ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 563

บทที่ 563 ภูตพยาบาท ศึกสวรรค์ปีศาจ

“เกิดอะไรขึ้น! เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่”

“เพราะเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้!”

“เพราะเหตุใด!”

ตัวตนลึกลับกรีดร้องคำรามอยู่ในสมองของหานทั่ว รู้สึกหวาดกลัวสุดขีด

ความเจ็บปวดทรมานของหานทั่วลดเลือนลงอย่างรวดเร็ว เขาอดฉงนไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น

เขานึกว่าตนต้องตายแน่แล้ว เหตุใดอีกฝ่ายถึงได้รับผลสะท้อนกลับอย่างกะทันหันเล่า

หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าอธรรมย่อมพ่ายแพ้ธรรมะ

หานทั่วเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวาย

เสียงร้องโหยหวนของตัวตนลึกลับน่าสังเวชขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของหานทั่วฟื้นฟูกลับเป็นปกติด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ชั้นหินบนร่างลบเลือนไป

เมื่อหานทั่วกลับเป็นปกติอย่างสมบูรณ์ ตัวตนลึกลับไม่กรีดร้องอีกต่อไป เขาสัมผัสได้ว่าในส่วนลึกของวิญญาณมีบางอย่างเพิ่มขึ้นมา ตนสามารถควบคุมได้ง่ายดายยิ่งราวกับสั่งการแขนขา

เขานำสิ่งนั้นออกมา ทันใดนั้นไอดำกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นในครรลองสายตาเขา ร่วงลงบนพื้น ก่อนรวมตัวเป็นเงาร่างมนุษย์อย่างรวดเร็ว

คนผู้นี้หน้าตาอัปลักษณ์ เครื่องหน้าราวกับตัดแปะเข้าด้วยกัน ร่างกายถูกไอดำปกคลุม มองไม่เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริง

หานทั่วไม่กังวลเลย เนื่องจากเขาสามารถควบคุมเงาร่างตรงหน้าได้อย่างเบ็ดเสร็จสมบูรณ์ ความรู้สึกเช่นนี้สมจริงนัก แค่คิดเขาก็ตัดสินความเป็นความตายของอีกฝ่ายได้แล้ว

“เจ้าเป็นใคร” หานทั่วถาม

อีกฝ่ายเอ่ยด้วยความผวา “ข้าสิที่อยากถามว่าเจ้าเป็นใคร!”

หานทั่วไม่ได้ตอบ เพียงจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น

เงาร่างมนุษย์ตกใจตัวสั่นระริก รีบเอ่ยว่า “เรียกข้าว่าภูตพยาบาทก็ได้ ข้าเป็นเพียงสิ่งที่เกิดจากการรวมตัวของวิญญาณอาฆาตนับไม่ถ้วน”

“ภูตพยาบาทหรือ ภูตพยาบาทจากที่ใด”

“มหาเคราะห์ไร้ขอบเขต…”

ดวงตาของหานทั่วส่องประกาย ถามต่อว่า “ได้ยินว่ามหาเคราะห์เพิ่งสิ้นสุดลงเมื่อหลายหมื่นปีก่อน มหาเคราะห์คืออะไร สถานการณ์เป็นอย่างไรกันแน่”

ภูตพยาบาทตอบด้วยความระมัดระวัง “มหาเคราะห์ไร้อบเขตเป็นเคราะห์ภัยที่น่าหวาดกลัวที่สุดในโลก ในมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตครั้งก่อนมีสรรพสิ่งสิ้นชีพไปมหาศาล ทำให้มรรคาสวรรค์เริ่มวงจรใหม่อีกครั้ง ผู้ทรงพลังเลิศล้ำในยุคนั้นแทบถูกล้างหน้าไพ่จนสิ้น เจ้าเคยเห็นทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยเลือดเนื้อกองท่วมสูงเป็นภูเขามหาสมุทรหรือไม่ นั่นก็คือมหาเคราะห์ไร้ขอบเขต!”

หานทั่วฟังแล้วเหม่อลอย

น่ากลัวถึงเพียงนั้นจริงๆ น่ะหรือ

หานทั่วถาม “หลี่เต้าคงใช่หนึ่งในผู้ทรงพลังไร้เทียมทานจากมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตครั้งก่อนหรือไม่”

ภูตพยาบาทกล่าวว่า “ความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ของข้าเคยได้ยินนามหลี่เต้าคงมาก่อนจริง หลี่เต้าคงคือศิษย์ใหญ่แห่งนิกายเหริน ให้การสนับสนุนวังสวรรค์ จนปัญญาที่วังสวรรค์พ่ายแพ้ ไม่ทราบเช่นกันว่าหลี่เต้าคงรอดมาได้หรือไม่”

หานทั่วอดถอนหายใจไม่ได้

รอดมาได้

แต่ถูกขับไล่ออกจากนิกายเหรินแล้ว

สำหรับหลี่เต้าคง หานทั่วเคารพยำเกรงมาโดยตลอด ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เขาเคยพบพานมา ซ้ำยังเคยช่วยเหลือเขาไว้

จนใจที่หลี่เต้าคงไม่แยแสเขา ถึงเขาอยากกราบเป็นอาจารย์ก็ทำไม่ได้

หานทั่วถามด้วยความอยากรู้ “เช่นนั้นผู้ใดได้ชัยในมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตครั้งก่อน ข้าได้ยินว่าทุกมหาเคราะห์ล้วนมีผู้ชนะ พึ่งพาดวงชะตาทะยานสู่สวรรค์”

ภูตพยาบาทเงียบงัน ย้อนระลึกความทรงจำตน

“น่าจะเป็นเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ความทรงจำมากมายในสมองข้าล้วนเคยเอ่ยถึงเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ได้ยินว่าเจ้าแดนต้องห้ามอันธการคือผู้ชักนำมหาเคราะห์ จวบจนมหาเคราะห์สิ้นสุดลง ก็ไม่มีผู้ใดทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ แต่มีคำทำนายอย่างหนึ่งแพร่กระจายไปทั่วโลก”

“เมื่อปวงสวรรค์ตกอยู่ในความมืดมิด เจ้าแดนต้องห้ามอันธการจะมาเยือน วันนั้นจะมาถึงอย่างแน่นอน”

น้ำเสียงของภูตพยาบาทเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

วิญญาณอาฆาตมากมายในมหาเคราะห์ล้วนเคยสัมผัสการถูกสาปแช่งมาก่อน ยุคนั้นผู้คนต่างคิดแต่จะสาปแช่งกันอย่างบ้าคลั่ง

หานทั่วซักถามภูตพยาบาทต่อไป อาศัยความทรงจำของภูตพยาบาททำความเข้าใจประวัติศาสตร์แห่งแดนเซียน

….

หานเจวี๋ยดึงสายตากลับมา พลังของภูตพยาบาทไม่เลวเลยจริงๆ เป็นระดับต้าหลัวแล้ว ด้วยตบะของหานทั่วไม่มีทางสยบภูตพยาบาทได้ แต่ต้าหลัวมิอาจต่อต้านขัดขืนอริยะได้

หานเจวี๋ยทิ้งพลังของตนไว้ในร่างหานทั่ว พลังนี้ไม่เกินขอบเขตของครึ่งอริยะระยะสมบูรณ์ มิเช่นนั้นจะถูกมรรคาสวรรค์ต่อต้าน

ด้วยตบะของหานเจวี๋ย ควบคุมระดับความแข็งแกร่งของพลังได้ง่ายดายยิ่ง

หานทั่วนับว่าได้รับผู้คุ้มกันระดับเซียนทองต้าหลัวมาหนึ่งตนแล้ว