ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 51

บทที่ 51 ความหวาดกลัวของหวงจุนเทียน ฉางซานคือสำนักใดกัน
หลังจากร่างของนักพรตเต๋าซั่นขุยไหม้สลายเป็นจุณ จิตดั้งเดิมของเขาลอยออกมา หานเจวี๋ยปรากฏกายขึ้นที่ด้านหน้าของเขา ยกมือขึ้นสำแดงพลังดูดวิญญาณหกสาย ดูดจิตดั้งเดิมเข้ากลางฝ่ามือ

หานเจวี๋ยออกแรงบีบ จิตดั้งเดิมของนักพรตเต๋าซั่นขุยถูกขยี้แหลกสลายในทันที

สังหารอย่างสิ้นซาก!

หวงจุนเทียนตาเบิกโพลง เขาไม่ทันแม้แต่ลงมือช่วย

รวดเร็วเกินไปแล้ว!

หานเจวี๋ยสังหารนักพรตเต๋าซั่นขุย ราวกับเหยียบมดตัวหนึ่งให้ตกตาย ช่างง่ายดายเสียเหลือเกิน

“คิดไว้ไม่มีผิดว่ามีกลลวง!”

หวงจุนเทียนพลิกกายกลับในทันที เลือกที่จะหลบหนี

หานเจวี๋ยกระโจนร่างในทันที เคลื่อนย้ายไปยังด้านหน้าหวงจุนเทียน ขวางเขาเอาไว้

เมฆตีลังกา!

ระยะทางในการเคลื่อนย้ายสัมพันธ์กับจำนวนพลังวิญญาณหกสายที่เขาใช้

การกระโดดหนึ่งแสนแปดพันลี้อาจจะเป็นเรื่องยาก แต่สำหรับหานเจวี๋ยแล้วการเคลื่อนย้ายในพื้นที่เล็กๆ นับว่าไม่เท่าไร

หวงเทียนจุนชะงัก มองหานเจวี๋ยด้วยความตกตะลึง

หานเจวี๋ยหยิบกระบี่กิเลนออกมา ปลายกระบี่ชี้ไปที่หวงจุนเทียน

“ช้าก่อน! อย่าเพิ่งลงมือ ข้าสามารถทำให้ลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณยุติสงครามได้!” หวงจุนเทียนกล่าวเสียงขรึม เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วกล่าว “ถอนต้นก่นราก เข้าใจหรือไม่”

คิดไม่ถึงว่าหวงเทียนจุนจะขี้ขลาดเพียงนี้!

หานเจวี๋ยพลันนึกถึงคำแนะนำตัวของเขา ไม่ชอบการเข่นฆ่าสังหาร…

หรือหวงจุนเทียนไม่ได้อยากโจมตีสำนักหยกพิสุทธิ์?

เพราะเช่นนี้ การเคลื่อนไหวของลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณถึงได้เป็นไปอย่างล่าช้าหรือ

หวงจุนเทียนกล่าวจนใจ “อันที่จริงข้าก็ไม่ได้ต้องการสร้างความขัดแย้งมากมายเช่นนี้ แต่ข้าเป็นผู้นำลัทธิ ข้าต้องแบกรับทั้งลัทธิ หากไม่ใช่เพราะความคิดเห็นของข้า ไม่รู้ว่าศิษย์ของสำนักหยกพิสุทธิ์จะตายไปกี่คนแล้ว ตอนนี้ พวกเขาทุกคนยังมีชีวิตปลอดภัยดี

นี่ก็เป็นความจริง โจวฝานและหยางเทียนตงยังมีชีวิตอยู่

หานเจวี๋ยลังเลว่าจะสังหารเขาดีหรือไม่

หากเป็นจริงตามที่หวงจุนเทียนกล่าว หวงจุนเทียนยังสามารถยับยั้งลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณได้ หากว่าสังหารหวงจุนเทียนไป ลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณคงจะคลั่งเป็นแน่ ถึงเวลานั้นคงจะล้างแค้นอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่หานเจวี๋ยไล่สังหารไปทั่วดินแดน

“ขอเพียงเจ้ายอมปล่อยข้า หลังจากข้ากลับไปจะสั่งการลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณให้หยุดโจมตีสำนักหยกพิสุทธิ์อย่างแน่นอน!” หวงจุนเทียนกล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อหานเจวี๋ยได้ฟัง สายตาพลันเป็นประกาย

หวงจุนเทียนลอบถอนหายใจ

ดูเหมือนว่าเจรจาได้!

