ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 64

หานเจวี๋ยทะลวงระดับสุญตาขั้นสอง

สิงหงเสวียนยังคงศึกษาวิชายุทธ์ นางและชายชราชุดคลุมเทาผู้นั้นต่างก็ไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน

หลังจากทะลวงระดับสุญตาขั้นที่สองสำเร็จ ด้วยความเคยชินของหานเจวี๋ยจึงเปิดค่าความสัมพันธ์ตรวจสอบจดหมาย

[หยางเทียนตงลูกศิษย์ของท่านกลายเป็นราชาปีศาจ]

[โจวฝานสหายของท่านเผชิญการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายหลัก] x129

[นักพรตเต๋าจิ่วติ่งสหายของท่านเผชิญการโจมตีจากผู้บำเพ็ญอิสระ]

[ซูฉีลูกศิษย์ของท่านได้รับโอกาสวาสนา บรรลุพลังวิเศษ]

[โม่วฟู่โฉวสหายของท่านเผชิญการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายมาร] x287

[โม่วฟู่โฉวสหายของท่านเผชิญการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายหลัก] x302

[โม่วฟู่โฉวสหายของท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส เคราะห์ดีหนีรอดได้]

[โจวฝานสหายของท่านเข้าสู่สายมาร]

……

ฉิบ!

มีศิษย์เข้าสู่สายมารอีกคนแล้วหรือ

ทั้งยังเป็นผู้มีดวงชะตาแต่กำเนิดอีกด้วย!

หานเจวี๋ยหมดคำพูด

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับยอดเขาอัสนีสวรรค์

เจ้าเขาเป็นจารชน ศิษย์สายหลักสองคนก็ยังหักหลังอีก!

ตบะของโม่ฟู่โฉวและโจวฝานล้วนอยู่เหนือระดับรวมแก่นปราณขั้นที่ห้า เรียกได้ว่าก้าวหน้าอย่างมหาศาลทีเดียว

ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาไปเจออะไรมากันแน่

ขณะที่หานเจวี๋ยกำลังกลัดกลุ้มอยู่นั้น เขาพลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของสุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้น

สุนัขอ้วนตัวนี้นั่งอยู่หน้าปากถ้ำเทวา ท่าทางอึกๆ อักๆ ราวกับอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

หานเจวี๋ยเอ่ยปากถาม “มีอะไร”

เมื่อสุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นได้ยิน จึงรีบเอ่ยปากทันที “นายท่าน…ข้าสามารถออกไปฝึกประสบการณ์ด้านนอกสักครั้งได้หรือไม่ ข้าอดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ!”

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

สุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นเฝ้ารอคำตอบอย่างกระสับกระส่าย

“เจ้าเป็นสัตว์เทพ หากสถานะถูกเปิดเผย ย่อมดึงดูดความโลภของคนอื่นได้ง่าย เมื่อถึงตอนนั้นข้าคงช่วยเจ้าได้ยากนัก” หานเจวี๋ยกล่าวอย่างจริงจัง

นิสัยของสุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นนั้นช่างเป็นปัญหาจริงๆ

ไม่เหมือนกับไก่คุกรัตติกาล เนื่องจากไก่คุกรัตติกาลได้รับการสั่งสอนจากเขาโดยตรง จนกลายเป็นไก่เชื่องไปแล้ว แต่นิสัยของสุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นที่เป็นเช่นนี้ คงเป็นเรื่องยากหากจะเกลี้ยกล่อมไม่ให้มันออกไปเผชิญโลกภายนอก

“นายท่านวางใจเถิด ข้าจะระวังเป็นอย่างดี ไม่หาเรื่องใส่ตัว และไม่เปิดเผยสถานะของตน ข้าออกไปไม่นานก็กลับ” สุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นเอ่ยยืนยัน

หานเจวี๋ยไตร่ตรองสักพัก จึงตอบว่า “เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ”

ในฐานะสัตว์เทพโชคชะตา สุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นไม่มีทางตายง่ายๆ

