกของวิญญาณเขา เท่ากับหลี่ฮว่าซวีอยู่ในเกาะสำนักซ่อนเร้นอยู่แล้ว

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็รับเขาไว้เถอะ

ในเกาะสำนักซ่อนเร้นก็มีต้าหลัวอยู่คนหนึ่งแล้วมิใช่หรือ บรรพชนพุทธมรรคาสวรรค์เป็นต้าหลัว บรรพชนพุทธภควัตจะมิใช่ต้าหลัวได้อย่างไรเล่า

หานเจวี๋ยตอบรับ “ได้ ข้าจะพาตัวเขาไป”

เขาเข้าไปดึงตัวหลี่ว์ฮว่าซวีทันที

หลี่ว์ฮว่าซวีที่ขณะนั้นอยู่ตรงหน้าพุทธะอาภรณ์ขาวถูกหานเจวี๋ยดึงตัวออกจากโลกเขย่าพิภพและปล่อยลงในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

ทันทีที่เห็นหานเจวี๋ย หลี่ว์ฮว่าซวีก็รีบคุกเข่าลงและเอ่ยด้วยความประหม่า “คารวะผู้อาวุโส!”

ถึงแม้เขาจะปลุกพรสวรรค์ขึ้นมาแล้ว แต่จิตสำนึกแห่งต้าหลัวยังไม่กลับคืนมา

หานเจวี๋ยพยักหน้ารับ ถ่ายทอดเสียงหาศิษย์คนหนึ่ง

ในไม่ช้า ฉู่ซื่อเหรินก็เข้ามาในถ้ำ

“นับจากนี้ไป เขาก็คือศิษย์ของเจ้า!”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ทว่าในใจกลับตั้งตารออย่างยิ่ง

บรรพชนพุทธรับมหาจักรพรรดิเป็นศิษย์

มาดูกันว่าวันหน้าผู้ใดจะข่มผู้ใดกันแน่!

หานเจวี๋ยไม่กลัวเลยว่าพวกเขาจะร่วมมือกัน บรรพชนพุทธภควัตปรารถนาจะให้เวไนยสัตว์ละทิ้งการบำเพ็ญใจแทบขาด พวกเขาไม่มีทางลงรอยกับมหาจักรพรรดิจื่อเวยที่เกิดมาเพื่อแสวงหาความแข็งแกร่งแน่นอน

ฉู่ซื่อเหรินแปลกใจระคนยินดี ในที่สุดเขาก็ได้รับศิษย์อีกครั้ง

สำหรับโจวหมิงเยวี่ย เขารู้สึกหน่ายเต็มที

“ขอรับ อาจารย์” ฉู่ซื่อเหรินรีบคารวะขอบคุณ

หลี่ว์ฮว่าซวีลังเลอยากล่าวบางสิ่ง แต่หานเจวี๋ยโบกมือทันที สื่อให้พวกเขาถอยออกไป

ฉู่ซื่อเหรินลากหลี่ว์ฮว่าซวีออกไปด้วยความยินดี

จากนั้น ฝันร้ายของเขาก็ได้เริ่มต้นขึ้น

พรสวรรค์ของหลี่ว์ฮว่าซวีไม่อาจนำไปเทียบกับโจวหมิงเยวี่ยผู้เป็นเทพปีศาจกลับชาติมาเกิดได้ ไอเซียนของเกาะสำนักซ่อนเร้นเลิศล้ำกว่าโลกเขย่าพิภพ หลี่ว์ฮว่าซวีดุจมัจฉาได้วารี ตบะรุดหน้าได้รวดเร็วยิ่ง

เพื่อควบคุมหลี่ว์ฮว่าซวี ฉู่ซื่อเหรินจึงจำเป็นต้องฝึกบำเพ็ญอย่างเอาจริงเอาจังด้วย

ในอดีตให้ควบคุมดูแลโจวหมิงเยวี่ยเขายังพอทำตัวเกียจคร้านได้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่ว์ฮว่าซวี เขาไม่กล้าผ่อนคลายเลยจริงๆ

หากปล่อยให้ศิษย์มีตบะเหนือล้ำกว่า เช่นนั้นก็น่าอับอายเกินไปแล้ว

การเข้าร่วมสำนักของหลี่ว์ฮว่าซวีสร้างความกดดันให้ศิษย์คนอื่นๆ เช่นกัน พวกเขาล้วนสนใจใคร่รู้ว่าคนผู้นี้โผล่มาจากที่ใด

ราวกับหลงเฮ่าคนที่สองไม่มีผิด!

….

สามปีผ่านไป ครบกำหนดสิบปีแล้ว หานเจวี๋ยสาปแช่งศัตรูพลางตรวจดูจดหมายไปด้วยตามความเคยชิน

ในช่วงสิบปีมานี้ ไม่มีจดหมายพิเศษๆ เลย หานเจวี๋ยอ่านจนถึงด้านล่างก็ไม่ข้อมูลสำคัญใดๆ