ในตอนนั้นเอง!

หานเจวี๋ยก็พลันลงมือ ฟันออกไปหนึ่งดาบ

กระบี่ฟ้าสังหารเทพปีศาจ!

หวงจุนเทียนตกตะลึง รีบร้อนยกมือขึ้นกำบัง พลังวิญญาณแกร่งพลุ่งพล่านต้านทานปราณกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัว

แต่เขายังคงถูกฟันจนต้องถอยร่น โลหิตแดงฉานพุ่งทะลักออกมาจากปาก

“สหายเต๋า! เจ้า…”

หวงจุนเทียนหายใจหอบกระชั้น

[หวงจุนเทียนเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 2 ดาว]

หานเจวี๋ยแค่นเสียงเย็น

หวงจุนเทียนอาจจะไม่เต็มใจทำเช่นนี้ แต่หากปล่อยเขาไป เขาจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้จริงหรือ

เขาจะทำให้ลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณหยุดลงมือได้หรือ

ก่อนหน้านี้ยังทำไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับภายภาคหน้า

ไม่สู้กำจัดทิ้งไปเสียตอนนี้ สั่นสะเทือนลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณ!

เพื่อเลี่ยงไม่ให้ลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณสร้างปัญหาอีกต่อไป!

หานเจวี๋ยวาดกระบี่กิเลน ปลายกระบี่ชี้ขึ้นฟ้า

พลังวิญญาณหกสายภายในร่างของเขาระเบิดขึ้น พุ่งทะยานไปบนฟ้า ทันใดนั้นเอง แสงสว่างสีครามก็ปรากฏขึ้นบนนภา ราวกับมหาสมุทรสะท้อนแสงประกายแวววาว เงากระบี่เล่มแล้วเล่มเล่าปรากฏออกมาอย่างรวดเร็วแข็งแกร่ง

หวงจุนเทียนขยับมือทั้งสองร่ายวิชา คทาทั้งสี่ปรากฏขึ้นรอบกาย หมุนรอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว

เขามองดูเงากระบี่บนท้องฟ้า ในใจรู้สึกตื่นตระหนก

นี่มันวิชาเวทอะไรกัน

ไม่ใช่สิ!

มันคือพลังวิเศษ!

หานเจวี๋ยสำแดงพลังเทพหมื่นกระบี่ที่แท้จริงออกมา!

เงากระบี่นับพันกวัดแกว่งอยู่เหนือท้องฟ้า ช่างตระการตายิ่งนัก กระบี่ทั้งหมดชี้ตรงไปที่หวงจุนเทียน ทำให้หวงจุนเทียนมือเท้าเย็นเฉียบ

เขารีบสำแดงค่ายกลอย่างรวดเร็ว คทาทั้งสี่พลันแยกตัวออกห่างในทันใด ทั้งสี่มุมส่งพลังวิญญาณ ก่อตัวเป็นค่ายกลรูปสี่เหลี่ยมขนาดยักษ์

หานเจวี๋ยเหวี่ยงกระบี่ เงากระบี่นับหมื่นเล่มพุ่งตรงไปสังหารหวงจุนเทียน

ราวกับฝูงปลาที่ว่ายข้ามนที กองทัพสวรรค์ลงจากฟากฟ้า!

ตู้ม!

พลังเทพหมื่นกระบี่ปะทะเข้ากับค่ายกลของหวงจุนเทียน สั่นสะเทือนเมฆหมอกโดยรอบจนแหลกสลาย

อาภรณ์ของหวงจุนเทียนถูกพัดปลิวกระพืออย่างบ้าคลั่ง เขากัดฟันแน่น ทุ่มพลังทั้งหมดต้านทานไว้

“พลังวิเศษนี่ช่างร้ายกาจนัก”

ภายในใจหวงจุนเทียนเป็นกังวลจนถึงขีดสุด รู้สึกเสียใจจนอยากจะตาย