ปล่อยให้มันไปเผชิญกับโลกภายนอกก็ดี มันจะได้รู้เสียทีว่าการถ่อมตนฝึกฝนอยู่ข้างกายเขานั้นดีเพียงใด

สุนัขสวรค์ฮุ่นตุ้นตื่นเต้นดีใจ พลันพุ่งตัวลงจากเขาในทันที

ไม่นานนัก

ไก่คุกรัตติกาลก็มา

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “อะไร เจ้าก็อยากไปด้วยอย่างนั้นหรือ”

ไก่คุกรัตติกาลตกใจตัวสั่นงันงก กล่าวออกไปว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร! ตีให้ตายข้าก็ไม่ไป ข้าจะอยู่กับนายท่านไปตลอด ข้างนอกนั่นอันตรายเกินไป! ในที่สุดสุนัขอ้วนตัวนั้นก็ไปจนได้สินะ นายท่าน ท่านสอนข้าบำเพ็ญเพียรได้หรือไม่”

ได้ยินเช่นนั้น หานเจวี๋ยก็พลันลุกขึ้น

จริงๆ เขาก็ควรจะถ่ายทอดความสามารถให้ไก่คุกรัตติกาลอยู่บ้าง

ไก่คุกรัตติกาลมีวิชายุทธ์ติดตัวแต่กำเนิดอยู่แล้ว ขาดเพียงวิชาเวทและพลังพิเศษเท่านั้น

ไก่คุกรัตติกาลในตอนนี้มีขนาดใหญ่เท่าห้องใต้หลังคาแล้ว

เมื่อเห็นขนาดตัวที่ใหญ่ของมัน หานเจวี๋ยพลันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

เขาตัดสินใจจะถ่ายทอดพลังค้ำฟ้าเสมือนพสุธาให้แก่ไก่คุกรัตติกาล

โดยเขาจะแนะนำให้มันได้รู้จักกับความแข็งแกร่งของพลังค้ำฟ้าเสมือนพสุธาอย่างง่ายๆ เป็นอันดับแรก

ไก่คุกรัตติกาลตื่นเต้นดีใจ ลอบเอ่ยว่า ‘เจ้าสุนัขอ้วนน่าตายนั้น คงนึกไม่ถึงล่ะสิว่าพอเจ้าจากไปแล้ว ข้าก็มาแอบเรียนพลังวิเศษกับนายท่าน รอเจ้ากลับมาก่อนเถอะ พี่ไก่จะกระทืบเจ้าแน่!”

ก็เป็นเช่นนี้ จากนั้นหานเจวี๋ยจึงเริ่มชี้แนะการฝึกฝนพลังพิเศษให้กับไก่คุกรัตติกาล

……

ภายในเมืองที่ดูเจริญแห่งหนึ่ง

ซูฉีเดินก้าวเท้าเยื้องย่างไปบนถนนที่สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าแผงลอย พลุกพล่านไปด้วยเหล่าผู้บำเพ็ญมากหน้าหลายตา

จากหานเจวี๋ยไปหลายปี ตอนนี้เขาเติบโตขึ้นไม่น้อย ไม่มีรอยยิ้มพรายบนใบหน้าเฉกเช่นเมื่อก่อน ทำให้ผู้พบเจอสัมผัสถึงการผ่านความเปลี่ยนแปลงมามากมาย

ซูฉีเดินไปพลางมองซ้ายแลขวาไปรอบๆ

หลังจากเหตุการณ์ตระกูลหลิวเสียชีวิตทั้งตระกูล ก่อนหนีออกมาเขาฉวยโอกาสในการนำทรัพย์สินในตระกูลหลิวติดตัวออกมาทั้งหมด ตอนนี้แหวนเก็บสมบัติของเขาเต็มไปด้วยหินวิญญาณและโอสถรวมวิญญาณ

ผ่านพ้นเรื่องอันตรายและความยากลำบากมาเหลือคณา กระนั้นเขาก็ยังไม่ลืมภารกิจที่หานเจวี๋ยมอบให้

