ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 444

บทที่ 444 ชะตากรรมอันน่าเศร้า ความประทับใจของปรมาจารย์

เมื่อฟังหานเจวี๋ยแล้ว ซูฉีก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ

เขารู้สึกถึงความผิดปกติตั้งแต่ที่ครอบครองพลังวิเศษทลายมรรคาแล้ว

เหตุใดอริยะถึงต้องมอบพลังวิเศษสุดอันตรายเช่นนี้ให้กับเขาด้วย ต้องเป็นการหลอกใช้เขาอย่างแน่นอน!

เป็นไปไม่ได้ที่จะถ่ายทอดให้กับเขา โดยไม่ให้เขาใช้งาน!

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “ตอนนี้เจ้าอยากกลับมาหรือไม่”

หากซูฉียินดีกลับมา เขาก็พร้อมที่จะไปรับตัวอีกฝ่ายทันที ต่อให้ต้องผิดใจกับอริยะก็ช่างประไร อย่างไรเสียอริยะก็ค้นหาอาณาเขตเต๋าของเขาไม่เจอ

ซูฉีนิ่งเงียบ

หานเจวี๋ยเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดไม่จา ก็คันปากอยากด่าคนสักที

‘คนพวกนี้เป็นอะไรไปกันหมดนะ รู้ทั้งรู้ว่าอาจจะตายอย่างทรมานก็ได้ แต่ก็ยังดึงดันจะสู้จนตัวตายอีก!’

หานเจวี๋ยถึงขั้นสงสัยว่าพวกเขาถูกมหาเคราะห์เปลี่ยนใจไปเสียแล้ว

ซูฉีถอนหายใจและกล่าว “อาจารย์ ข้ามีเป้าหมายของตนเอง มิได้ถูกชักนำแต่อย่างใด ที่ข้าหวนคืนสู่แดนเซียนในครั้งนี้ ก็เพื่อชำระล้างโชคชะตาของข้าด้วยแรงกุศลแห่งมรรคาสวรรค์ ข้าไม่อยากเป็นเทพแห่งความโชคร้าย หากข้ากลับไปกับท่าน แต่ไม่ต้องการให้กระทบต่อสหายร่วมสำนัก ข้าก็ต้องถูกค่ายกลสะกดเอาไว้ ข้าไม่อยากใช้ชีวิตเช่นนั้น”

หานเจวี๋ยตกสู่ความเงียบงันเช่นกัน

นี่คือเรื่องจริง หากเขาเป็นซูฉี ก็ไม่อยากเป็นเช่นนั้น

หานเจวี๋ยเมื่อครั้งเยาว์วัยก็เคยสุ่มได้ดวงชะตาแต่กำเนิดที่เหมาะสม แต่กลับถูกเขามองข้ามไป

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็สุดแล้วแต่เจ้าเถิด”

“แต่หากเจ้าตาย เจ้าจะเสียใจหรือไม่” หานเจวี๋ยถามด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงเป็นกันเอง

ซูฉีเองก็ระบายยิ้มออกมาเช่นกัน ไม่รู้สึกกดดันเช่นก่อนหน้านี้ รู้สึกราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก

เขายิ้มและกล่าวว่า “เรื่องเสียใจมันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ไม่ต้องลำบากอาจารย์หรอกขอรับ ข้าทำใจไว้บ้างตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว ตายก็ไม่เสียดายอะไร เพียงแต่ชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้ตอบแทนบุญคุณของอาจารย์อีกต่อไป”

เมื่อนึกย้อนกลับไปในอดีต ซูฉีก็พลันบังเกิดความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกันไป

หากเขาไม่ได้เจอกับหานเจวี๋ย เกรงว่าเขาอาจจะยังล่องลอยอยู่ในวัฏสงสาร

บางทีอาจจะตายในมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

อาจารย์และศิษย์พูดคุยกันอีกสักพัก และแล้วแดนความฝันก็สิ้นสุดลง

ก่อนที่แดนความฝันจะสลายไป ซูฉีส่งยิ้มน้อยๆ ให้กับหานเจวี๋ย

เมื่อกลับมาที่ถ้ำเทวาฟ้าประทาน

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น นัยน์ตาฉายแววเย็นชา

ยิ่งซูฉีเปิดใจกับเขามากขึ้นเท่าไร เขาก็ยิ่งปวดใจมากขึ้นเท่านั้น

แม้ว่าความรู้สึกปวดใจนี้จะไม่ถึงขั้นที่ทำให้หานเจวี๋ยขาดสติ หากแต่ก็ทำให้หานเจวี๋ยเดือดดาลได้พอสมควร

พูดกันตามตรง ซูฉีเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด

เพราะความโชคร้าย กำหนดให้ทุกคนที่เขาพบพานจำต้องเผชิญกับเคราะห์ร้าย และตัวเขาเองก็ต้องแบกรับความรู้สึกผิดบาปชั่วนิจนิรันดร์ เป็นเช่นนี้ไปจนกว่าจะถูกมรรคาสวรรค์ลงทัณฑ์

ตั้งแต่เกิดมา เขาก็ถูกกำหนดให้ถูกลงทัณฑ์ ไม่ว่าจะขัดขืนเพียงไร ก็เปล่าประโยชน์

ซูฉีคิดว่าหานเจวี๋ยเป็นคนที่ดีกับเขา แต่หานเจวี๋ยเองรู้ดีว่าที่เขาทำดีกับซูฉีนั้น ความจริงแล้วเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง เริ่มแรกเขากีดกันซูฉีอย่างถึงที่สุด หรือแม้กระทั่งหลอกใช้ซูฉีด้วยซ้ำ

