ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 434

บทที่ 434 ความสับสนของฟางเหลียง นิมิตฟั่นเฟือน

หลังจากปรับสภาพจิตใจแล้ว หานเจวี๋ยก็เริ่มดำเนินแบบจำลองการทดสอบ

คู่ต่อสู้ของเขาแน่นอนว่าต้องเป็นหลี่เต้าคง

หลี่เต้าคงในแบบจำลองการทดสอบก่อนหน้านี้ คือหลี่เต้าคงฉบับก่อนตำหนักเอกอนันต์ ไม่แข็งแกร่งเท่ากับปัจจุบัน

หลังจากเวลาผ่านไปชั่วก้านธูป หานเจวี๋ยก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เขากล่าาวอย่างทอดถอนใจ “หลี่เต้าคง ข้ายอมเรียกเจ้าว่าต้าหลัวอันดับหนึ่งก็ได้!”

ชายผู้นี้แข็งแกร่งจริงๆ นอกจากวิชากระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวแล้ว ยังมียอดสมบัติคุ้มกัน

หากไม่ได้วัชระเทพมารสามตน ก็คงเอาชนะเขาไม่ได้

หลี่เต้าคงไม่เพียงแต่เอาชนะได้ยาก เขายังสามารถทำร้ายหานเจวี๋ยได้อีกด้วย ต่างจากการต่อสู้ที่เขาเคยผ่านมาในอดีตอย่างสิ้นเชิง

หานเจวี๋ยในปัจจุบัน คู่ต่อสู้ในระดับครึ่งอริยะลงไปยากที่จะรับมือเขาได้

แม้จะเป็นครึ่งอริยะแต่ที่พอจะประมือกับเขาได้ก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ครึ่งอริยะไม่นับเป็นอริยะ คำเรียกขานต่างกันเพียงเล็กน้อยหากแต่ความสามารถกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

หานเจวี๋ยดำเนินแบบจำลองการทดสอบต่อไป หวังจะหาวิธีสังหารหลี่เต้าคงให้ได้ภายในพริบตา

วิธีการต่อสู้แตกต่างกัน เวลาที่ต้องใช้ย่อมต่างกันไปด้วย

ไม่ว่าใครล้วนมีจุดอ่อน ต่อให้ตบะจะสูงต่ำอย่างไรก็ตาม

ไม่กี่วันต่อมา

หานเจวี๋ยยังคงไม่อาจหาวิธีสังหารหลี่เต้าคงในชั่วพริบตาได้ เวลาที่สั้นที่สุดคือสามนาที

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของหานเจวี๋ยลุกโชนพร้อมกับเป้าหมายที่ต้องการจะสังหารหลี่เต้าคงให้ได้ภายในพริบตา

หลี่เต้าคงแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ในขณะที่หานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้น หลี่เต้าคงเองก็แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน เรียกได้ว่าแข็งแกร่งขึ้นรวดเร็วราวกับติดปีก

หานเจวี๋ยไม่ได้ดำเนินแบบจำลองการทดสอบอีก แต่กลับหยิบแผ่นหยกที่ฟางเหลียงมอบให้ออกมาแทน

‘นี่คงไม่ใช่ชิ้นส่วนแผ่นหยกนำโชคของบรรพชนเต๋าหรอกกระมัง’

หานเจวี๋ยครุ่นคิดอย่างคาดหวัง ว่านี่จะเป็นของตอบแทนจากเต้าจื้อจุนตอนที่เขาช่วยเหลืออีกฝ่าย

จิตรับรู้ของเขาแทรกลงไปในแผ่นหยก พลันรู้สึกได้ถึงพลังยับยั้งที่คอยสกัดกั้นจิตของเขาอยู่

เขาพยายามทะลวงอย่างเต็มกำลัง แต่ก็ไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้

มิน่าเล่าเต้าจื้อจุนถึงยกให้เขา ที่แท้ก็ไม่สามารถใช้ได้นี่เอง

หานเจวี๋ยจำต้องใช้ความสามารถวิวัฒนาการมาคำนวณ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสามพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

สามพันล้านปี? นี่มันทัดเทียมกับระดับของอริยะมรรคาสวรรค์แล้ว ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!

อย่างไรก็ต้องคำนวณ!

ตัวอักษรเบื้องหน้าของหานเจวี๋ยเกิดการแปรเปลี่ยน ปรากฏเป็นคำบรรยายขึ้นมา

[หยกเทพหวนปัจฉิม: ยอดสมบัติมหามรรคที่ไม่สมบูรณ์ กล่าวกันว่าแดนเทพหวนปัจฉิมคือวิวัฒนาการของมหามรรค บรรพชนเต๋าเป็นผู้ครอบครองแดนเทพหวนปัจฉิม แทนที่มหามรรคด้วยมหามรรค จนกระทั่งมหามรรคกลายเป็นหยกเทพหวนปัจฉิมเจ็ดชิ้น สามารถฟื้นคืนมหามรรคและควบคุมแดนเทพหวนปัจฉิมได้]

‘หืม? นี่มันคือกุญแจไม่ใช่หรือ แต่ตอนนี้มันกลับไร้ประโยชน์เสียแล้วนี่สิ’

หานเจวี๋ยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทำได้เพียงวางหยกเทพหวนปัจฉิมลง

เขาได้ยินเรื่องของแดนเทพหวนปัจฉิมมาหลายครั้ง แต่ไม่ค่อยสนใจนัก

พูดให้ชัดเจนที่นั่นก็คือแดนเซียนแห่งหนึ่ง ธรณีประตูนั้นสูงลิ่ว อันตรายอย่างยิ่งยวด

หากหานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญจนกลายเป็นอริยะ ถึงขั้นที่ไร้เทียมทานในแดนเซียน เมื่อนั้นเขาก็จะอยู่แต่ในแดนเซียนและไม่เหยียบย่างไปยังแดนเทพหวนปัจฉิมที่แกร่งกว่าเป็นอันขาด

กว่าจะฝึกบำเพ็ญในแผนที่หนึ่งจนถึงจุดสูงสุดได้ ยังไม่ทันได้ดื่มด่ำกับความสำเร็จ ก็ต้องไปสู่แผนที่ที่มีระดับสูงขึ้นอีกแล้ว แบบนี้ไม่เรียกว่ารนหาที่หรอกหรือ

ทุกครั้งที่หานเจวี๋ยอ่านนิยายแฟนตาซี จะเห็นตัวละครที่ต้องก้าวกระโดดสู่ระดับที่สูงขึ้นไม่มีหยุดหย่อน ทำเอาเขารู้สึกเหนื่อยใจแทน

ชีวิตคนเราใช่ว่าต้องดิ้นรนตลอดเวลาเช่นนั้นเสียเมื่อไร หาเรื่องใส่ตัวให้น้อยลงหน่อย อยากหยุดพักเมื่อไรก็สามารถทำได้

หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญขณะที่ภายในใจก็คิดไปเรื่อยเปื่อย

เมื่ออายุมากขึ้น ก็มักจะคิดถึงสิ่งเล็กน้อยที่ไม่สลักสำคัญในชาติภพก่อนขึ้นมาอยู่บ่อยๆ

บางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่มีประสบการณ์ชีวิตในชาตินี้กระมัง มันทั้งน่าเบื่อ ทั้งไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับชีวิตมนุษย์ทั่วไป

แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจแต่อย่างใด กลับกันเขารู้สึกขอบคุณทุกย่างก้าวที่ตนได้ประสบมา

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่อีกแล้ว!

…

พระราชวังเทียมเมฆา

เทพเซียนต่างมารวมตัวกัน บรรยากาศเคร่งเครียด

ฟางเหลียงนั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สายตากวาดมองไปทั่วท้องพระโรง

แม่ทัพเทพสวรรค์ทำลายความเงียบด้วยการเอ่ยขึ้นว่า “วัชระของฝูซีเทียนอยู่ในระดับครึ่งอริยะ หากคิดจะต่อกรกับเขา ต้องขอความช่วยเหลือจากอริยะ หรือไม่ก็ต้องขอให้รองเจ้านิกายจากสำนักต่างๆ มาช่วยเหลือ”

หลี่เต้าคงทำได้เพียงยอมแพ้ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อเขาจากไปแล้ว ดวงตาของฟางเหลียงก็เต็มไปด้วยความสับสน

‘ตกลงแล้วอาจารย์ปู่มีตัวตนอย่างไรกันแน่ แรกเริ่มเดิมทีเราคิดจะส่งโอกาสวาสนาไปให้ท่าน แต่กลับถูกมหามรรคโชคชะตาขัดขวางเอาไว้ หรือว่าท่านจะสามารถควบคุมอดีตและอนาคตของตนเองได้?’ ฟางเหลียงครุ่นคิดอย่างเงียบงัน

หลายครั้งที่เขาวิญญาณข้ามสู่บรรพกาล เปลี่ยนแปลงผู้ทรงพลังมากมาย ซึ่งการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวส่งผลกระทบต่อเหล่าอริยะ แต่กลับไม่อาจส่งผลกระทบต่อหานเจวี๋ยได้ นั่นมันความหมายว่าอย่างไรกัน?

หมายความว่าอย่างน้อยหานเจวี๋ยก็ต้องเป็นอริยะ หรือไม่ก็แข็งแกร่งยิ่งกว่านั้น

ฟางเหลียงอดสงสัยในมรรคจิตของตนเองไม่ได้ การที่เขาออกมาเผชิญโลกตัวคนเดียวเช่นนี้มันจำเป็นจริงๆ หรือหากติดตามหานเจวี๋ยต่อไปจะดีกว่าหรือไม่

พึงรู้ว่าหากหานเจวี๋ยไม่เปลี่ยนชะตาชีวิตเพื่อเขา เขาก็ไม่มีทางกลายเป็นบุตรแห่งฟ้าดิน หรือแม้แต่ได้ความรับสนใจจากอริยะได้

ยิ่งคิดฟางเหลียงก็ยิ่งรู้สึกสับสน

เขาคิดถึงมู่หรงฉี่ ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปที่พบมู่หรงฉี่ ระหว่างเขาสองคนใครจะแข็งแกร่งกว่ากัน

…

ในระหว่างที่หานเจวี๋ยบำเพ็ญ เวลาก็ล่วงเลยไปอีกสามสิบปี

อยู่มาวันหนึ่ง

[หลี่มู่อีต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

‘อีกแล้วหรือ?’

หานเจวี๋ยเลือกที่จะไม่สนใจ

[หลี่มู่อีต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

หลังจากนั้น ข้อความดังกล่าวก็โผล่ขึ้นมาไม่หยุด

หานเจวี๋ยจำยอมแต่โดยดี ‘เจ้าเด็กนี่วอนหาเรื่องอย่างนั้นสินะ?’

แต่ในทางกลับกัน หากเขาตอบรับแดนความฝัน จะถือเป็นการเปิดเผยอาณาเขตเต๋าหรือไม่

หานเจวี๋ยตัดสินใจวิวัฒนาการดู

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสามพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

[อาณาเขตเต๋าตั้งอยู่ในแดนต้องห้ามอันธการ อริยะไม่อาจแกะรอยได้ แม้จะมีพลังวิเศษในการเข้าฝันแต่ก็ไม่สามารถทำได้เช่นกัน]

…………………………………