“บางทีผลลัพธ์ของภารกิจก็ไม่สำคัญ แต่สิ่งสำคัญนั้นคือวิธีการ”

ซูฉีหวนคิดเงียบๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวในหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาก็พลันทอดถอนใจออกมาในที่สุด

ทุกครั้งที่เขาเกือบจะหมดหวัง เรื่องร้ายมักจะกลายเป็นดีอยู่เสมอ

เขาเดาว่าคงเป็นหานเจวี๋ยที่คอยปกป้องเขาอยู่ลับๆ อย่างแน่นอน!

ต้องใช่แน่ๆ!

เขาใช้พลังจิตกวาดไปทั่วทั้งสำนักหยกพิสุทธิ์

เขาขมวดคิ้วน้อยๆ เอ่ยขึ้นว่า “ภายในสำนักหยกพิสุทธิ์มีระดับเปลี่ยนวิญญาณท่านเดียว อีกทั้งร่างกายยังบาดเจ็บสาหัส”

เขาเหลือบมองหลี่เฉียนหลงอย่างไม่พอใจ

สายตาคู่นั้นราวกับกำลังกล่าวว่านี่เจ้ากำลังล้อข้าเล่นหรือ

เว่ยหยวนออกเดินทางไกลมาอย่างองอาจ แต่สุดท้ายกลับต้องมาประมือกับผู้แข็งแกร่งระดับเปลี่ยนวิญญาณที่กำลังบาดเจ็บคนเดียว?

เสียทีที่ก่อนหน้าที่จะมานั้นเขาตั้งใจเตรียมพร้อมที่จะทำศึกมาเป็นพิเศษ อาวุธเวทหลากหลายชนิด ทั้งกระดาษยันต์ต่างๆ ล้วนเตรียมพร้อมมาทั้งหมด

แต่ผลสุดท้าย…

กลับกลายเป็นเช่นนี้?

หลี่เฉียนหลงได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยถามด้วยความดีใจ “เขาได้รับบาดเจ็บหรือ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องดีน่ะสิ!”

เป้าหมายของเขาคือการทำลายสำนักหยกพิสุทธิ์ ไหนเลยจะสนใจอะไรมากมายเพียงนั้น

เว่ยหยวนพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ

ในเมื่อมาแล้ว

เขาคงทำได้เพียงเดินหน้าต่อ

ทว่าเวลาเดียวกันนั้น

ภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

พลันปรากฏข้อความหนึ่งขึ้นต่อหน้าหานเจวี๋ย

[สำนักหยกพิสุทธิ์เผชิญการโจมตีจากสายหลักสายมารทั้งสิบเก้าสายสำนัก ท่านมีตัวเลือกดังต่อไปนี้]

[หนึ่ง หลบหนีทันที หลีกเลี่ยงการปะทะ จะได้รับสมบัติวิญญาณหนึ่งชิ้น]

[สอง สังหารศัตรู ปกป้องสำนักพิสุทธิ์ จะได้รับเคล็ดวิชาเวทหนึ่งเล่ม]

หานเจวี๋ยไม่ได้ตัดสินใจเลือกในทันที แต่ใช้การฝึกจำลองอย่างระมัดระวัง ตรวจสอบผู้แข็งแกร่งที่สุดในระแวกใกล้เคียง

[เว่ยหยวน: ระดับสุญตาขั้นหนึ่ง มาจากเขตแก่นประจิม รองเจ้าสำนักเก้ามังกร]

ระดับสุญตาขั้นหนึ่ง?

ไม่เลวนี่!

หานเจวี๋ยดำเนินการตามแบบจำลองการทดสอบ ประลองฝีมือกับเว่ยหยวน

สามวินาทีต่อมา

เขาตาเบิกโต ส่ายศีรษะไปมา

เขาเกิดความคิดเช่นเดียวกับเว่ยหยวน

แค่นี้หรือ

……