ซูฉีกำจัดศัตรูให้กับเขามากมาย เป็นเวลากว่าเจ็ดพันปี

จักรพรรดิสวรรค์อุทิศตนให้เขาได้อย่างไม่มีข้อกังขา ซูฉีเองก็เช่นกัน

ในสำนักซ่อนเร้นทั้งหมด นอกจากสิงหงเสวียนแล้ว ก็มีเพียงซูฉีเท่านั้นที่อุทิศตนให้กับหานเจวี๋ยมากที่สุด

‘เอาเถอะ หากช่วยได้ก็ช่วยไป หากช่วยไม่ได้ ข้าจะจดจำเจ้าไว้ในความทรงจำในฐานะอาจารย์ก็แล้วกัน’

หานเจวี๋ยคิดอย่างแน่วแน่ และในไม่ช้าความรู้สึกนี้ก็มลายหายไป

เขาถามขึ้นในใจ ‘ข้าอยากรู้จุดจบของซูฉีในมหาเคราะห์ครั้งนี้’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

จากนั้นหานเจวี๋ยก็เข้าสู่ภาพลวงตาวิวัฒนาการ

เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง หานเจวี๋ยมาอยู่ท่ามกลางทะเลทรายแห้งแล้งแห่งหนึ่ง ผืนทรายกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไอโลหิตคละคลุ้งปกคลุมท้องฟ้า

มองแค่ปราดเดียว ก็เห็นเพียงความเวิ้งว้างกันดาร โดดเดี่ยว สิ้นหวัง

สายตาของหานเจวี๋ยจับจ้องไปยังร่างร่างหนึ่งอย่างรวดเร็ว

ซูฉี

เขาคุกเข่าอยู่บนเนินทราย ช่วงไหล่และแขนซ้ายของเขาหายไป อีกทั้งยังมีกลิ่นอายพลังสีดำทะมึนโอบล้อมอยู่บริเวณบาดแผล

เรือนผมของเขากระเซอะกระเซิง ดวงหน้าอาบโลหิต แววตาว่างเปล่า

หานเจวี๋ยสังเกตเห็นว่าร่างของเขากำลังกลายเป็นหิน เพลิงโทสะพลันดับมอดลงอย่างรวดเร็ว

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นภาพนี้

‘ซูฉีกำลังจะตายอย่างนั้นหรือ’

ในตอนนี้เอง เหนือศีรษะของซูฉีก็ปรากฏกลิ่นอายพลังสีขาวดำขึ้น หมุนวนเป็นคลื่นวน และร่างของคนผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวออกมา นั่นคืออริยะมิ่งจี

อริยะมิ่งจีปรายตามองซูฉีจากที่สูง

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงไต่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ

อริยะมิ่งจีกล่าว “ข้าเองก็ไม่ทราบแน่ชัด ข้าคำนวณไม่พบ ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสจะช่วยข้าคำนวณได้หรือไม่”

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงส่ายหน้า

อริยะมิ่งจีรู้สึกได้ถึงลางไม่ดี จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ร่องรอยของบรรพชนเต๋าปรากฏบ้างหรือไม่ขอรับ”

“ท่านเป็นอัตตาและอนัตตาเสมอมา”

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ อริยะมิ่งจีก็จมดิ่งในห้วงความคิดของตน

ผ่านไปพักหนึ่ง

เขาก็รู้สึกถึงพลังคำสาปแช่งที่รุนแรงขึ้นอีกครา

“พลังคำสาปแช่งขั้นนี้ หากเป็นครึ่งอริยะ ป่านนี้จิตวิญญาณน่าจะปั่นป่วนไปแแล้ว หรือว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการจะเป็นอริยะจริงๆ เป็นฝีมือของอริยะผู้ใดกันแน่”

อริยะมิ่งจีขมวดคิ้วแน่น

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงเอ่ยขึ้น “เจ้าควรกลับไปได้แล้ว ข้าจะให้คำชี้แนะแก่เจ้าประการหนึ่ง ในมหามรรคสามพัน ยังมีความหวังอันริบหรี่อยู่ อริยะเช่นพวกเจ้าต้องเผื่อหนทางสำหรับทุกสิ่งเอาไว้ด้วย”

อริยะมิ่งจีพยักหน้า จากนั้นจึงลุกขึ้นแสดงความเคารพ

…

ภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

หานเจวี๋ยที่ผลาญอายุขัยไปกว่าเก้าแสนล้านปี ก็เริ่มเกิดอาการวิงเวียนศีรษะ

พอเท่านี้ก่อน

หานเจวี๋ยวางหนังสือแห่งความโชคร้ายลงและหยุดการสาปแช่ง

อริยะชวนให้เขารู้สึกถึงหลุมลึกที่ไร้ก้น ไม่ว่าจะสาปแช่งเท่าไร ก็ยากจะเกิดผล

[ความประทับใจที่ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงมีต่อท่านเพิ่มขึ้น ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 3 ดาว]

หานเจวี๋ยอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนดังกล่าวโผล่ขึ้นมาตรงหน้า

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวง?

เกิดอะไรขึ้น

หานเจวี๋ยตรวจสอบข้อมูลของปรมาจารย์ลัญจกรสรวงทันที

[ปรมาจารย์ลัญจกรสรวง: ไม่ทราบตบะ นักพรตเต๋าผู้หลุดพ้น อาศัยอยู่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์เป็นเวลาเนิ่นนาน ไม่จำนนต่อโชคชะตาและข้อจำกัดของมรรคาสวรรค์ เคยประสบมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตถึงเก้าครั้ง เกิดความประทับใจในตัวท่าน เนื่องจากท่านเปลี่ยนแปลงภัยพิบัติในมรรคาสวรรค์หลายครั้งหลายครา ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 3 ดาว]

………………………………………………..